ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 414

บทที่ 414 หู่จือคนซื่อ

แม่เฒ่าหูมาหาแม่เฒ่าจูด้วยท่าทางกระตือรือร้น

แต่แม่เฒ่าจูกลับสวนใส่จนนางสลด “อะไรนะ? แกอยากจะจับคู่เจินเจินของฉันกับเด็กบ้านนอกที่ชื่อหู่จือเรอะ? แกเป็นแม่สื่อประสาอะไรกันฮึ? ในความคิดแก แกคิดว่าเจินเจินของฉันขายไม่ออกงั้นเรอะ?”

ทันทีที่แม่เฒ่าหูเอ่ยเรื่องนี้ขึ้น แม่เฒ่าจูก็สาดน้ำเย็นใส่ ทำให้นางรู้สึกฉุนขึ้นมาเล็กน้อย

นางมาที่นี่เพราะหวังดี แต่ไม่คิดเลยว่าแม่เฒ่าจูจะไม่ไว้หน้านางแม้แต่น้อย “ถ้าแกไม่เต็มใจก็ช่างเถอะ”

“เจินเจินของฉันไม่มีทางแต่งงานด้วยแน่ ทะเบียนบ้านในชนบทเรอะ? จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง?” แม่เฒ่าจูรู้สึกโมโห จากนั้นนางก็เอ่ยต่อ “บ้านโจวขอให้แกมาเหรอ?”

แม่เฒ่าหูปฏิเสธ

แต่แม่เฒ่าจูปักใจไปแล้วว่าเป็นบ้านโจวที่ขอให้แม่เฒ่าหูเป็นตัวแทนมาพูดกับนาง “พวกเขาเกิดความคิดแบบนี้ขึ้นมาจนได้ ถ้าเป็นโจวข่ายละก็ค่อยน่าสนใจขึ้นมาหน่อย”

แม่เฒ่าหูกลับไปที่บ้าน ไม่อยากเสวนากับแม่เฒ่าจูต่อให้เปลืองน้ำลายอีก

เมื่อเห็นนางกลับมาที่บ้านด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พ่อเฒ่าหูก็เอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “ตอนนี้ทั้งสองตระกูลเป็นญาติกันแล้ว คุณไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นแล้วนะ”

แม่เฒ่าหูเอ่ยตอบ “ไม่ใช่ครอบครัวโจว แต่เป็นครอบครัวจูข้างบ้านเราต่างหาก พวกเขาไม่อยากได้หน้ากันเลยจริง ๆ!”

ให้พูดตามตรงก็คือ แม่เฒ่าหูรู้สึกถูกใจหู่จือจริง ๆ

เพราะเด็กหนุ่มตัวโตคนนี้ทั้งมีชีวิตชีวาและมีร่างกายสูงใหญ่ แม้เขาจะมีทะเบียนบ้านอยู่ที่ชนบท มันก็ไม่ถือเป็นเรื่องแย่หรอก

แต่เป็นเพราะนางไม่มีหลานสาวเป็นของตัวเอง นางถึงได้แนะนำเขาให้กับใครสักคนที่เปรียบเหมือนหลานสาวของนาง

แม่เฒ่าจูนั่นสายตาสั้นจริง ๆ นางไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยเหรอ? การมีคนอย่างน้าและน้าสะใภ้ที่พาเขามาอยู่ใกล้ ๆ จะทำให้เขาก้าวหน้าในหน้าที่การงานในอนาคตนะ

มันก็แค่ทะเบียนบ้านเท่านั้นเอง ซึ่งยุคนี้ก็ไม่เคร่งกับเรื่องนี้กันมากแล้ว ต่อให้คน ๆ นั้นไม่ได้มีทะเบียนบ้านอยู่ที่นี่ พวกเขาก็มาเช่าบ้านอยู่อาศัยได้ แล้วจะมีปัญหาอะไรล่ะ?

