ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 338

โจวหยางและโจวอู่นียังไม่กลับมาจนกระทั่งเลยเวลา 19.00 นาฬิกาไปแล้ว ซึ่งทั้งคู่ไปที่เทียนเหมินกันมา

เมื่อกลับมาพวกเขาถึงได้รู้ว่าคุณปู่คุณย่าและครอบครัวของคุณอามาถึงที่นี่กันแล้ว

“คุณปู่คุณย่าโชคดีกันจังเลยค่ะ ต่อไปนี้จะได้มาอยู่ที่เมืองหลวงแล้ว” โจวอู่นีพูดอย่างอิจฉา

ตั้งแต่หล่อนกับโจวหยางมาอยู่ที่นี่ยังไม่เคยรู้สึกเบื่อที่จะไปเทียนเหมินที่เคยอ่านเจอในหนังสือเลย ทุกวันพวกเขาจะเอาหนังสือไปอ่านกันที่จตุรัสเทียนเหมินเพื่อท่องจำตำรา

ผลการเรียนของทั้งคู่ไม่ค่อยดีมากนักแต่ก็ไม่ได้แย่เช่นกัน เมื่อได้โจวเฉวี่ยนที่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปักกิ่งเป็นคนช่วยติวหนังสือให้ มันก็ช่วยให้พวกเขาเรียนง่ายขึ้น

เนื่องจากทั้งคู่ลงเรียนทางด้านศิลปศาสตร์ จึงเป็นเรื่องปกติที่จำเป็นต้องท่องจำให้ได้มาก ๆ

พวกเขาได้รับความรู้ในจุดที่สำคัญ ๆ มามากมาย ซึ่งโดยพื้นฐานก็สามารถจดจำได้ทั้งหมดแล้ว

ท่านแม่โจวดีใจมากเมื่อได้เจอหลาน ๆ และกล่าวว่า “ตอนที่พวกเราออกเดินทางมา พ่อกับแม่ของหลานบอกมาว่าให้พวกหลานตั้งใจเรียนให้มาก ๆ ถ้าต่อไปได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแล้ว บางทีอาจจะได้รับมอบหมายให้มาทำงานที่ปักกิ่งก็ได้นะจ๊ะ?”

เรื่องนี้นับว่ามีโอกาสน้อยมาก โจวอู่นีกับโจวหยางจึงไม่ได้ตั้งความหวังไว้มากนัก

ตอนที่ทั้งสองคนกลับมาถึงนั้นอาหารเย็นใกล้จะเสร็จแล้ว จากนั้นทั้งครอบครัวจึงเริ่มกินอาหารเย็นร่วมกัน

อาหารมื้อนี้จบลงตอนเวลาประมาณ 20.00 นาฬิกา

“เสี่ยวเหมย เธอเอาเสื้อผ้าของเธอกับของคุณแม่มาด้วยหรือเปล่า?” หลินชิงเหอเอ่ย

“เอามาค่ะ” โจวเสี่ยวเหมยพยักหน้า

หลินชิงเหอจึงพาโจวเสี่ยวเหมยและท่านแม่โจวไปที่โรงอาบน้ำ

ส่วนพวกผู้ชาย ซูต้าหลินกับท่านพ่อโจวก็ตามโจวชิงไป๋ไปที่โรงอาบน้ำของผู้ชาย

ตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรไปแล้วว่าทุกครั้งหลังจากที่กลับมาจากการเดินทาง พวกเขาจะต้องไปที่โรงอาบน้ำเพื่ออาบน้ำและขัดหลัง ถ้าไม่ทำแบบนี้พวกเขาก็จะรู้สึกไม่สบายตัว

โรงอาบน้ำปิดเวลา 21.00 น. ดังนั้นจึงมีเวลาไม่มากนักแต่ก็ดีกว่าไม่ได้มาอาบเลย หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วก็รู้สึกสดชื่นสบายไปทั้งตัว

เมื่อไปส่งคุณพ่อกับคุณแม่และครอบครัวซูต้าหลินกับโจวเสี่ยวเหมยกลับแล้ว หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็พากันกลับบ้าน

ทั้งสองคนที่วิ่งวุ่นกันมาตลอดการเดินทางจึงรู้สึกเหนื่อยล้ามาก

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ทั้งคู่ก็ไม่สนใจลูก ๆ แต่ตรงกลับเข้าห้องไปนอนพักผ่อนกันทันที

โจวเฉวี่ยนและโจวกุยหลายมีหน้าที่ไปเปิดร้านในตอนเช้า เมื่อถึงเวลาโจวเฉวี่ยนก็จะไปเรียนและให้โจวกุยหลายเป็นคนดูแลร้าน

โจวเฉวี่ยนไปเรียนในมหาวิทยาลัย ซึ่งเปิดภาคเรียนเร็ว

แต่โจวหยางและโจวอู่นีก็ช่วยพวกเขาได้ไม่น้อยเลย

หลินชิงเหอนอนหลับไปจนถึง 9 โมงเช้า ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา โจวชิงไป๋ไม่ได้อยู่ที่บ้านแล้ว เธอเป็นคนเดียวที่ยังนอนหลับอยู่

เธอไปแปรงฟันก่อน เสร็จแล้วจึงไปล้างแอปเปิลเพื่อจะเอามากิน ในตอนนั้นเองที่โจวชิงไป๋เปิดประตูเดินกลับเข้ามา

“กินอาหารเช้าครับ” โจวชิงไป๋ส่งเกี๊ยวที่เขาเอามาให้

“ถ้าฉันหิวก็ยังมีอาหารอยู่ในมิติ แต่ฉันไม่รู้สึกอยากอาหารเลยค่ะ” หลินชิงเหอกล่าวและยังคงแทะแอปเปิลต่อ

โจวชิงไป๋จึงบอก “กินเสร็จแล้วคุณก็ไปนอนต่อนะครับ”

หลินชิงเหอกินแอปเปิลหมดก็กินเกี๊ยวไปอีก 2-3 ชิ้นแล้วกินต่อไม่ไหว โจวชิงไป๋จึงกินส่วนที่เหลือต่อจนหมดแทน

“คุณไปไหนมาคะ?” หลินชิงเหอถาม “ทำไมไม่นอนให้มากกว่านี้?”

“พาต้าหลินไปเดินสำรวจดูรอบ ๆ มาน่ะครับ” โจวชิงไป๋ตอบ

ซูต้าหลินรู้สึกวิตกในการเริ่มต้นธุรกิจ และแม้ว่าเขาจะเพิ่งเดินทางมาถึงก็ตาม แต่การเริ่มต้นอาชีพใหม่ถือเป็นเรื่องสำคัญที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ ดังนั้นโจวชิงไป๋จึงตื่นแต่เช้าเพื่อพาซูต้าหลินและท่านพ่อโจว ซึ่งตื่นขึ้นตั้งแต่เช้าเช่นกันไปเดินเล่นที่ตลาด

พวกเขาไปซื้ออุปกรณ์พวกหม้อและซึ้งนึ่งใบใหญ่สำหรับทำธุรกิจ

ส่วนที่เหลือเป็นความรับผิดชอบของซูต้าหลินเอง ท่านพ่อโจวก็อยู่ที่นั่นด้วยเพื่อคอยช่วยเขา โจวชิงไป๋จึงกลับออกมาก่อนคนเดียว

หลินชิงเหอเอนตัวพิงอย่างเกียจคร้านลงในอ้อมแขนของโจวชิงไป๋และเอ่ยว่า “ต่อไปในอนาคตทางนี้จะคึกคักมากทีเดียวนะคะ”