ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 415

“ยายเฒ่าจูที่อยู่ข้างบ้านอยากจะจับคู่หล่อนกับเจ้าใหญ่น่ะ” ท่านแม่โจวบอกหลานชาย

หู่จือได้ยินก็ประหลาดใจ “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอครับ?”

“มีสิ แต่น้าสะใภ้ของเธอไม่เห็นด้วย” ท่านแม่โจวตอบ อย่าว่าแต่สะใภ้สี่เลย นางเองก็ยังไม่เห็นด้วย

หลานชายคนโตของนางมีพรสวรรค์ รูปลักษณ์ และวุฒิการศึกษาขนาดไหน? ทุกอย่างล้วนอยู่ในระดับชั้นยอด นอกเหนือจากคุณสมบัติของคนที่จะแต่งงานด้วยแล้ว คน ๆ นั้นยังต้องเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเหมือนกับเขาเป็นอย่างน้อยด้วย เรื่องนี้ไม่นับว่าเป็นการขอมากเกินไปหรอก

หลานสาวแสนดีของตระกูลจูนั่นพูดเสียงค่อยราวกับแมวแถมยังทำตัวสนิมสร้อยอีก ท่านแม่โจวไม่ชอบคนแบบนี้เลย ต่อให้จะมาเป็นหลานสาวของนาง นางก็ไม่ยอมรับ ไม่ต้องสาธยายอะไรแล้ว

“หล่อนมาหาเธอเพื่อถามเรื่องของเจ้าใหญ่หรือเปล่า?” ท่านแม่โจวพูดต่อ อย่าหาว่าฉันตำหนิหล่อนเลย เป็นเพราะหล่อนคนนี้เคยมาถามหาหลานชายคนโตกับหลานสาวของนางมาแล้ว

“ไม่ครับ” หู่จือส่ายหน้า หล่อนแค่พูดอะไรบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจเท่านั้น

“ถ้างั้นทำไมจู่ ๆ หล่อนถึงมองหาเธอล่ะ?” ท่านแม่โจวถาม

“ผมไม่รู้ครับ แล้วก็ไม่เข้าใจว่าหล่อนพูดอะไรด้วย” หู่จือตอบ

ท่านแม่โจวจึงไม่ถามอีก แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้จบลงแค่นี้ เพราะว่าจูเจินเจินรู้สึกว่าคำพูดของหล่อนไม่เข้าหัวหู่จือแม้แต่น้อย

ดังนั้นลืมไปได้เลยที่จะพูดกับหู่จือ พอหล่อนมาหาคุณยายอีกครั้ง หล่อนก็มาหาโจวเสี่ยวเหมยเพื่อให้โจวเสี่ยวเหมยส่งต่อคำพูดไปให้หู่จือ

“คุณน้า หนูเองก็รู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ดี แต่หนูไม่มีความคิดแบบนั้นต่อหู่จือของครอบครัวคุณน้าเลยค่ะ ช่วยฝากบอกเขาแทนหนูด้วยนะคะว่าหนูเสียใจ” จูเจินเจินเอ่ยด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

โจวเสี่ยวเหมยอึ้งไปก่อนจะตอบจูเจินเจิน “งั้นฉันจะไปบอกเขาให้หนูนะ”

ว่าอีกอย่างหนึ่งก็คือ โจวเสี่ยวเหมยถึงกับกระโดดขึ้นจักรยานปั่นไปหาหู่จือในบัดนั้นเลยทีเดียว

เมื่อเห็นหู่จือแล้วโจวเสี่ยวเหมยก็ปรี่เข้ามาตวาดใส่เขาเต็มหน้า “ไอ้เด็กเหลือขอ ไม่คิดเลยว่าเธอจะทำตัวแบบนี้ได้? เธอกลัวว่าจะหาเมียไม่ได้หรือยังไง? เธอชอบคนแบบนั้นจริง ๆ เหรอ? ไม่รู้เหรอว่ายัยนั่นน่ะไร้สมอง? พวกเขาหมายตาเจ้าใหญ่ไว้แล้ว เธอจะทำให้เรื่องมันยุ่งยากขึ้นหรือยังไง!”

