ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 370

ภาคการศึกษาใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า ซึ่งหลินชิงเหอได้เตรียมการเรียนการสอนไว้แล้ว ส่วนโจวชิงไป๋ก็ได้ติดต่อผู้ขายส่งวัตถุดิบไว้เรียบร้อย

เป็นผู้ขายส่งวัตถุดิบสำหรับไอติมกับเครื่องดื่ม

ยกตัวอย่างเช่นหวานเย็นรสสาลี่ขาว รวมถึงไอศกรีมหลากชนิด แต่ไอศกรีมนั้นต้องเก็บแช่แข็งไว้ในตู้เย็นขนาดใหญ่

ดังนั้นหลังจากที่ติดต่อผู้ขายส่งแล้ว โจวชิงไป๋ก็ไปที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่เพื่อมองหาตู้เย็น

หลังจากเดินดูเสร็จเขาก็มาคุยเรื่องนี้กับภรรยา

“ห้างสรรพสินค้าใหญ่มีตู้เย็นมาใหม่เมื่อสองวันที่แล้วล่ะครับ ผมคิดว่าราคามันก็ไม่แพงเกินไปนะ ผมบอกพวกเขาว่าอยากซื้อมา 4 ตู้และพวกเขาก็บอกว่าสามารถลดราคาให้ได้ทั้งยังบริการส่งถึงบ้านให้ด้วย” โจวชิงไป๋อธิบาย

“แบบนั้นไม่เหมาะหรอกค่ะ” หลินชิงเหอส่ายหน้า

โจวชิงไป๋จ้องมองเธอ

“ตู้เย็นสีเขียวแบบนั้นเหมาะเอาไว้ใช้ที่บ้าน ที่เราต้องการคือตู้แช่แข็งทางการค้าน่ะค่ะ” หลินชิงเหอบอก

“ตู้แช่แข็ง?” โจวชิงไป๋เอ่ยทวน เขายังไม่เคยเห็นสิ่งที่เรียกว่าตู้แช่แข็งเลย

ในยุคนี้มีตู้แช่แข็งเกิดขึ้นแล้ว หลินชิงเหอเห็นมันในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่ไห่หนาน เธอจึงเอ่ยว่า “เหลือเวลาอีก 5 วันเท่านั้นก่อนที่จะเปิดภาคการศึกษาหน้า เรายังมีเวลาเดินทางไปกลับจากไห่หนานอยู่นะคะ ฉันจะไปที่นั่นค่ะ”

“งั้นผมไปกับคุณด้วย” โจวชิงไป๋เอ่ยหลังได้ยินดังนี้

“ตกลงค่ะ” หลินชิงเหอยิ้มกริ่มและเห็นด้วย

ทั้งคู่จึงออกเดินทางไปยังไห่หนานแบบที่พูดปุ๊บไปปั๊บ ช่างเป็นอิสระเหลือแสน

เมื่อหู่จือกับสวี่เชิ่งเหม่ยมาถึงเมืองหลวง น้าสี่กับน้าสะใภ้สี่ก็เดินทางไปไห่หนานแล้ว

ทั้งคู่ไปด้วยเหตุผลใดไม่มีใครทราบ ทราบเพียงว่าพวกเขาไปไห่หนานเท่านั้น

ร้านเสื้อผ้ายังไม่เปิด หู่จือเลยอยู่ช่วยงานโจวเฉวี่ยน โจวกุยหลาย และโจวเอ้อร์นีที่ร้านเกี๊ยว ส่วนสวี่เชิ่งเหม่ยไปอยู่ทีบ้านของท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจว

แม่เฒ่าหูกำลังกวาดหิมะอยู่ที่ลานด้านนอก ซึ่งตอนนี้หิมะยังคงตกหนัก

“นี่เสี่ยวเหม่ยหรือเปล่าจ๊ะ? ทำไมกลับมาเร็วจัง? ยายได้ยินว่าคุณยายหนูบอกว่าจะกลับมาหลังเทศกาลโคมไฟนี่จ๊ะ” แม่เฒ่าหูเอ่ยด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นหล่อน

