ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 371

ไม่ว่าจะเป็นเครื่องซักผ้าหรือตู้แช่แข็ง พวกเขาก็ไม่ได้นำมันออกมาจากมิติในทันทีที่กลับมาถึง

แต่ทั้งคู่อธิบายว่าพวกเขาไปไห่หนานเพื่อซื้อตู้แช่แข็ง และพวกเขาจะจัดส่งมาที่นี่ในภายหลัง

“ตู้แช่แข็ง? คืออะไรเหรอคะ?” โจวเสี่ยวเหมยถามขณะที่พวกเธออาบน้ำกันในโรงอาบน้ำ

“คล้าย ๆ กับตู้เย็นน่ะ แต่แช่เย็นของต่าง ๆ ได้ดีกว่าตู้เย็น” หลินชิงเหอตอบ

“ฉันเองก็อยากซื้อมาไว้ที่ร้านซาลาเปาสักตู้เหมือนกันค่ะ” โจวเสี่ยวเหมยตอบ

หากไม่มีตู้เย็นอยู่ในร้านซาลาเปา มันก็เป็นเรื่องยุ่งยากมาก ถ้ามีมาไว้สักตู้มันจะช่วยลดภาระไปได้เยอะทีเดียว

หล่อนกับซูต้าหลินเคยไปสอบถามที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่แล้ว และทราบมาว่าตู้เย็นตู้หนึ่งมีราคามากกว่า 500 หยวน ถือว่ายังแพงเกินไป

โดยเฉพาะในปีนี้ที่พวกเขาทั้งสองวางแผนกัดฟันซื้อร้านค้าอยู่ พวกเขาจึงไม่กล้าใช้จ่ายเงิน

“ร้านซาลาเปาต้องมีสักตู้จริง ๆ นั่นแหละ” หลินชิงเหอพยักหน้า แต่เธอก็รู้ถึงสภาพคล่องทางการเงินของพวกเขาด้วยเช่นกัน เธอจึงเสนอแนะขึ้นมา “ในเมื่อร้านของพวกเธออยู่ไม่ไกลจากร้านพี่สี่ พวกเธอก็เอาของที่อยากจะแช่เย็นมาฝากแช่แล้วกัน อยากใช้เมื่อไหร่ก็มาเอาที่ร้านเรา”

โจวเสี่ยวเหมยตอบอย่างกระดากใจ “นั่นคงไม่ได้มั้งคะ”

“ตู้เย็นเดี๋ยวค่อยซื้อทีหลัง ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือทำร้านตัวเองให้มั่นคงก่อน” หลินชิงเหอบอก

โจวเสี่ยวเหมยพยักหน้า

สองน้องสามีพี่สะใภ้อาบน้ำอย่างสบายใจและเดินทางกลับหลังอาบเสร็จ

ศูนย์ตัดเย็บเสื้อผ้าเล็ก ๆ ของหลินชิงเหอกับร้านขายเสื้อผ้าเปิดบริการกันหมดแล้ว มีเพียงร้านขายเครื่องดื่มที่ยังไม่เปิดและยังอยู่ในขั้นปรับปรุงร้าน

ถึงอย่างนั้นโจวชิงไป๋ก็ได้ติดต่อผู้ค้าส่งไว้แล้ว

ในฐานะเจ้าของกิจการ เขาสามารถปล่อยให้ลูกจ้างทำสิ่งอื่น ๆ ได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องแหล่งสินค้า พวกเขาต้องติดต่อด้วยตัวเอง

ทันทีที่สินค้ามาส่ง พวกเขาก็จะส่งต่อหน้าที่นี้ให้หม่าเฉิงหมินตรวจสอบจำนวน หากเกิดอะไรขึ้นโจวชิงไป๋จะได้เจรจากับผู้ขายได้