แต่พอได้ยินว่าเป็นหู่จือนางก็ไม่ยินยอม เพราะการที่เขามีทะเบียนบ้านอยู่ในชนบท ยิ่งกว่านั้นนางยังไม่ตัดใจกับความคิดเดิมอีกต่างหาก ซึ่งดูจากนิสัยของจูเจินเจินแล้วคงจะแปลกพิลึกหากหล่อนได้แต่งงานกับโจวข่าย

“เป็นม้าที่ไม่รู้ตัวว่าหน้ายาวจริง ๆ!” แม่เฒ่าหูแค่นเสียง

ทันใดนั้นเอง พ่อเฒ่าหูก็เข้าข้างภรรยาและพยักหน้าเห็นด้วย “พ่อหนุ่มคนนั้นเป็นคนดีจริง ๆ”

“ใช่ไหมล่ะคะ?” แม่เฒ่าหูเอ่ย “จูเจินเจินมีพี่สาวน้องสาวตั้งหลายคนและมีน้องชายแค่คนเดียว สาว ๆ พวกนี้ไม่คู่ควรกับอะไรเลย เพราะบ้านจูเลือกปฏิบัติต่อผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ตอนนี้กำลังมีการวางแผนครอบครัวกัน บางทีในอนาคตพวกเขาก็จะได้ลูกสาวด้วย พวกเขาไม่ได้รังเกียจหล่อนแต่หล่อนกลับไม่ชอบเขา”

“อย่าพูดเรื่องพวกนี้เลย” พ่อเฒ่าหูโบกมือ “แล้วก็ไม่ต้องคอยกังวลกับเรื่องนี้ด้วย ตอนนี้ผมล่ะอายนักเวลาต้องไปเล่นหมากรุกกับเฒ่าโจว”

“คุณไปทำอะไรเข้าล่ะ? เสี่ยวจวินกับเชิ่งเหม่ยตอนนี้ก็อยู่ดีมีสุขกันไม่ใช่เหรอ?” แม่เฒ่าหูตอบ

นางรู้สึกโศกสลดจากคำตำหนิทุกอย่างที่ได้รับจากท่านแม่โจว

เดิมทีนางแค่อยากให้พวกเขาได้ผูกชะตากันอย่างบริสุทธิ์ใจ สาบานกับฟ้าดินเลยก็ได้ว่านางไม่มีความคิดอกุศลแม้แต่น้อย ใครจะไปคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?

แม้เหลนชายของนางจะทำผิดจริง แต่เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก ถ้าเชิ่งเหม่ยไม่เห็นชอบด้วย เหลนชายของนางจะบังคับหล่อนไหม? ตั้งแต่ต้นจนจบนางยังไม่เห็นว่าหล่อนจะโศกเศร้าเสียใจอะไรเลย

ทำไมฝ่ายนั้นต้องตำหนินางด้วย? เชิ่งเหม่ยได้แต่งงานเข้าตระกูลจ้าวแล้ว ดูสิว่ามันวิเศษแค่ไหน มันแย่ขนาดนั้นเลยหรือ?

“พวกเขาไม่ได้อยากจะยกระดับฐานะตัวเองขึ้นเลยด้วยซ้ำ” พ่อเฒ่าหูโบกมือ

อ่านนิยาย

“ตระกูลโจวก็แค่เสแสร้งว่าเป็นคนดีมีศีลธรรมเท่านั้นล่ะค่ะ” ได้ยินดังนี้ แม่เฒ่าหูก็เบ้ปาก

พ่อเฒ่าหูตอบกลับ “ทำไมต้องยกระดับฐานะตัวเองด้วย? ตระกูลโจวไม่คิดจะทำเรื่องนี้เลย จากที่ผมเห็น ครอบครัวนั้นน่ะดีจะตาย”

“คุณจะไปรู้อะไร? ฉันเห็นมาหมดแหละ หลานสาวตระกูลโจวคนนั้นที่ชื่อโจวเอ้อร์นีมีแฟนแล้ว เป็นคนในเมืองหลวงด้วย แค่เหลือบมองก็บอกได้ว่าเขารวยขนาดไหน!” แม่เฒ่าหูแค่นเสียง