ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 419

บทที่ 419 อากาศช่างไม่เป็นใจ

ค่าใช้จ่ายนี้เป็นจำนวนเงินที่ชนชั้นแรงงานทั่วไปรู้สึกลำบากใจที่จะจ่าย แต่สำหรับคนกลุ่มนี้แล้วมันยังเป็นราคาที่รับได้อยู่

โจวชิงไป๋รู้สึกพอใจมาก

เขาตัดสินใจจะพาภรรยามาที่นี่ มันเป็นบ่อน้ำพุร้อนธรรมชาติแสนบริสุทธิ์ เป็นสถานที่ที่วิเศษนัก

แถวนี้ยังมีโรงแรมที่พวกเขาสามารถค้างคืนได้ หากมันมืดค่ำเกินกว่าจะกลับไปพวกเขาก็สามารถค้างอยู่ที่นี่ได้ และแถว ๆ นี้ยังมีภัตตาคารมากมายด้วย

“ที่นี่…ที่นี่…กำลังจะพัฒนา…เป็นเมืองท่องเที่ยว…เหรอครับ?” แม้แต่ซูต้าหลินยังอดถามไม่ได้

“แน่นอนครับว่าจะพัฒนาเป็นเมืองท่องเที่ยว ผมประเมินแล้วว่าในอนาคตธุรกิจที่นี่จะเติบโต คนอื่น ๆ เริ่มมาแย่งกันจับจองเป็นเจ้าของแล้วล่ะครับ”

บ่อน้ำพุร้อนแห่งนี้อยู่ในสัญญาร่วมกันของสามตระกูลใหญ่ แม้ตระกูลหวังของพวกเขาจะมีอิทธิพลอยู่บ้าง แต่ก็ไม่สามารถจับจองมันได้

ซูต้าหลินพยักหน้า เขาเองก็รู้สึกเช่นกันว่าสถานที่แห่งนี้ดีเยี่ยมนัก ติดข้อเสียอย่างเดียวคือมันอยู่ไกลเกินไป

แน่นอนว่าเป็นเพราะน้ำแข็งกับหิมะมหาศาลที่ทำให้รถไม่สามารถขับเคลื่อนได้เร็วนัก มันจึงใช้เวลาเดินทางถึง 3 ชั่วโมง ซึ่งโดยปกติแล้วมันใช้เวลา 2 ชั่วโมง

จะว่าไกลก็ไม่ใช่

หลังแช่น้ำร้อนแล้วก็เป็นธรรมดาที่จะหิวง่าย พวกเขาจึงมุ่งหน้าไปกินอาหารมื้อหนึ่งที่ภัตตาคาร จากนั้นจึงพากันกลับบ้าน

โจวชิงไป๋เป็นคนขับรถตลอดขากลับ

“ผมไม่ยักรู้เลยว่าคุณอาสี่จะขับรถเป็นด้วย” หวังหยวนยิ้ม

“อาสะใภ้สี่ของนายก็ขับเป็นเหมือนกันนะ” โจวชิงไป๋เลิกคิ้ว

คราวนี้ไม่เพียงแค่หวังหยวนจะรู้สึกประหลาดใจ แม้แต่เฒ่าหวัง ท่านพ่อโจว และซูต้าหลินก็พากันประหลาดใจด้วย

“ภรรยาเธอขับยานพาหนะนี่เป็นด้วยเหรอ?” เฒ่าหวังถาม

“หล่อนเคยเรียนตอนอยู่ทางใต้น่ะครับ แค่ไม่ได้ไปสอบใบขับขี่เท่านั้น” โจวชิงไป๋ตอบด้วยท่าทางสงบ

“สุด…สุดยอด!” ซูต้าหลินเอ่ยออกมาอย่างอดไม่ได้

นี่ไม่ใช่จักรยาน แต่เป็นรถยนต์ เขาไม่คิดเลยว่าพี่สะใภ้สี่จะขับรถยนต์เป็น หล่อนมีความสามารถมากเกินไปแล้ว