หู่จืออึ้งงันไปเมื่อถูกตะคอก

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋อยู่ที่บ้านด้วย ตอนนี้พวกเขากำลังเล่นไพ่กันอย่างสนุกสนาน จากนั้นโจวเสี่ยวเหมยก็ปราดเข้ามา

โจวเฉวี่ยน โจวกุยหลาย กังจือ และเอ้อร์นีต่างมึนงงกันหมด

“พี่สะใภ้สี่คะ พี่ยังจำจูเจินเจินของครอบครัวจูได้ไหมคะ?” โจวเสี่ยวเหมยถาม

“จำได้สิ” หลินชิงเหอพยักหน้า แม่สามีของเธอมาที่นี่และคุยเรื่องนี้เป็นพิเศษแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่ลืมเร็วนักหรอก

“เจ้าเด็กตัวเหม็นนี่ชอบหล่อนแล้วก็ไปสารภาพรักกับหล่อน หล่อนปฏิเสธเขา แต่เจ้าเด็กเหม็นนี่ก็ยังมาก่อกวน หล่อนไม่มีทางเลือกเลยมาบอกฉันน่ะค่ะ” โจวเสี่ยวเหมยอธิบายพลางถลึงตาใส่หู่จือไปด้วย

หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋หันไปหาหู่จือ คนอื่น ๆ ก็มองมาทางเขาเช่นเดียวกัน หู่จือนิ่งงันไป ทันใดนั้นเองเขาก็สะดุ้งโหยงสุดตัว

“ไม่นะครับ ผมไม่ได้ทำแบบนั้น!” เขาละล่ำละลัก

“กล้าทำแล้วไม่กล้ารับงั้นเหรอ? น้าผิดหวังกับเธอจริง ๆ!” โจวเสี่ยวเหมยถลึงตา

โจวเฉวี่ยน โจวกุยหลาย เอ้อร์นี และแม้แต่กังจือก็มองหู่จือด้วยสายตาตำหนิ พวกเขามีความคิดเดียวกับโจวเสี่ยวเหมย และตำหนิหู่จือในเรื่องที่เขากล้าทำแต่ไม่ยอมรับ

“น้าไม่ห้ามเรื่องที่เธอมองหาสาวเมืองหลวงหรอกนะ น้าหวังว่าเธอจะได้รับสิ่งที่ดีที่สุด แต่เธอไม่รู้เหรอว่าคุณยายรู้สึกไม่ดีกับจูเจินเจินยังไง? และยังความรู้สึกของคุณยายกับตระกูลจูอีก? เธอกลับกล้าเดินหน้าแบบนี้แสดงว่าวอนถูกตีแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?” โจวเสี่ยวเหมยเอ่ย

ใบหน้าของหู่จือเปลี่ยนเป็นสีแดง

“นั่งลงก่อนแล้วค่อย ๆ พูดนะ” หลินชิงเหอดึงตัวโจวเสี่ยวเหมยให้นั่งลงและยัดส้มลูกหนึ่งไว้ในมือของหล่อน จากนั้นก็หันมามองหู่จือ “บอกน้าสิว่าเกิดอะไรขึ้น? น้าเชื่อเธอนะ”

หลานชายคนนี้เป็นอย่างไรน่ะเหรอ? นี่ก็ 2 ปีมาแล้ว เธอจะบอกไม่ได้ได้อย่างไร? เขาไม่ใช่คนห่ามที่ไม่คิดหน้าคิดหลัง เขาไม่กล้าพูดเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเองหรอก หากมีความคิดแบบนั้นจริงเขาก็จะบอกผู้ใหญ่ในบ้านก่อน

“น้าสะใภ้ เชื่อผมนะครับ ผมไม่ได้ทำจริง ๆ!” หู่จือพูด