ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 451

“ถ้าหล่อนแค่ไม่ให้หนูไป ก็ยังไม่เป็นไร แต่นี่ ไม่เพียงแค่หล่อนไม่ตกลงนะคะ แต่ยังบอกหนูว่า หล่อนจะพาซื่อนีไปด้วย แม่ได้ยินไหมคะว่าหล่อนต้องการจะพาซื่อนีไปที่นั่นด้วย? หล่อนพาเอ้อร์นีจากบ้านสายหลักไปแล้ว ตอนนี้หล่อนยังจะพาซื่อนีไปอีก แต่กลับไม่ให้หนูไป!”

สะใภ้รองนิ่งงันไม่ไหวติง

“แม่ อย่างนี้ไม่ใช่ว่าหล่อนดูถูกบ้านของพวกเราหรอกหรือคะ? นี่เป็นเพราะว่าบ้านสายหลักกับบ้านสายสามมีนักศึกษามหาวิทยาลัยอยู่ด้วย หล่อนสนิทกับ 2 บ้านนั้น แต่ไม่อยากจะเสวนากับบ้านรองของเรา!” โจวลิ่วนีโมโหมากเสียจนจะพ่นออกมาเป็นไฟได้อยู่แล้ว

หล่อนอยากจะไปปักกิ่งจริง ๆ โดยเฉพาะยิ่งไปไม่ได้ หล่อนก็ยิ่งอยากจะไป คุณอาสะใภ้สี่คนนี้ใจหินเกินไปแล้ว ในครั้งนั้นหล่อนยังเด็กมากและก็ไปถึงที่นั่นได้สำเร็จ ทว่า เธอกลับไม่ยอมให้หล่อนอยู่แม้แต่คืนเดียวและส่งหล่อนกลับทันที

ตอนนี้หล่อนโตขึ้นแล้ว ถ้าหล่อนได้ไปที่นั่นอีกครั้ง หล่อนจะไม่เกรงใจเธออีกแล้ว

ดังนั้นหล่อนจึงได้ไปขอร้องเธอ แต่เธอก็ยังปฏิเสธอยู่ดี

สะใภ้รองนิ่งเงียบสีหน้าเคร่งขรึม

หลังจากที่โจวลิ่วนีบ่นโวยวายเรื่องหลินชิงเหอเสร็จ หล่อนก็อดไม่ได้ที่จะออกไปหาพวกคนไม่เอาถ่านที่อยู่ในหมู่บ้าน

เขาฟังเรื่องบ่นของหล่อนแล้วจึงกล่าว “เธอจะไปโทษใครได้ล่ะ? ต้องโทษแม่ของเธอที่ไม่ถูกกับหล่อนเอง ป้าสะใภ้กับอาสะใภ้อีก 2 คนต่างก็สนิทสนมกับอาสะใภ้สี่ของเธอ หล่อนก็ต้องดูแลพวกเขาให้น่ะสิ แต่แม่ของเธอแสดงท่าทางแบบนั้นกับหล่อน ถ้าหล่อนดูแลเธอด้วยก็คงจะแปลกแล้ว”

“ทำไมนายยังจะพูดถึงแม่ฉันอยู่อีก!” โจวลิ่วนีไม่พอใจ

“แล้วฉันพูดอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ?” หนุ่มไม่เอาถ่านพูด “คุณครูหลินเป็นคนที่เยี่ยมมาก

เขาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับโจวข่าย ย้อนกลับไปในสมัยนั้น มีใครบ้างที่อายุเท่านั้นแล้วไม่อิจฉาโจวข่ายกับน้อง ๆ ที่มีแม่แบบคุณครูหลินบ้าง?

