ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 376

หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมา หลินชิงเหอไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของหลานสาว เธอหยิบแบบร่างเสื้อผ้าออกมาทั้งหมด 5 แบบ พร้อมทั้งสั่งทำสินค้าไปในปริมาณมาก จากนั้นจึงทำสัญญาร่วมกัน

“อาจารย์หลินเป็นลูกค้ารายใหญ่ของโรงงานเราเลยนะครับ” หวังหยวนยิ้มกว้างหลังจากเซ็นสัญญากันเรียบร้อยแล้ว

“อย่านับว่าเป็นลูกค้ารายใหญ่เลยค่ะ! โรงงานคุณกำลังจะขยายตลาดไปต่างประเทศอยู่แล้ว” หลินชิงเหอตอบกลับอย่างสุภาพ

ปริมาณการสั่งซื้อของเธอกับที่นี่ไม่ใช่น้อย ๆ

นอกจากนี้ยังมีเสื้อผ้าแบบอื่น ๆ ที่ศูนย์ตัดเย็บของเธอตัดเย็บขึ้นมาเองอีกด้วย การทำงาน 2 กะมีประสิทธิภาพไม่ต่ำเลย

“ผมคิดไม่ถึงเลยครับว่าอาจารย์หลินจะมีหลานสาวที่โตขนาดนี้แล้ว” หวังหยวนพูดขึ้นพร้อมมองไปที่โจวเอ้อร์นี

“ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วค่ะ” หลินชิงเหอพยักหน้า

“ต่อไปก็ให้หล่อนมาที่นี่ให้บ่อยขึ้นสิครับ ผมต้องการคนที่หลักแหลมแบบนี้มาอยู่ที่นี่” หวังหยวนเอ่ย

คำพูดคำจาช่างสมกับเป็นนักธุรกิจ เขาไม่รู้ระดับการศึกษาและความสามารถของหลานสาวเธอเลย แต่ยังสามารถเอ่ยคำว่า ‘หลักแหลม’ ออกมาได้อย่างไม่ติดขัด

ถึงกระนั้น หลินชิงเหอก็รู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่ดีจึงกล่าวว่า “ฉันเกรงว่าจะเป็นการรบกวนเถ้าแก่หวังน่ะสิคะ”

“รบกวนอะไรกันครับ? มารับสินค้าที่นี่แล้วผมจะให้คนไปส่งสินค้าให้ที่นั่น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยครับ” หวังหยวนตอบ

หลินชิงเหอยิ้มพลางกล่าวว่า “ตกลงค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้หลานสาวเป็นคนมาดูแลเรื่องนี้”

“ผมยังไม่รู้ชื่อของหล่อนเลย” หวังหยวนเอ่ย

“โจวหงอิงค่ะ” โจวเอ้อร์นีตอบด้วยตัวเอง

นี่เป็นชื่อที่หล่อนตั้งขึ้นเอง ชื่อเอ้อร์นีเหมาะสำหรับในชนบท ตอนนี้เมื่อหล่อนออกมาสู่โลกภายนอกแล้ว ก็จำเป็นต้องใช้ชื่อที่เป็นทางการมากขึ้นกว่าเดิม

ก็เหมือนกับเจ้าใหญ่กับน้อง ๆ

“ตกลงครับ แค่แจ้งกับทางเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเมื่อคุณมาที่นี่นะครับ” หวังหยวนมองไปที่หล่อน

โจวเอ้อร์นีพยักหน้ารับ

ในยุคนี้ยังไม่มีพิธีรีตองเรื่องการเชื้อเชิญรับประทานอาหารร่วมกัน เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นจากคนรุ่นต่อมา หลังจากเสร็จงานแล้วหลินชิงเหอก็ขอตัวกลับพร้อมโจวเอ้อร์นี

“เถ้าแก่หวังเป็นคนที่ดีทีเดียว อาเห็นระบบการทำงานในโรงงานตัดเย็บของเขาแล้วมันยอดเยี่ยมมากเลย เป็นคนหนุ่มที่มีความสามารถมากจริง ๆ มาที่นี่บ่อย ๆ เธอก็จะเก่งขึ้นเอง” หลินชิงเหอบอกกับโจวเอ้อร์นีหลังออกมาจากโรงงานเสื้อผ้าแล้ว

โจวเอ้อร์นีเข้าใจดีว่าหล่อนจำเป็นจะต้องออกมาเปิดหูเปิดตาให้มากขึ้น การได้ทำเรื่องต่าง ๆ เยอะขึ้นจะเป็นการฝึกฝนตัวเอง หล่อนจึงพยักหน้า “หนูจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”

“เถ้าแก่หวังเป็นคนหนุ่มที่มีอนาคตไกล ฐานะทางครอบครัวก็สูงส่ง” หลินชิงเหอกล่าวขึ้นมาอีก

โจวเอ้อร์นีไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่หล่อนก็ยังพยักหน้าตอบรับไป เมื่อเห็นอย่างนี้หลินชิงเหอก็เข้าใจ โจวเอ้อร์นียังไม่เป็นผู้ใหญ่นักในเรื่องแบบนั้น ดังนั้นหล่อนจึงไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ

ที่เธอต้องการจะสื่อคือหวังหยวนเป็นคนที่ดี แต่ภูมิหลังของครอบครัวของเขานั้นอยู่สูงเกินไป ครอบครัวแบบนี้มีความซับซ้อนมากเกินกว่าที่เด็กสาวธรรมดา ๆ จะรับมือไหว