ตอนนี้พวกเขาทำเพียงรอจนกว่าร้านเครื่องดื่มจะตกแต่งเสร็จ จากนั้นพวกเขาจึงค่อยโทรศัพท์เรียกให้ผู้ค้าส่งมาส่งสินค้า ร้านค้าถึงจะเปิดบริการอย่างเป็นทางการได้

ช่วงเวลาหนึ่งพวกเขาจะยังไม่ขายไอศกรีมและหวานเย็น แต่จะขายเพียงเครื่องดื่มเท่านั้น จากนั้นก็ค่อยนำตู้แช่แข็งออกมาใช้ขายไอศกรีมกับหวานเย็นออกสู่ท้องตลาด

หลังเริ่มภาคการศึกษาใหม่อย่างเป็นทางการ หลินชิงเหอก็กลับไปใช้ชีวิตอยู่กับบ้านและไปทำงานเหมือนเดิม

ช่วงต้นภาคการศึกษามีหลายสิ่งหลายอย่างให้ทำ ตอนนี้เธอมีการเรียนการสอนสี่ชั้นเรียน ซึ่งกล่าวได้ว่ายุ่งมากทีเดียว

จะบอกว่าเงินเดือนของเธอในปีนี้เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยเช่นเดียวกันก็ไม่ผิดนัก แต่มันก็ยังไม่อยู่เหนือความคาดหมาย

นับตั้งแต่มีการปฏิรูปและเปิดประเทศ ราคาสินค้าต่าง ๆ ก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้น ซึ่งค่าแรงงานก็เพิ่มขึ้นเช่นกันโดยไม่ต้องกล่าว

ร้านเครื่องดื่มเปิดอย่างเป็นทางการตอนปลายเดือนมกราคม

มันยังไม่ได้เปิดอย่างเป็นทางการเมื่อโจวเฉวี่ยนกับโจวกุยหลายรู้ว่าพ่อแม่ของพวกเขาเปิดร้านค้าใหม่อีกแล้ว!

“เปิดร้านค้าอีกร้าน?” สวี่เชิ่งเหม่ยอึ้งไปเมื่อได้ยินดังนี้

จำนวนร้านค้าในตอนนี้เป็นเท่าไรน่ะเหรอ? นี่เป็นร้านแห่งที่สี่น่ะสิ!

“จะมีคนประจำอยู่ที่ร้านค้านี้หรือยังนะ?” สวี่เชิ่งเหม่ยเอ่ยรัวเร็วหลังตั้งสติได้

ถ้าไม่มีใครเฝ้าดูร้านนี้ หล่อนก็จะพาน้องชายมา มันคงจะเหมาะสมดี

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอต้องไปถามน้าสะใภ้สี่ดูน่ะ” โจวเอ้อร์นีส่ายหน้า

สวี่เชิ่งเหม่ยไม่กล้าไปถามหลินชิงเหอ หล่อนจึงมาถามกับน้าสี่ของหล่อนก่อน

“ร้านนี้ไม่ขาดคนแล้วล่ะ” โจวชิงไป๋บอก

“ไม่ขาดคนเหรอคะ? แต่หนูได้ยินจากพี่เอ้อร์นีว่ามันเพิ่งเปิดนี่คะ” สวี่เชิ่งเหม่ยตอบ

“เราจ้างคนไปเรียบร้อยแล้วล่ะ” โจวชิงไป๋ตอบ

สวี่เชิ่งเหม่ยเม้มปากก่อนเอ่ยตอบ “น้าสี่คะ สวี่เชิ่งเฉียงน้องชายของหนูอยากมาช่วยงานที่นี่น่ะค่ะ”

“เราไม่ขาดคนแล้วล่ะ” โจวชิงไป๋ยืนยันคำตอบเดิม

โจวเฉวี่ยนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา “พี่เชิ่งเหม่ย พี่อยากให้เชิ่งเฉียงมาที่นี่เหรอ?”

สวี่เชิ่งเหม่ยฝืนยิ้ม