แต่ผู้หญิงแกร่งอย่างหลินชิงเหอสร้างความประทับใจแบบนี้ได้ตลอด ทุกคนจึงประหลาดใจไปครู่หนึ่งก่อนจะสงบลงหลังจากนั้น

“รถคันนี้ราคา 36,000 หยวน ถ้าคุณอาเก็บเงินพอก็ซื้อสักคันนะครับ ผมจะแนะนำคนให้ คุณอาจะได้ซื้อในราคาที่ถูกลงมากกว่านี้” หวังหยวนยิ้ม

เขาซื้อรถคันนี้ด้วยตัวเอง และยังซื้อบ้านใกล้กับท่านพ่อโจวและท่านแม่โจวด้วย ซึ่งมันมีพื้นที่กว้างขวางอย่างยิ่ง ชายหนุ่มนับว่าเป็นคนประเภทที่มีบ้านมีรถด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ไม่ได้พึ่งพาครอบครัวของเขาเลยสักนิด

“ไว้อนาคตค่อยว่ากัน” โจวชิงไป๋พยักหน้า

รถยนต์คันนี้แพงกว่ารถบรรทุกหลายเท่า เพราะมันหรูหรากว่ารถบรรทุกมากนัก แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็มีรถบรรทุกแล้วคันหนึ่ง มันจะห่างไกลไปไหมหากครอบครัวเขาจะมีรถยนต์สักคัน?

โจวชิงไป๋ยังคงมั่นใจในเรื่องนี้อยู่

สิ้นปีของปีที่แล้วเขาได้สรุปรายได้ประจำปีไว้ พบว่ารายได้ประจำปีมีจำนวนมากกว่า 38,000 หยวน ยังไม่รวมรายได้จากการขายต่อสินค้าในช่วงวันหยุดฤดูร้อน

วันนี้เขาไม่ได้เปิดร้าน แต่ไปกินข้าวที่บ้านของท่านพ่อโจวกับท่านแม่โจวแทน

ขณะเดียวกัน หลินชิงเหอและคนอื่น ๆ ก็กำลังเบิกบานใจขณะนั่งบนรถไฟเช่นกัน

“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่ฉันได้ออกมาข้างนอกด้วยตัวเอง ยิ่งกว่านั้นยังไปที่ที่ไกลขนาดนี้ด้วย” คุณแม่เวิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มขณะถือไพ่ในมือ

“ได้ออกมาเปิดหูเปิดตาข้างนอกเป็นเรื่องดีแล้วล่ะค่ะ” หลินชิงเหอบอกผ่านและตอบอย่างร่าเริง

โจวกุยหลายวางไพ่ต่อ ขณะกังจือขอผ่าน

ทั้งสี่คนกำลังเล่นไพ่กัน โดยมีหู่จือกับเอ้อร์นีดูอยู่ข้าง ๆ ส่วนโจวเฉวี่ยนนั้นกำลังอ่านหนังสือภาษาอังกฤษอยู่

ด้วยความที่มีคนจำนวนมาก พวกเขาจึงไม่รู้สึกเบื่อเหงาขณะเดินทาง

พวกเขาเดินทางไปยังฮาเอ๋อร์อย่างมีความสุขตลอดทาง

ที่นี่หนาวจนแทบแข็งจริง ๆ พวกเขาหาบ้านพักรับรองจนเจอหลังที่เหมาะสมที่หนึ่งจึงทำการลงชื่อเข้า หลินชิงเหอถึงกับเอ่ยขึ้นมา “ดีนะคะเนี่ยที่เราเตรียมตัวใส่เสื้อผ้ากันหนาวมาเต็มที่ ไม่อย่างนั้นเราคงไม่กล้าออกมา”

“ใช่เลย ที่นี่หนาวกว่าบ้านเราอีกนะคะ” คุณแม่เวิงตอบ

พวกเขาจองห้องพักสองห้อง โดยที่หลินชิงเหอ โจวเอ้อร์นี กับคุณแม่เวิงอยู่ห้องเดียวกัน ส่วนเด็กหนุ่มทั้งสี่อยู่อัดกันในห้องคู่