ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 360

แม่ตุ๊กตาคือฉายาที่โจวข่ายใช้เรียกเวิงเหม่ยเจี่ย เพราะว่าหล่อนสวยน่ารักเหมือนตุ๊กตา

เวิงเหม่ยเจี่ยเม้มปากด้วยความขบขันขณะกลอกตามองค้อนเขา

โจวข่ายนั่งอยู่ที่บ้านนั้นมากกว่า 1 ชั่วโมงก่อนจะขอตัวกลับ

เวิงกั๋วเหลียงอยากนัดเขาไปที่โรงอาบน้ำด้วยกัน

มันเป็นธรรมเนียมของที่นี่ ว่าสหายสนิทจะนัดกันไปที่โรงอาบน้ำและผลัดกันอาบน้ำให้แก่กัน

ทันทีที่โจวข่ายกลับไปแล้ว เวิงกั๋วเหลียงก็เอ่ยขึ้น “โจวข่ายมีความสามารถขนาดนี้ เมื่อไหร่ที่เขาออกจากโรงเรียนเตรียมทหาร เขาก็จะได้เลื่อนขั้นทันทีหากมาร่วมกับเรา”

เขาจบการศึกษาพร้อมกับโจวข่ายในปีนี้ หลังจบการศึกษาแล้วเขาก็จะเข้ากองทัพ

ตอนนี้จึงถือว่าเป็นช่วงวันหยุดสำหรับเขาด้วยเหมือนกัน

“ตอนนี้เสี่ยวข่ายกลับมาแล้ว ลูก ๆ สองพี่น้องต้องไปเยี่ยมบ้านเขาบ้างนะ” คุณแม่เวิงพูด

“พี่รองไปคนเดียวก็พอแล้วค่ะ หนูคงไม่ต้องไปด้วยหรอกมั้งคะ?” เวิงเหม่ยเจี่ยเอ่ยอย่างเอียงอาย

“ไปพร้อมกันเถอะ” คุณแม่เวิงเอ่ยตัดบท

หล่อนยังไม่เคยเจอหน้าหลินชิงเหอเลย แต่เคยเห็นรูปของหลินชิงเหอ โจวชิงไป๋ และคนอื่น ๆ แล้ว

ในช่วงพิธีจบการศึกษา เวิงกั๋วเหลียงก็ได้ไปถ่ายรูปกับครอบครัวของหลินชิงเหอ หนึ่งในนั้นเป็นรูปหมู่ ส่วนที่เหลือเป็นรูปของเวิงกั๋วเหลียงกับโจวข่าย

ความจริงแล้วในยุคนี้แทบไม่มีพ่อแม่ที่ไหนมาร่วมยินดีกับพิธีจบการศึกษาของลูกเลย

คุณพ่อเวิงกับคุณแม่เวิงจึงไม่เคยคิดในเรื่องนี้ แต่ทันทีที่ลูกชายของพวกเขานำรูปถ่ายกลับมา พวกเขาก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ไปร่วม

แต่ต้องบอกว่าหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ในรูปถ่ายช่างดูไร้ที่ติ

โจวชิงไป๋ดูสูงสง่ามั่นคง ขณะที่หลินชิงเหอดูเฉลียวฉลาดและรู้จักแต่งตัว บอกได้ว่าพวกเขาเป็นคู่รักที่มีรูปร่างหน้าตาดีมากที่เดียว

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกเขาถึงเลี้ยงดูลูกออกมาได้ยอดเยี่ยมแบบนี้

วันต่อมา เวิงกั๋วเหลียงกับเวิงเหม่ยเจี่ยจึงมาหาที่บ้านพร้อมกับกล่องขนม

หลินชิงเหอรู้จักเวิงกั๋วเหลียงที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยปักกิ่ง แต่เธอยังไม่รู้จักเวิงเหม่ยเจี่ย

แต่ทั้งคู่ดูคล้ายกันมาก จนบอกได้ว่าเป็นพี่น้องกันแค่มองผ่านครู่เดียว

“นี่คือน้องสาวเพื่อนลูกที่ลูกเคยบอกว่าเหมือนตุ๊กตาน่ะเหรอ?” หลินชิงเหอมองเวิงเหม่ยเจี่ยด้วยความดีใจขณะถามลูกชายคนโต

“ครับ หล่อนคือเวิงเหม่ยเจี่ย” โจวข่ายยิ้มพลางพยักหน้าอย่างภาคภูมิ

เวิงเหม่ยเจี่ยแสดงความเคารพตามพี่ชายและเอ่ยทักทายอาจารย์หลินด้วยท่าทางเอียงอายเล็กน้อย

“หนูไม่ต้องเรียกฉันว่าอาจารย์หลินตามพี่ชายหนูก็ได้จ้ะ เรียกฉันว่าคุณอาหลินก็ได้” หลินชิงเหอยิ้มกริ่ม

“ค่ะคุณอาหลิน” เวิงเหม่ยเจี่ยเรียกตาม

“หนูเป็นคนสวยอยู่นะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าใหญ่ถึงบอกว่าหนูเป็นสาวข้างบ้านที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา นั่งลงก่อน ดื่มชาน้ำผึ้งเกรปฟรุต(1)ให้ชุ่มคอกันก่อนดีไหมจ๊ะ?” หลินชิงเหอถาม

“อาจารย์หลินไม่ต้องบริการถึงขนาดนี้ก็ได้ครับ แค่น้ำเปล่าก็พอแล้ว” เวิงกั๋วเหลียงปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม

“ไม่มีปัญหาหรอก พวกเธอนั่งลงก่อน ฉันจะไปทำเครื่องดื่มมาให้” หลินชิงเหอยิ้ม

เธอเดินไปล้างแก้วจำนวนหนึ่ง จากนั้นก็ลงมือทำชาน้ำผึ้งเกรปฟรุตมา 2-3 แก้ว ซึ่งเกรปฟรุตนี้เป็นเกรปฟรุตที่เธอซื้อมาในช่วงฤดูของมันแล้วเก็บไว้ในมิติ

แน่นอนว่าเธอนำออกมาเพื่อคั้นน้ำให้ทุกคนดื่ม ปกติแล้วเธอจะหยิบมันออกมาไว้ในห้อง พวกเด็ก ๆ จึงไม่รู้ว่ามันมีทั้งหมดเท่าไหร่

ถ้ามันหมด เธอก็เหลือเก็บไว้อยู่อีกเป็นจำนวนมาก

หลังเทใส่แก้วแล้ว หลินชิงเหอก็หยิบยื่นให้พวกเขาคนละแก้ว

เวิงกั๋วเหลียงกับเวิงเหม่ยเจี่ยเป็นคนที่สุภาพมาก พวกเขาเอ่ยขอบคุณเธอก่อนจะดื่ม

“รสชาติใช้ได้ไหมจ๊ะ?” หลินชิงเหอถามเวิงเหม่ยเจี่ย