ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 392

หญิงชราคนนี้เข้าใจพูดทีเดียว

เพียงประโยคเดียว หล่อนยอมรับว่าครอบครัวของหล่อนเป็นฝ่ายผิด แต่ก็เอ่ยถึงเรื่องที่จ้าวจวินถูกทำร้ายร่างกายขึ้นมาด้วย หล่อนชี้ให้เห็นว่า ถึงแม้จ้าวจวินจะผิด แต่เขาก็พร้อมจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้

นอกจากนี้ ตอนนี้เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่าพวกเขาจะตามเอาเรื่องอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อผลลัพธ์ออกมาดีก็ถือว่าดีมากแล้ว

หลินชิงเหอมีแผนในใจของตนไว้แล้วเช่นกัน ครอบครัวของเธอจะไม่ไปร่วมงานเลี้ยงฉลองการแต่งงานของสวี่เชิ่งเหม่ยอย่างแน่นอน แต่ในตอนนี้เธอเต็มใจที่จะไว้หน้าสวี่เชิ่งเหม่ยสักเล็กน้อย ให้หล่อนได้แต่งงานออกไปโดยเร็วและราบรื่น เพื่อที่เรื่องนี้จะได้จบลงเสียที!

เรื่องนี้ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอเลย ไม่ว่าหล่อนจะมีชีวิตที่ดีหรือไม่ดีในอนาคต สวี่เชิ่งเหม่ยเป็นคนเลือกเขาด้วยตนเอง ฉะนั้นก็ไม่ต้องมาหาเธอ หล่อนโตแล้วไม่ใช่เด็ก ๆ ก็ต้องรับผลจากการกระทำของตนเองให้ได้

และเมื่อพี่สาวใหญ่และพี่เขยใหญ่มาถึง หลินชิงเหอก็ตั้งใจจะคุยบางสิ่งกับทั้งคู่ เธอจะไม่ยอมให้ตนเองได้ชื่อว่าเป็นฝ่ายบกพร่องในเรื่องนี้แน่!

“เกรงใจไปแล้วละค่ะ ในเมื่อตอนนี้เรื่องได้คลี่คลายลงแล้ว ก็ให้มันคลี่คลายไป อีกอย่างพี่สาวใหญ่และพี่เขยใหญ่ของฉันก็รู้เรื่องแล้ว ตอนนี้แค่รอให้จ้าวจวินพาคู่หมั้นกลับไปหาแม่ภรรยาของเขาเท่านั้นเอง” หลินชิงเหอกล่าวด้วยรอยยิ้ม

แม่เฒ่าหูรับรู้ว่าคำพูดของเธอยอดเยี่ยมไม่มีที่ติเลย แต่ก็บอกเป็นนัยว่าเธอจะไม่เกี่ยวข้องด้วย ด้วยเหตุนี้หล่อนจึงรู้ว่าคนผู้นี้กำลังโกรธอยู่

ทว่าหล่อนก็พูดอะไรออกมาไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นหลานชายของหล่อนที่เป็นคนทำเรื่องล่อลวงเช่นนี้ขึ้นมา

เมื่อแม่เฒ่าหูกลับไปแล้ว หลินชิงเหอก็กวาดตามองไปที่สวี่เชิ่งเหม่ย

สวี่เชิ่งเหม่ยกัดริมฝีปากของตน หล่อนก้าวขึ้นมาแล้วคุกเข่าต่อหน้าคุณน้าและคุณน้าสะใภ้ของหล่อน

“เรา 2 คนยังไม่มีใครตาย ถ้าหนูกล้าคุกเข่าอีก ก็อย่ามาโทษกันนะถ้าจะโดนตบกลับไป” หลินชิงเหอไม่ใช่คนที่สามารถจะอดกลั้นอะไรได้ โดยเฉพาะในตอนนี้ที่เธอรู้สึกรังเกียจสวี่เชิ่งเหม่ยเป็นอย่างมาก

ในชีวิตของเธอไม่เคยทำพลาดมากขนาดนี้มาก่อนเลย เพียงแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น เป็นเพราะความใจอ่อนและอยากจะส่งเสริมหลานสาวของตนเอง!

