ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 417

หลินชิงเหอรู้สึกว่าโจวเอ้อร์นีกับหวังหยวนคงต้องเจอช่วงเวลาเหนื่อยยาก แต่นั่นก็ไม่สำคัญ อย่างที่เธอพูดไปว่าหลานสาวของเธอโตแต่ตัวเท่านั้น ปล่อยให้พวกเขาได้คบหากันไปก่อนจะดีกว่า

ถ้าเข้ากันไม่ได้ก็แค่เลิกกัน พวกเขาไม่ต้องกังวลอะไรกับเรื่องแต่งงานกันเลย

แต่ว่าไปแล้ว การหาคนที่ดีกว่าหวังหยวนคงจะเป็นเรื่องยาก ดังนั้นให้พวกเขาจัดการเรื่องนี้กันเองเถอะ

โจวชิงไป๋กลับมาพร้อมกับเด็ก ๆ ทุกคนต่างรู้สึกสดชื่นแจ่มใส

หลินชิงเหอคว้าครีมบำรุงผิวมาทาให้เขา ทันทีที่เด็ก ๆ กำลังจะส่งเสียงเรียกร้องอยากได้การปฏิบัติแบบเดียวกัน หลินชิงเหอก็ไล่พวกเขาออกไป

จากนั้นจึงเหลือเพียงพวกเขาสองคนอยู่ในบ้านเท่านั้น เป็นช่วงเวลาเงียบสงบอันหาได้ยากยิ่ง

“ร้านเรากำลังจะเปิดพรุ่งนี้แล้วนะคะ แต่ช่วงนี้กิจการคงยังไม่เฟื่องฟูนัก” หลินชิงเหอพูด

“คุณอยากไปที่ไหนเหรอครับ?” โจวชิงไป๋ถาม

หลินชิงเหอคิดครู่หนึ่ง มันไม่มีที่ไหนที่เธออยากไปเลย แม้สังคมในตอนนี้จะมีการพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว แต่ท้ายที่สุดมันก็ยังเป็นไปอย่างช้า ๆ

ดังนั้นในยุคนี้จึงไม่มีที่ท่องเที่ยวสนุก ๆ อยู่เลยจริง ๆ

“ไปเมืองท่าไหมล่ะครับ?” โจวชิงไป๋เสนอ

“ไม่ล่ะค่ะ นอนอยู่ที่บ้านดีกว่า” หลินชิงเหอบอก

โจวชิงไป๋ไม่ได้เอ่ยอะไร เขาเริ่มเตรียมของที่จำเป็นต้องใช้ในการเปิดร้านวันพรุ่งนี้ และเขาต้องไปที่ร้านเพื่อไปรับเนื้อมา

เขาสั่งเนื้อเอาไว้แล้วทั้งเนื้อหมูและเนื้อแกะในปริมาณมหาศาล

หลินชิงเหอไม่มีอะไรต้องทำ เธอจึงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน และในวันที่แปดของเทศกาลปีใหม่ คุณแม่เวิงก็มาหาเธอ

“ขอโทษด้วยนะคะที่มาหาอย่างปุบปับในช่วงปีใหม่นี้ที่คุณกำลังยุ่งอยู่” คุณแม่เวิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ยุ่งอะไรกันล่ะคะ? คุณไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ฉันเบื่อขนาดไหน คุณมาได้จังหวะพอดีเลยล่ะค่ะ” หลินชิงเหอเอ่ยอย่างรู้สึกดีใจและกระตือรือร้นอย่างมาก

คุณแม่เวิงนั่งลงและเห็นหนังสือภาษาอังกฤษหลายเล่มวางอยู่บนโต๊ะ หล่อนก็รู้ว่าหลินชิงเหอได้อ่านหนังสือพวกนี้ตอนที่หล่อนมาถึง

“ฉันได้ยินกั๋วเหลียงพูดว่าภาษาอังกฤษของคุณอยู่ในระดับที่แม้แต่คณบดียังเอ่ยชมเลยล่ะค่ะ” คุณแม่เวิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงชื่นชม

“เรื่องนี้ดูถูกกันไม่ได้หรอกค่ะ” หลินชิงเหอยิ้ม จากนั้นก็เอ่ยถาม “รับชาน้ำผึ้งเกรปฟรุตดีไหมคะ?”

“ค่ะ” คุณแม่เวิงพยักหน้า

หลินชิงเหอลงมือชงชาในเหยือกแก้วขนาดใหญ่ จากนั้นก็มานั่งดื่มชากับคุณแม่เวิงพลางพูดว่า “ดื่มเยอะ ๆ นะคะจะได้รักษาความชุ่มชื้น ผิวจะได้ไม่แห้งมาก ฉันคิดว่าจะหนาวไปอีกสักระยะเลยล่ะค่ะ เทียบกับบ้านเกิดของเราแล้วที่นี่หนาวกว่ามาก วันที่หนาวที่สุดคืออากาศหน้าหนาวปกติของที่นี่เลยล่ะค่ะ”

“แต่ฉันว่าที่นี่ปกติอยู่นะคะ เพราะได้ยินมาจากกั๋วต้งว่าที่เฮยหลงเจียงหนาวกว่านี้อีก แล้วก็ได้ยินมาว่าที่นั่นมีเมืองน้ำแข็งด้วย เขาว่าสวยมาก ๆ เลยนะคะ” คุณแม่เวิงพูด

“เมืองน้ำแข็งนี่เหมือนจะอยู่ในฮาเอ๋อร์ (1) หรือเปล่าคะ?” หลินชิงเหอเอ่ย

“ฉันไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ถึงอย่างไรมันก็น่าจะอยู่แถว ๆ นั้นล่ะค่ะ ฉันยังไม่เคยไปที่นั้นเลย” คุณแม่เวิงเอ่ยขณะดื่มชาน้ำผึ้งเกรปฟรุตรสหวานอมเปรี้ยว

“เราจะไปดูด้วยกันก็ได้นะคะถ้าคุณมีเวลา ฉันรู้สึกกระวนกระวายจากความเบื่อเหงาทั้งหลายแล้วล่ะค่ะ” หลินชิงเหอเสนอ

“ภาคเรียนใหม่ของคุณเปิดเมื่อไหร่เหรอคะ?” คุณแม่เวิงถามกลับ

“หลังเทศกาลโคมไฟค่ะ” หลินชิงเหอตอบ

“สายเกินไปหน่อยน่ะค่ะ ไม่อย่างนั้นเราก็คงได้ไปที่นั่นด้วยกัน เหม่ยเจี่ยอยากกลับเข้าโรงเรียนวันนี้และพ่อของหล่อนก็ไปเยี่ยมบ้านคนอื่นอยู่ เหลือแต่ฉันอยู่ที่บ้านคนเดียว เราพาเสี่ยวเฉวียนกับน้อง ๆ ของเขาไปด้วยก็ได้นะคะ เป็นความคิดที่ไม่เลวเลย” คุณแม่เวิงบอก

หลินชิงเหอคำนวณเวลาแล้วก็พูดว่า “ถ้าคุณอยากไปก็ตกลงค่ะ ไปกลับแปดวันถือว่าพอดีอยู่”

เธออ่านหนังสือที่บ้านทุกวันและไม่มีงานอดิเรกอื่น จึงอยากจะออกไปท่องโลกกว้างบ้าง ถึงอย่างไรเธอก็ว่างอยู่แล้ว

ยิ่งกว่านั้นเธอยังไม่เคยไปเมืองน้ำแข็งในช่วงนี้เลย

“ไปจริงเหรอคะ?” คุณแม่เวิงถาม “ถ้าคุณจะไป งั้นฉันไม่นั่งนิ่ง ๆ แล้วนะคะ ฉันต้องกลับไปจัดกระเป๋าแล้ว ไปวันพรุ่งนี้เลยดีไหมคะ?”

สิ่งที่หล่อนไม่ได้บอกก็คือหล่อนเพิ่งทะเลาะกับคุณพ่อเวิงมา ชายแก่คนนั้นนิสัยไม่ดี หล่อนเลยไม่อยากเห็นหน้าเขาในช่วงนี้

“ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ คุณนั่งก่อนเถอะ” หลินชิงเหอยิ้ม “ก็มีแค่เสื้อผ้าที่ต้องเก็บ ไม่ต้องใช้พวกจดหมายแนะนำตัวหรืออะไรอย่างอื่นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรมากเลยค่ะ”

“แต่พ่อของเสี่ยวข่ายจะยอมเหรอคะ?” คุณแม่เวิงพูด

“เขายุ่งอยู่กับการเปิดร้าน ไม่มีเวลามาใส่ใจฉันหรอกค่ะ เขาจะไม่ยอมได้อย่างไรคะ?” หลินชิงเหอตอบ “แล้วพ่อของเหม่ยเจี่ยว่าอย่างไรคะ?”