ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 416

เมื่อโจวเสี่ยวเหมยกลับบ้านไปพร้อมกับแอปเปิลและส้ม ท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจวก็กำลังดูทีวีอยู่พร้อมกับสี่พี่น้องตระกูลซู ขณะที่ซูต้าหลินออกไปเดินเล่น

ชายผู้ติดดินคนนี้ไม่ใช่คนขี้เกียจเลย ต่อให้หิมะจะตกก็ตาม ตอนที่เขาไม่ได้ทำกิจการ เขาก็จะเดินเล่นไปเรื่อย ๆ เพื่อให้คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม

“คุณอาสะใภ้ให้มาน่ะจ้ะ” โจวเสี่ยวเหมยวางผลไม้ไว้บนโต๊ะขณะเรียกลูก ๆ

ซูเฉิงกับเด็กคนอื่น ๆ มาล้อมวงกันกินผลไม้ ส่วนโจวเสี่ยวเหมยแกะส้มให้ท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจว “คุณพ่อ คุณแม่ กินหน่อยเถอะค่ะ ส้มนี่สุกหวานมากเลยนะคะ”

“ทำไมพี่สะใภ้สี่ของแกให้มาเยอะขนาดนี้ล่ะเนี่ย” ท่านแม่โจวถาม

“พี่สะใภ้สี่เห็นว่าที่นี่มีคนอยู่กันเยอะน่ะค่ะ ปีหน้าหนูจะซื้อมาเก็บไว้บ้างเหมือนกันนะคะ จะกินของพี่สะใภ้สี่ตลอดไปไม่ได้หรอกค่ะ” โจวเสี่ยวเหมยยิ้ม

พี่สะใภ้สี่ของหล่อนใจกว้างกับหล่อนเสมอ

หลังเอ่ยแบบนี้แล้ว โจวเสี่ยวเหมยก็กระซิบกับแม่ของหล่อนในสิ่งที่จูเจินเจินกล่าวให้ฟัง แล้วก็เป็นอย่างที่คาด ท่านแม่โจวอึ้งไปในทันที

หลังฟังสิ่งที่ลูกสาวนำมาเล่า ท่านแม่โจวก็โมโหจนพูดอะไรไม่ออก

ตระกูลจูนี่ช่างเป็นกากเดนขนานแท้ พวกเขาอยากจะจับคู่คนสมองฟั่นเฟือนแบบนั้นกับหลานชายของนางจริง ๆ โชคดีที่สายตาอันเฉียบแหลมของนางจ้องมองอยู่ ไม่อย่างนั้นมันจะไม่เป็นหายนะกับหลานชายสุดที่รักของนางเลยเหรอ!

“พี่สะใภ้สี่บอกหู่จือไม่ให้มาที่นี่และไม่ต้องมองหาพวกเขาไปครู่ใหญ่ ๆ เลยค่ะ คนพวกนี้จะยิ่งได้ใจถ้าเกิดเราให้ความสนใจพวกเขามากขึ้น” โจวเสี่ยวเหมยบอก

“ช่างไม่รู้ว่าตัวเองเป็นที่น่ารังเกียจตรงไหนกันเลยจริง ๆ!” ท่านแม่โจวสวดส่งอีกครั้ง

ยายเฒ่าจูนั่นทำอย่างกับว่าหลานสาวของนางเป็นนางฟ้าจรลีลงมาเสียเต็มประดา!