ดังนั้นที่เธอให้โจวเอ้อร์นีมาที่นี่ก็เพื่อศึกษาเรียนรู้ ไม่ใช่เพื่อให้หล่อนได้แต่งงานเข้าไปในสังคมที่สูงขึ้น แต่เมื่อได้เห็นว่าหล่อนไม่ได้มีความคิดเช่นนั้น จึงไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก

มุมมองของเธอต่อหลานสาวคนนี้เป็นไปในแง่ที่ดีมาก เนื่องจากหล่อนเป็นคนที่ผลักดันตัวเองและมีความเพียรพยายาม ตราบใดที่หล่อนไม่หลงผิดชีวิตนี้ก็จะมีอนาคตที่ดีอย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าหล่อนจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่เธอก็จะคอยให้คำแนะนำที่จำเป็น

การคบหาดูใจกับคนในสังคมระดับเดียวกันจะเป็นการแต่งงานที่เหมาะสมมากที่สุดไม่ว่าจะอยู่ในยุคสมัยไหนก็ตาม

หลังจากกลับมาแล้ว เธอก็ให้โจวเอ้อร์นีกลับไปดูแลร้านต่อ เมื่อสวี่เชิ่งเหม่ยเห็นหล่อนกลับมาก็ถามขึ้นว่า “พี่เอ้อร์นี น้าสะใภ้พาพี่ไปที่ไหนมาเหรอคะ?”

“ไปโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้ามาน่ะ” โจวเอ้อร์นีตอบในขณะที่พับเสื้อผ้าอยู่

“ไปทำไมคะ?” สวี่เชิ่งเหม่ยอดถามขึ้นมาไม่ได้

“จะไปทำอะไรได้อีกล่ะ? ก็ไปสั่งเสื้อผ้าไง” โจวเอ้อร์นีตอบ

“ฉันยังไม่เคยไปที่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าเลย น้าสะใภ้ชอบพี่มากกว่าฉันสินะคะ” สวี่เชิงเหม่ยพูด

โจวเอ้อร์นีชำเลืองมองไปที่หล่อนพร้อมกับกล่าวว่า “อาสะใภ้สี่ปฏิบัติต่อพวกเราเท่าเทียมกันทุกคนนั่นแหละ อย่าคิดมาก”

สวี่เชิ่งเหม่ยไม่เห็นด้วย

“ต่อไปถ้าหลานเจอหล่อนอีก ก็ไม่ต้องไปพูดคุยด้วย” ท่านแม่โจวสั่ง

หลังจากได้รู้ว่าจูเจินเจินไปสอบถามเรื่องจากหลานสาว ท่านแม่โจวก็หมดความอดทนกับจูเจินเจิน มีเด็กสาวอย่างนี้ด้วย?

หล่อนวิ่งพล่านมาถามนาง มาถามหลานสาวนาง ฝ่ายนางอุตส่าห์ไว้หน้าไม่พูดอะไรออกไป ในขณะที่หล่อนวิ่งป่าวประกาศไปทั่ว!

และเพราะเรื่องนี้ทำให้ท่านแม่โจวแสดงอาการหมางเมินแม่เฒ่าจูตอนที่ได้เจอหน้ากัน

“เธอยังพอมีแตงกวากับมะเขือเทศอยู่ที่บ้านบ้างไหม?” แม่เฒ่าจูยังไม่ตระหนักถึงความคิดของท่านแม่โจว นางมาขอแตงกวากับมะเขือเทศตั้งแต่เช้าตรู่

“ไม่มี” ท่านแม่โจวปรายตาไปทางหล่อนแล้วพูดสั้น ๆ

แม่เฒ่าจูอึ้งไปก่อนจะเอ่ยว่า “ฉันเห็นเธอปลูกไว้ตั้งเยอะ จะไม่มีได้อย่างไรกัน?” หล่อนปลูกไว้ที่สวนหลังบ้านตั้งเยอะ!

“ฉันจะเก็บเอาไปให้ลูกสะใภ้สี่ของฉัน ต่อไปในอนาคตฉันจะส่งของพวกนี้ไปที่นั่น” ท่านแม่โจวตอบอย่างไม่อบอุ่นและไม่เย็นชาเกินไป

แม่เฒ่าจูสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่างจึงหันหลังกลับออกไป

พอมาถึงบ้าน หล่อนก็มาบ่นให้เฒ่าจูฟัง “ก็แค่แตงกว่ากับมะเขือเทศเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่ของหายากอะไรสักหน่อย นี่หล่อนคิดว่าฉันอยากจะได้ของพวกนั้นเสียเต็มประดาหรือยังไง!”

เฒ่าจูจัดเก็บอุปกรณ์หมากรุกแล้วมุ่งหน้าไปหาท่านพ่อโจวกับเฒ่าหูเพื่อออกไปเล่นหมากรุกที่สวนสาธารณะด้วยกัน

…………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

เอ้อร์นีจะได้คู่กับเถ้าแก่หวังหรือไม่ ต้องคอยดูกันต่อไปค่ะ

แหม เชิ่งเหม่ย หนูนี่ไม่ดูตัวเองเลยน้า พี่เขาได้ไปดูงานเพราะความสามารถของเขา ตัวหนูล่ะมีดีด้านไหนบ้าง? ขยันได้ครึ่งของพี่เขาไหม? นอกจากงานที่ทำอยู่หนูทำอะไรได้บ้างนอกจากสอดรู้กับฟ้องคนอื่น? ถ้าหนูมีความคิดที่จะพัฒนาตัวเองอีกสักนิด น้าสะใภ้สี่ก็คงจะให้งานหนูเพิ่มล่ะ

เจินเจินอาการหนักนะหนู ทำแบบนี้บ้านโจวจะยิ่งเกลียดหนูนะ

ไหหม่า(海馬)