ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 390

เมื่อโจวชิงไป๋และหลินชิงเหอกลับมาถึง พวกเขาก็ไปที่ร้านเกี๊ยวก่อน

เฒ่าหวัง โจวเฉวี่ยนและโจวกุยหลายต่างก็อยู่ที่ร้าน รวมทั้งคุณป้าหม่าด้วย มองจากภายนอกทุกอย่างดูปกติดี

ทว่าพอพวกเขาเห็นคู่สามีภรรยากลับมา โจวเฉวี่ยนและโจวกุยหลายก็มีสีหน้าเป็นทุกข์ขึ้นมา

เรื่องที่เกิดขึ้นใน 2-3 วันหลังมานี้ทำให้เด็กทั้ง 2 คนรู้สึกเหมือนตนเป็นคนโง่ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย

ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นคนที่มีความสามารถขนาดไหน แต่คนที่โตกว่าอย่างโจวเฉวี่ยนก็ยังอายุแค่ 16 ปีเท่านั้นเอง

“กล้องตัวนี้เป็นของนำเข้าจากเยอรมันเลยนะ เห็นความประพฤติของลูกแล้ว ม้าเลยยอมกัดฟันซื้อมาให้” ตอนที่เพิ่งกลับมาถึง หลินชิงเหอยังไม่ได้สังเกตอะไรมากนัก เธอระบายยิ้มออกมาเมื่อเห็นเด็กทั้ง 2 คนหยิบกล้องออกมาจากถุง

ทว่ากระทั่งกล้องก็ยังไม่สามารถช่วยให้โจวกุยหลายปรับอารมณ์กลับมาคืนได้!

ทั้ง ๆ ที่มันคือสิ่งที่เขาใฝ่ฝันอยากได้

“ป๊า ม้า ต้องหิวกันแน่ ๆ เลย กินก่อนครับ” โจวเฉวี่ยนทำเกี๊ยวมาให้ 2 ถ้วยทั้งที่ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่

โจวชิงไป๋และหลินชิงเหอจึงเข้ามากิน

พวกเขาสังเกตเห็นความผิดปกติของลูก ๆ เฒ่าหวังและคุณป้าหม่า แต่ในเมื่อร้านก็ยังเปิดได้ตามปกติ เช่นนั้นคงไม่ใช่เป็นเรื่องที่ใหญ่โตอะไรนัก

หลินชิงเหอถามขึ้นขณะที่กำลังรับประทานว่า “มีเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ?”

“ป๊า ม้า กินกันก่อนเถอะครับ แล้วก็ไปอาบน้ำที่โรงอาบน้ำก่อน พอป๊ากับม้ากลับมาแล้ว พวกเราจะเล่าให้ฟัง” โจวกุยหลายอยากจะตอบ แต่โจวเฉวี่ยนพูดขัดขึ้นมาก่อน

เขารู้ว่าป๊ากับม้าคงจะเหนื่อยล้าจากการเดินทางกลับมา อีกทั้งเรื่องก็เกิดขึ้นไปเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องที่ต้องเร่งรีบอะไร

“พูด!” โจวชิงไป๋ขมวดคิ้วมองไปที่เขา

“ป๊า ม้า พี่เชิ่งเหม่ยท้องครับ!” โจวกุยหลายไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้อีกจึงโพล่งข่าวที่น่าตกใจนี้ออกมา

ทั้งโจวชิงไป๋และหลินชิงเหอต่างก็ตื่นตะลึงไปทันที

เฒ่าหวังถอนใจออกมา ในขณะที่คุณป้าหม่าผู้ซึ่งกำลังล้างจานอยู่ก็นิ่งเงียบไป

“หมายความว่ายังไง? แน่ใจนะว่าลูกไม่ได้พูดอะไรผิด?” หลินชิงเหอวางช้อนลงแล้วหันไปพูดกับลูกชายคนเล็ก

“ไม่ผิดหรอกครับ พี่เชิ่งเหม่ยท้องได้ 1 เดือนแล้ว มีผลตรวจจากหมอแล้วด้วยครับ!” โจวกุยหลายตอบ

โจวชิงไป๋จ้องไปที่ลูกชายคนรอง

โจวเฉวี่ยนจึงกล่าวว่า “ป๊า ม้า กินก่อนเถอะนะครับ กินอิ่มแล้วค่อยไปที่บ้านคุณปู่คุณย่า”

หลินชิงเหอและโจวชิงไป๋จึงกินกันอย่างรวดเร็ว หลังกินเสร็จ พวกเขาก็ขี่จักรยานตรงไปที่บ้าน อย่างไรก็ดี หลินชิงเหอให้โจวชิงไป๋แวะที่ร้านซาลาเปาของซูต้าหลินก่อน

ซูต้าหลินและโจวเสี่ยวเหมยกำลังวุ่นกันอยู่ในร้านซาลาเปา

เมื่อเห็นทั้ง 2 คนกลับมาแล้ว ก็ส่งเสียงทักทายอย่างยินดี “พี่สี่ พี่สะใภ้สี่ กลับมาสะที เพิ่งมาถึงหรือคะ? กินอะไรมาหรือยัง?”

“เรากินกันมาแล้วละ เพิ่งออกมาจากร้านเกี๊ยวน่ะ” หลินชิงเหอตอบ

“พี่สี่ พี่สะใภ้สี่ รู้เรื่องกันแล้วหรือคะ?” โจวเสี่ยวเหมยถามขึ้น เมื่อได้ยินว่าพวกเขามาจากร้านเกี๊ยว

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” เมื่อนั่งลงแล้ว หลินชิงเหอก็เอ่ยออกมาตรงประเด็น

ซูต้าหลินไปทำงานต่อ ในขณะที่โจวเสี่ยวเหม่ยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง

เรื่อง ‘ดี ๆ’ เช่นนี้เกิดขึ้นเพราะแม่เฒ่าหูเพื่อนบ้าน ‘ผู้แสนดี’ ของท่านแม่โจว

แม่เฒ่าหูมีหลานชายจากครอบครัวทางบ้านแม่ของหล่อน ซึ่งก็คือครอบครัวตระกูลจ้าวที่ถือได้ว่าเป็นครอบครัวที่มั่งคั่งและมีฐานะดีครอบครัวหนึ่งในเมืองหลวง

ในยุคนี้การได้มีมาตรฐานความเป็นอยู่ที่ดีย่อมเป็นเรื่องที่ดีมาก

และคนที่ทำให้สวี่เชิ่งเหม่ยท้องโตขึ้นมามีชื่อว่าจ้าวจวิน

ตอนนี้จ้าวจวินยังคงนอนอยู่ในโรงพยาบาล