“พอคิดว่าตอนนี้ร้านของคุณน้าสี่กับน้าสะใภ้สี่ไม่มีใครดูแลแล้วหนูก็เลยกลับมาเร็วน่ะค่ะ อีกอย่างหนึ่งหนูอยู่บ้านว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำด้วย” สวี่เชิ่งเหม่ยยิ้มละมุน

แม่เฒ่าหูยิ้มกว้างมากกว่าเดิม “เป็นเด็กขยันจริง ๆ ปีนี้หนูอายุ 18 แล้วใช่ไหมจ๊ะ?”

“ค่ะ” สวี่เชิ่งเหม่ยยิ้มอ่อน “คุณยายหูนั่งลงก่อนค่ะ หนูจะไปหาคุณตาคุณยายของหนู”

“เป็นเด็กกตัญญูจริง ๆ เลย ไปเถอะจ้ะ” แม่เฒ่าหูเอ่ยอย่างพอใจ

สวี่เชิ่งเหม่ยเข้ามาในบ้าน ตอนนี้ซูต้าหลินกับโจวเสี่ยวเหมยอยู่ที่ร้านซาลาเปาแล้ว ทั้งบ้านจึงมีท่านแม่โจวกับเด็กหญิงตระกูลซูนั่งดูทีวีอยู่

“คุณยายคะ” สวี่เชิ่งเหม่ยเอ่ยทักทายท่านแม่โจวเมื่อเข้ามาในบ้าน

ท่านแม่โจวเห็นแล้วก็ประหลาดใจนิดหน่อยเหมือนกัน “ทำไมหลานกลับมาเร็วจังล่ะจ๊ะ? ไม่ใช่ว่าจะกลับมาหลังเทศกาลโคมไฟหรอกเหรอ? แล้วที่หู่จืออยู่ที่ไหนจ๊ะ?”

“หู่จืออยู่ที่ร้านเกี๊ยวน่ะค่ะ” สวี่เชิ่งเหม่ยตอบ จากนั้นก็เอ่ยต่อ “คือหนูเห็นว่าหนูอยู่ที่บ้านว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ ก็เลยมาที่นี่เพื่อมาช่วยงานบ้างน่ะค่ะ”

ท่านแม่โจวได้ยินก็พอใจ “ช่างมีน้ำใจจริง ๆ จ้ะ”

“คุณยายคะ น้าเล็กกับน้าเขยเล็กอยู่ที่ร้านซาลาเปาเหรอคะ?” สวี่เชิ่งเหม่ยถาม

“จ้ะ คุณตา เฉิงเฉิง กับสวิ่นสวิ่นก็อยู่ที่นั่นด้วยนะ” ท่านแม่โจวยืนยัน

“คุณยาย หนูได้ยินว่าน้าสี่กับน้าสะใภ้สี่บอกว่าไปไห่หนาน พวกเขาไปที่นั่นทำไมเหรอคะ? หนูได้ยินว่าอีกไม่นานก็จะเปิดเทอมแล้วถูกไหมคะ?” สวี่เชิ่งเหม่ยถาม

“ยายก็ไม่รู้จ้ะ ยายไม่กังวลเรื่องของน้าสี่กับน้าสะใภ้สี่หรอก” ท่านแม่โจวตอบ

นางไม่สามารถช่วยอะไรลูกชายคนเล็กกับลูกสะใภ้ได้ แค่ช่วยดูแลลูก ๆ ให้เสี่ยวเหมยก็พอแล้ว นางจะไม่เข้ามายุ่งเรื่องอื่นอีก

ทั้งนี้ทั้งนั้น ลูกชายคนเล็กกับภรรยาของเขาต่างเป็นคนที่เชื่อใจได้