ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 447

บทที่ 447 มีเสน่ห์ขึ้น

เมื่อเร็ว ๆ นี้ โรงงานหลาย ๆ แห่งในอำเภอได้ปิดตัวลง ซึ่งทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นในปีนี้

และโรงงานที่ซูต้าหลินเคยทำงานอยู่ก็เป็นหนึ่งในนั้น ครอบครัวของคุณลุงเขาทำงานอยู่ในโรงงานแห่งนี้กันทุกคน

ตอนนี้พวกเขาจึงกลายเป็นคนว่างงาน

หลินชิงเหอกล่าวว่า “พอกลับไปถึงแล้ว ฉันจะไปบอกน้องเล็กดูนะคะ”

คุณลุงและคุณป้าของต้าหลินเคยช่วยดูแลครอบครัวเล็ก ๆ ของพวกเขามามาก พวกเขาไม่สามารถจะแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องได้ จึงต้องบอกเรื่องนี้ให้พวกเขาทั้ง 2 คนรับรู้ด้วย ส่วนเรื่องที่ว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร ก็ต้องขึ้นอยู่กับซูต้าหลินกับครอบครัวของเขาเอง

หลังจากที่กินอาหารเย็นกับพี่ชายสามและสะใภ้สามเสร็จแล้ว หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็ไปที่บ้านน้องชายตระกูลหลิน

แม้ไม่ได้กินมื้อเย็นที่นี่ แต่สะใภ้สามตระกูลหลินก็ทำถั่วต้มน้ำตาลเป็นของหวานเอาไว้ให้

หลังจากที่นั่งกินอยู่กับพวกเขาอยู่นาน ก็ได้เวลาที่จะต้องเข้านอนกันแล้ว

พวกเขาจะต้องเข้านอนเร็ว เนื่องจากน้องชายสามตระกูลหลินต้องออกไปรับซื้อผลไม้และผักที่ชนบทตั้งแต่เช้าตรู่

หลินชินเหอและโจวชิงไป๋จึงกลับเข้าห้องนอนแขกเพื่อไปพักผ่อน พวกเขาก็รู้สึกเหนื่อยเช่นกัน ดังนั้นจะต้องเข้านอนแต่หัววัน

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อน้องชายสามตระกูลหลินตื่นนอน คู่สามีภรรยาก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเขา

“พี่สาว พี่เขย กลับไปนอนก่อนเถอะครับ ยังเช้ามืดอยู่เลย” น้องชายสามตระกูลหลินพูด

สะใภ้สามตระกูลหลินซึ่งทำเล่าปิ่งให้เขาได้กล่าวว่า “ตอนนี้ยังเช้ามืดอยู่ พี่สาวสาม พวกพี่กลับเข้าไปนอนต่อเถอะค่ะ”

ตอนนี้ฟ้ายังมืดอยู่เลย มันเพิ่งจะเป็นเวลาตี 5 ครึ่งเท่านั้น

“ไม่ล่ะจ้ะ ถือเสียว่าจะได้กลับไปถึงที่หมู่บ้านก่อนที่อากาศจะร้อน ไม่อย่างนั้นพี่สะใภ้ใหญ่ของพี่กับคนอื่น ๆ คงจะออกไปทุ่งนากันหมด” หลินชิงเหอตอบ

เธอและโจวชิงไป๋เข้าไปแปรงฟัน จากนั้น ก็มานั่งกินเล่าปิ่งกับโจ๊กด้วยกัน

เมื่อน้องชายสามตระกูลจะออกจากบ้าน ทั้งคู่ก็เข็นจักรยานของน้องชายสามตระกูลหลินออกมา

“ไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่เขยของนายกับพี่ก็จะออกไปเหมือนกัน” หลินชิงเหอบอกกับเขา

“ถ้าอย่างนั้น ผมไปก่อนนะครับ” น้องชายสามตระกูลหลินพยักหน้า จากนั้นก็เร่งความเร็วขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป

หลินชิงเหอนั่งซ้อนท้ายอยู่ข้างหลังโจวชิงไป๋ ซึ่งขี่จักรยานมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านอย่างช้า ๆ และเอ่ยปากขึ้น “บ้านเกิดของเราก็พัฒนาไปรวดเร็วมากเลยนะคะ”

หลาย ๆ สิ่งซึ่งเป็นที่นิยมที่อื่นก็สามารถพบเห็นได้ในเมืองเช่นกัน เมืองเริ่มมีความพัฒนาทันสมัยขึ้นมาก

“มีคนร่ำรวยเพิ่มขึ้นมากด้วยครับ” โจวชิงไป๋พยักหน้า

เมื่อวานนี้ ตอนที่เขาพาพี่ชายสามฝึกขี่มอเตอร์ไซค์ไปรอบ ๆ เมือง เขาสังเกตเห็นรถยนต์ 2-3 คันและมอเตอร์ไซค์อีกจำนวนมาก เหล่าหญิงสาวบนท้องถนนก็มีบุคลิกและรูปลักษณ์ที่ดูแตกต่างไปจากเดิม

“ฉันได้ยินว่าปีนี้มีฝนตกหนักมาก เก็บเกี่ยวพืชผลไม่ได้เลยค่ะ” หลินชิงเหอกล่าวต่อ

“ฝนตกหนักเหรอครับ?” โจวชิงไป๋ชะงักไป

“พี่สะใภ้สามบอกฉันว่าไม่มีการเก็บเกี่ยวฤดูร้อน โชคดีที่มีแค่ 2 อำเภอที่ได้รับผลกระทบ อาหารถูกส่งมาจากที่อื่นได้ ถึงได้ไม่มีคนอดตายน่ะค่ะ” หลินชิงเหอพูด

โจวชิงไป๋พยักหน้า ถ้ามันไม่ได้ก่อให้เกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่มากนักก็ไม่เป็นไร

“ฉันได้ยินว่าซานนีก็ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติครั้งนี้ด้วยค่ะ หมู่บ้านหลี่เจี่ยไม่ได้ใหญ่นัก ฉันเดาว่าอาจจะมีคนโทษหล่อนในเรื่องนี้” หลินชิงเหอเอ่ย

โจวชิงไป๋ไม่ได้พูดอะไร หลานสาวแต่งออกไปแล้ว ดังนั้นหล่อนจะใช้ชีวิตอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับตนเอง

“พี่สะใภ้สามเล่าให้ฉันฟังว่า หลี่อ้ายกั๋วสอบถามเรื่องร้านค้าในเมือง เขาน่าจะคิดเรื่องมาเปิดร้านในเมืองน่ะค่ะ” หลินชิงเหอกล่าว

“ขาเขาไม่ดีไม่ใช่เหรอครับ” โจวชิงไป๋กล่าว

“ใช่ค่ะ ขาเขาไม่ดี ถ้าเขาจะเปิดร้านในเมือง ก็น่าจะค้าขายแข่งกับคนอื่นไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะเต็มใจไปอยู่กับเราหรือเปล่า” หลินชิงเหอบอกแผนการของเธอ

อันที่จริงแล้ว โจวซานนีหลานสาวคนนี้ไม่เลวเลย แต่หล่อนถูกเลี้ยงดูให้กลายเป็นคนเก็บตัวไม่พูดไม่จาเช่นนี้เป็นเพราะสะใภ้รอง

ตอนนี้หล่อนมีสุขภาพร่างกายทรุดโทรมและไม่สามารถมีลูกได้ หลินชิงเหอจึงรู้สึกว่าโจวซานนีจะมีชีวิตใหม่ได้ถ้าหล่อนไปอยู่ที่ปักกิ่ง