เมื่อซูต้าหลินกลับมาจากนอกบ้าน เขาก็เห็นแม่ยายของเขานั่งหายใจหอบ จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เกิด…เกิดอะไรขึ้นครับ?”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อากาศหนาวขนาดนี้ ทำไมคุณถึงออกไปข้างนอกล่ะคะ?” โจวเสี่ยวเหมยรินน้ำอุ่นให้และเอ่ยกับเขา

“ออก…ออกไป…เดินเล่นน่ะครับ” ซูต้าหลินยิ้ม

เขาออกไปดูตึกรามบ้านช่องเพราะต้องการซื้อที่อยู่อาศัยให้ครอบครัวของเขาเอง เขาไม่อาจอยู่กับครอบครัวของภรรยาได้ตลอดไป อีกอย่างครอบครัวของเขาตอนนี้ก็มั่นคงแล้ว

ธุรกิจร้านซาลาเปาเป็นไปอย่างดีมาก ทุกคนที่นี่ล้วนรู้จักร้านซาลาเปาของเขากันหมด ถ้ามีการจัดการดี ๆ ในอนาคตมันก็คงจะไปได้สวย

ดังนั้นจึงถึงเวลาที่จะมองหาที่อยู่อาศัยใกล้ ๆ และย้ายออกไปเมื่อถึงตอนนั้น

“เธอกำลังมองหาบ้านอยู่หรือ?” ท่านพ่อโจวถามเพราะรู้จักลูกเขยคนนี้ดี

“ครับ” ซูต้าหลินพยักหน้า

“ทำไมต้องมองหาอีกหลังล่ะ? อยู่ที่นี่ไม่ดีหรือ? เถียนเถียนกับหย่าหย่ายังเล็กแถมพวกเธอสองคนต้องเปิดร้านซาลาเปาอีก จะเอาเวลาที่ไหนไปดูแลเด็ก ๆ กันล่ะฮึ?” ท่านแม่โจวเอ่ย

เฉิงเฉิงกับสวิ่นสวิ่นสามารถไปโรงเรียนเองได้จึงไม่เป็นปัญหา แต่หลานสาวทั้งคู่จะไม่มีใครคอยดูแล

“ค่อยย้ายทีหลังน่ะค่ะ” โจวเสี่ยวเหมยตอบ

การอยู่กับพ่อแม่ของหล่อนช่วยแบ่งเบาภาระของพวกเขาไปได้มาก ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงวิ่งวุ่นไปมาเหมือนคนบ้าพร้อมกับเด็กสี่คนและร้านซาลาเปาร้านหนึ่ง

“จะรบกวน…รบกวน…คุณพ่อ…กับคุณแม่น่ะครับ” ซูต้าหลินอ้ำอึ้ง

ตอนที่พวกเขามาถึงที่นี่ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะมันไม่มีทางเลือกอื่น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องดีนักที่จะอยู่ที่นี่ตลอดไป

“รบกวนอะไรกัน? อยู่ที่นี่อีกสักสองหรือสามปี ถึงตอนนั้นเถียนเถียนกับหย่าหย่าก็โตขึ้นเยอะแล้ว ถ้าตอนนั้นเธอต้องการย้ายออกไปก็ย้ายได้” ท่านแม่โจวกล่าว

ไม่มีปัญหาหรอกถ้านางจะอยู่อาศัยกับครอบครัวของลูกสาว การมีคนหลายคนอยู่ที่บ้านทำให้บ้านไม่ดูเงียบเหงา แถมพื้นที่ยังกว้างขวางเพียงพอที่จะอยู่ด้วย

“ค่ะ งั้นเราจะอยู่ที่นี่อีกสักสองหรือสามปีก็ได้” โจวเสี่ยวเหมยเห็นด้วย

“ต้องให้…ให้…ค่าเช่าด้วย” ซูต้าหลินเอ่ย

“พี่สะใภ้สี่บอกว่าไม่จำเป็นค่ะ เราจ่ายแค่ค่าไฟฟ้าก็พอแล้ว” โจวเสี่ยวเหมยพูด

ซูต้าหลินยิ้มและไม่พูดอะไรอีก พี่ชายสี่และพี่สะใภ้สี่ให้การดูแลพวกเขามากเหลือเกิน

“ผม…ผมกำลังจะ…ไปชวนพี่สี่…อาบน้ำ…ที่โรงอาบน้ำนะครับ” ซูต้าหลินพูด

“งั้นไปเถอะค่ะ” โจวเสี่ยวเหมยพยักหน้า