คุณครูหลินไม่ใช่คนใจแคบ เขาเคยไปเคาะประตูเพื่อขอน้ำกับเธอ ตอนนั้นเขาหิวมาก คุณครูหลินซึ่งในเวลานั้นกำลังทำอาหารอยู่ ให้มันเทศหัวเล็กกับเขามาหนึ่งหัว

โจวข่ายกับน้องมีแม่แบบนี้ ทำให้คนอื่นรู้สึกอิจฉามาก

เดิมที โจวลิ่วนีรู้สึกไม่พอใจ แต่ความจริง สิ่งที่เขาพูดก็มีเหตุผล

ไม่ใช่เป็นเพราะแม่หล่อนไม่ถูกกับคุณอาสะใภ้สี่หรอกหรือ? คุณป้าสะใภ้ใหญ่จะโทรศัพท์ไปหาอาสะใภ้สี่ทุกเดือน ในขณะที่แม่หล่อนไม่เคยพูดด้วยมาตลอดทั้งปี

ด้วยเหตุนี้ โจวลิ่วนีจึงกลับไปหาแม่หล่อนที่บ้านอีกครั้ง สะใภ้รองตอบกลับด้วยการตบหน้าหล่อน “แกไม่มีความสามารถเองแล้วยังจะกล้ามาขอให้ฉันไปประจบหล่อนอย่างนั้นเหรอ? นังเด็กเปรต แกอยากโดนตีใช่ไหม?”

โจวลิ่วนีวิ่งร้องไห้ออกไป

ตอนที่พี่ชายรองกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นหล่อนกำลังวิ่งออกไปพอดี

“ลิ่วนีทำอะไรเหรอ คุณถึงได้ตีหล่อน?” พี่ชายรองถาม

“ทำไมฉันถึงตีหล่อนอย่างนั้นเหรอ? หล่อนไปหาอาสะใภ้สี่ของหล่อนเพราะอยากไปปักกิ่งด้วย แต่อาสะใภ้สี่ของหล่อนจะพาซื่อนีไปแทน หล่อนถึงได้ร้องไห้ไงละ!” สะใภ้รองทำเสียงขึ้นจมูกออกมาอย่างเย็นชา

พี่ชายรองขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “ซื่อนีเป็นคนทำงานคล่องแคล่ว ลิ่วนีที่เป็นอย่างนี้ เอาไปเทียบกับซื่อนีไม่น่าอายไปหน่อยเหรอ?”

เดิมที สะใภ้รองแค่อยากจะบ่นกับเขาเท่านั้น แต่พอได้ยินอย่างนี้ หล่อนก็หงุดหงิดขึ้นมา “อะไรนะ? ลูกสาวของคนอื่นดี แต่ลูกสาวของตัวเองไม่ดีงั้นซินะ? งั้นคุณก็ไปเป็นพ่อของคนอื่นเลยไป เป็นพ่อลิ่วนีประสาอะไร!”

พี่ชายรองตำหนิ “คุณพูดอะไร? เอาลิ่วนีไปเปรียบเทียบกับซื่อนี? เทียบไม่ได้แม้แต่ปลายผมด้วยซ้ำ!”

ไม่ใช่ว่าเขาดูถูกลูกสาวคนรองของตน แต่ปกติแล้ววัน ๆ หล่อนไม่ทำอะไรเลย เห็นแก่กิน ขี้เกียจตัวเป็นขน และยังขี้ขโมยด้วย

ในขณะที่ซื่อนีหลานสาวของเขาน่ะหรือ? หล่อนทำงานเก่งทั้งในบ้านและนอกบ้าน มีหล่อนอยู่ที่บ้าน แม่ของหล่อนไม่จำเป็นต้องมาทำงานให้มือต้องเปื้อนเลย

มันก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือที่สะใภ้สี่จะต้องการซื่อนี แทนที่จะเป็นลิ่วนี?

นอกจากนี้ ด้วยลักษณะนิสัยของลูกสาวตน 9 ใน 10 หากได้ไปอยู่ที่นั่น หล่อนจะต้องไปก่อเรื่องขึ้นแน่ ไม่ให้หล่อนไปจะดีกว่า

ตอนนี้ก็ได้แต่อดทนรอจนกว่าหล่อนจะอายุ 18 ในปีหน้า และแต่งงานออกไป

สะใภ้รองเกรี้ยวกราด “แทนที่จะเข้าข้างครอบครัว คุณกลับช่วยแต่คนนอกตลอด ฉันไม่เคยเห็นใครเป็นอย่างคุณเลย!”

พี่ชายรองทนหล่อนต่อไปไม่ไหว จึงกลับเข้าห้องไป

หลินชิงเหอไม่รู้เรื่องเลยว่าครอบครัวสายรองเกิดเรื่องโต้เถียงกัน ถึงกระนั้นเธอก็ขี้เกียจเกินกว่าจะเอามาใส่ใจ