ไม่คาดคิดว่า กลายเป็นการเลี้ยงดูหมาป่าตาขาวตัวจริงอย่างนี้ให้เติบใหญ่ขึ้น

หน้าของสวี่เชิ่งเหม่ยซีดเผือด “คุณน้าสะใภ้คะ หนู…”

“ไม่ต้องมาแสดงท่าทางอย่างนั้นกับน้าอีก ในเมื่อเธอเลือกทางนั้นแล้ว ก็ควรจะรู้ว่าน้าจะคิดยังไง ต้องการแต่งเข้าไปในครอบครัวตระกูลจ้าวอย่างนั้นเหรอ เยี่ยมไปเลย น้าได้แต่หวังว่าเมื่อแต่งไปแล้ว หนูจะไม่ต้องเสียใจในวันข้างหน้า ส่วนเรื่องอื่นที่เหลือไม่จำเป็นต้องมาพูดให้มากความอีก เพราะสุดท้ายแล้วก็เป็นหนูที่เป็นคนไปอยู่ที่ตระกูลจ้าวในอนาคต” หลินชิงเหอพูดอย่างไม่สนใจ

เมื่อเธอกล่าวจบ ก็ไม่พูดอะไรให้เปลืองน้ำลายอีกต่อไป จากนั้นเธอก็หันหลังเดินเข้าไปในบ้าน

“คุณน้าคะ หนูรู้คะว่าเรื่องนี้หนูผิด แต่หนูไม่เข้าใจ…” สวี่เชิงเหม่ยรู้ว่าคุณน้าสะใภ้ของหล่อนเป็นคนจัดการด้วยได้ยาก ดังนั้นจึงคิดจะอธิบายให้คุณน้าของหล่อนฟัง

แม้ว่าโจวชิงไป๋จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่คิ้วของเขาก็มุ่นขมวดตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาของเขาบ่งบอกถึงความผิดหวังอย่างชัดเจน

“ตั้งแต่เธอมาที่นี่ น้าสะใภ้กับน้าไม่เคยเลยที่จะปฏิบัติกับเธอไม่ดี ตอนนี้ในเมื่อเธอเลือกเส้นทางนี้ งั้นวันหน้าเธอก็เดินต่อไปด้วยตัวเองแล้วกัน” โจวชิงไป๋บอก

เขารู้จักภรรยาของตนดี บางครั้งเธออาจจะเข้มงวด แต่ในความเข้มงวดนี้ไม่ได้เฉพาะเจาะจงไปที่คนใดคนหนึ่งโดยเฉพาะ

แม้จะเป็นลูกชายของตนเอง เธอก็จะไม่ปรานีเลยเมื่อถึงคราวที่เธอเข้มงวด

ไม่ว่าจะเป็นหู่จือหรือเอ้อร์นี เมื่อพวกเขาทำอะไรผิดหรือไม่สามารถเรียนตามได้ทันในชั้นเรียน พวกเขาก็จะถูกหลินชิงเหอดุด่าอยู่เสมอ แต่เนื่องเพราะพวกเขาไม่ใช่ลูกของเธอเอง ดังนั้นเธอจึงไม่ได้โหดร้ายด้วยมากนัก

เต็มที่แล้วพวกเขาก็แค่ทนโดนด่าไปสัก 1 หรือ 2 ประโยค

และสำหรับเรื่องที่เธอเอาใจใส่ต่อหลานสาวและหลานชายที่พวกเขาพามาเหล่านี้ โจวชิงไป๋รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี ถ้าเธอไม่อยากจะฝึกฝนพวกเขาแล้วละก็ เธอจะยอมจ่ายเงินให้พวกเขาไปโรงเรียนภาคค่ำได้อย่างไร?

แม้แต่สมุดบัญชีก็เอาไปให้พวกเขาฝึกฝนคำนวณเป็นครั้งคราวและให้พวกเขาได้ลองหัดทำบัญชีกันด้วย

เอ้อร์นีและหู่จือต่างก็มีแรงผลักดัน ทว่าหลานสาวคนนี้ไม่มีความคิดในเรื่องนี้เลย

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นทางเลือกส่วนตัว เมื่อหล่อนไม่เลือกทางนี้ เช่นนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร ในเมื่อหล่อนต้องการจะดูทีวี ก็ดูไป

ใครจะไปคิดว่า หล่อนจะทำเรื่องอย่างนี้ขึ้นได้จริง ๆ