ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 431

บทที่ 431 ฉาวโฉ่

“ฉันจะปรับการเรียนการสอนตอนบ่ายวันพรุ่งนี้นะคะ ให้เจ้ารองทำแบบนี้เหมือนกันแล้วมาเฝ้าร้านให้คุณ จากนั้นเราไปที่สระว่ายน้ำกันดีไหมคะ?” หลินชิงเหอถามเขาทันทีที่มาถึง

“มีสระว่ายน้ำด้วยเหรอ?” โจวชิงไป๋ถาม เขาชอบว่ายน้ำมาก

“ฉันเพิ่งได้ยินมาจากเพื่อนร่วมงานวันนี้เองค่ะ” หลินชิงเหอพยักหน้า

สระว่ายน้ำที่ว่านี้เป็นสระเปิดใหม่ การเดินทางไปที่นั่นสามารถนั่งรถตรงไปได้เลยไม่ต้องเปลี่ยนสายรถประจำทาง ซึ่งมันอยู่ที่ป้ายรถประจำทางห้าป้ายสุดท้าย เปิดตลอด 24 ชั่วโมง ฟังดูดีมากจริงๆ

โจวชิงไป๋พยักหน้า

เขาใส่ใจดูแลร่างกายตนเองและรักการเล่นกีฬามาก เขามักจะไปเล่นบาสเกตบอลหรือไม่ก็กีฬาอื่น ๆ 3 หรือ 4 ครั้ง

ทั้งคู่เห็นพ้องต้องกัน จากนั้นโจวชิงไป๋ก็เล่าเรื่องของหู่จือกับจางเหมยเหลียนให้ฟัง

“อะไรนะ?” หลินชิงเหอเบิกตากว้างแทบถลนและรีบหันไปถามคุณป้าหม่า “คุณป้าคะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

“ป้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะจ้ะ ป้าเห็นพวกเขายืนอยู่ตรงโถงตึกเมื่อเช้านี้ ลองถามหู่จือดูสิจ๊ะ” คุณป้าหม่ายตอบ

จางเหมยเหลียนคนนี้เป็นคนอย่างไรน่ะเหรอ? หล่อนกับพี่สาวก็คืออาวุธทำลายล้างน่ะสิ ผู้หญิงอย่างพวกหล่อนเข้าตระกูลไหนก็สร้างหายนะเมื่อนั้น ทำให้ตระกูลนั้นเผชิญแต่ความเดือดร้อน

หลินชิงเหอไม่รีรอต่อไป เธอรีบมาที่ร้านเสื้อผ้าผู้ชายเพื่อหาหู่จือ

เธออยากบ่มเพาะหู่จือผู้เป็นหลานชายคนนี้ด้วยใจจริง หากเขาต้องแปดเปื้อนด้วยมือผู้หญิงแบบนี้ เธอก็ไม่ลังเลที่จะเตะโด่งเขากลับบ้าน

“หู่จือ ออกมาหาน้าหน่อย” หลินชิงเหอมาถึงร้านและเห็นผู้ชายสองคนกำลังเลือกเสื้อผ้า เธอจึงปล่อยให้กังจือกับหม่าเฉิงหมินจัดการเรื่องนั้นไป

แม้ตอนนี้หม่าเฉิงหมินจะได้ทำงานในตำแหน่งหัวหน้างานแล้ว เขาก็ยังมาช่วยเฝ้าร้านค้าอยู่

หู่จือเดินตามเธอออกมา เขาคิดว่าต้องมีเรื่องอย่างอื่น แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินน้าสะใภ้ถามเขาตรง ๆ “เธอกำลังคบกับจางเหมยเหลียนใช่ไหม?”

หู่จือนิ่งไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาพลันแข็งค้างและเอ่ยตอบทันที “ไม่มีทางครับ!”

หลินชิงเหอจ้องมองเขาและเอ่ยต่อ “แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะ? คุณป้าหม่าเห็นเธอกับจางเหมยเหลียนยืนคุยกันอยู่ที่ชั้นล่างนานมากเลยนะ!”

หู่จือเข้าใจสถานการณ์ในทันทีและรีบอธิบาย “น้าสะใภ้ มันไม่ใช่อย่างที่น้าคิดนะครับ ผมไม่มีอะไรกับจางเหมยเหลียนเลย”

“เธอไม่สนใจหล่อน แต่หล่อนสนใจเธองั้นเหรอ?” หลินชิงเหอเอ่ยเสียงเรียบ

เธอถามได้ตรงจุดพอดี หู่จือไม่พูดอะไรเมื่อได้ยินดังนี้

ตอนแรกหลินชิงเหอแค่ถามเฉย ๆ ดูจากปฏิกิริยานี้ของเขาแล้วมันก็ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจจางเหมยเหลียน เธอจึงอยากเตือนให้เขาหนีห่างจากหล่อน

แต่เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ หลินชิงเหอก็อดรนทนไม่ไหวและดึงหูเขาในทันที “เจ้าเด็กเหลือขอ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น!”

แม้เขาจะเป็นหลานชายที่ตัวค่อนข้างสูง แต่หลินชิงเหอก็ไม่ปรานีแต่อย่างใดขณะสั่งสอนเขา

หู่จือตัวสั่นระริกด้วยความเจ็บปวดและละล่ำละลัก “น้าสะใภ้ ไว้หน้าผมด้วยครับ ไว้หน้าผมด้วย คนเยอะแยะกำลังมองเราอยู่นะครับ”

หลินชิงเหอมองรอบ ๆ จากนั้นก็ปล่อยใบหูของเขาและเอ่ยเสียงต่ำ “รีบอธิบายมาเร็วเข้า พวกเธอไปกันถึงขั้นไหนแล้ว? เจ้าเด็กโง่ ไม่รู้เหรอว่าหล่อนเป็นคนยังไง? เธอกล้าท้าทายหล่อนเหรอ!”

“หล่อนเป็นยังไงเหรอครับ?” หู่จือถามอย่างงงงวย

หลินชิงเหอจึงโพล่งออกมา “เธออยู่บ้านมาตั้งนานแล้วไม่รู้ว่าลูกสาวตระกูลจางเป็นยังไงกันน่ะเหรอ? หล่อนพาบรรดาคู่ควงไปนอนค้างคืนที่ห้อง แล้วก็มีมากกว่าหนึ่งหรือสองคนด้วย แถมใครบางคนยังบอกว่าหล่อนไปโรงพยาบาลเพื่อทำแท้งเอาเด็กออกอีก!”

แม้เธอจะรับไม่ได้กับจางเหมยเหลียนและจางเหมยเหอ แต่เธอก็ไม่ได้พูดข้อบกพร่องของพวกหล่อนออกไปตราบใดที่พวกหล่อนรู้จักวางตัว แต่ตอนนี้เธอไม่เกรงใจแล้วที่จะเตือนหลานชายซื่อบื้อคนนี้สักหน่อย!

หู่จือตะลึงไป ดวงตาของเขาเบิกกว้างพร้อมกับมีสีหน้าเหลือเชื่อ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?

“เธอไม่รู้เหรอ?” หลินชิงเหอย่นคิ้วเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา