ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 460

โจวซื่อนีเป็นคนที่มีความอดทนดีมาก หล่อนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อมาอยู่บนรถไฟ

ในขณะที่โจวซานนีอดทนต่อการเดินทางนี้แทบไม่ไหว ครั้งแรกก็บนรถประจำทาง ดังนั้นเมื่อขึ้นมาบนรถไฟได้ หล่อนก็ผล็อยหลับไปทันที

เป็นเหมือนกับท่านแม่โจวตอนที่นางเดินทางไปที่ปักกิ่งเลย

นี่เป็นการเดินทางครั้งแรกสำหรับหลี่อ้ายกั๋วเช่นกัน แต่เขากลับสบายดี

โจวชิงไป๋ซื้อข้าวกล่องบนรถไฟมาให้กินกัน หลินชิงเหอเอาแอปเปิล ส้ม มะเขือเทศและแตงกวาออกมาจากกระเป๋าผ้าของเธอ

แม้แต่ในตอนนี้เธอก็ยังไม่เคยชินกับอาหารกล่องบนรถไฟ ดังนั้นเธอจึงกินไปแค่ไม่กี่คำ รวมทั้งไข่ลวก และให้ส่วนที่เหลือกับโจวชิงไป๋

หลี่อ้ายกั๋วและโจวซื่อนีรู้สึกพอใจกับอาหาร ยังมีอีกกล่องสำหรับซานนี แต่ตอนนี้หล่อนยังหลับอยู่ ดังนั้นค่อยให้หล่อนกินหลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้ว

“อาสะใภ้สี่กินแค่นั้นเองหรือคะ? เดี๋ยวจะหิวนะคะ” โจวซื่อนีเอ่ยขึ้น

“ไม่หิวหรอกจ้ะ อาก็กินของพวกนี้ไปแล้วไง?” หลินชิงเหอบอก

“แค่นี้จะอิ่มท้องได้ยังไงกันคะ?” แม้โจวซื่อนีจะเป็นเด็กปราดเปรียว แต่หล่อนก็เป็นเด็กสาวซื่อ ๆ ที่จริงใจด้วย

หลินชิงเหอยิ้ม ในตอนที่เธอได้ยินสิ่งที่คุณแม่เวิงพูดนั้น ทำให้เธอคิดที่จะพาซื่อนีมาที่ปักกิ่ง แต่อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้เก็บเอาเรื่องที่คุณแม่เวิงพูดมาคิดจริงจังอะไรนัก

เวิงกั๋วต้งอายุมากกว่าซื่อนีมาก นอกจากนี้ยังมีความแตกต่างระหว่างคนเมืองและคนชนบทอีกด้วย สภาพแวดล้อมที่พวกเขาเติบโตขึ้นก็แตกต่างกันมาก หลินชิงเหอไม่คิดว่าพวกเขาจะสามารถเข้ากันได้

เธอไม่ได้คิดอะไรมากในเรื่องนี้เลย

ทว่าการพาเด็กสาวที่โตแล้วอย่างซื่อนีออกไปอยู่ที่นั่น เป็นเรื่องดีสำหรับตัวหล่อนเองอย่างไม่ต้องสงสัย

สำหรับต้านีแล้ว หล่อนจะต้องอยู่ที่หมู่บ้านไปตลอดชีวิต แน่นอนว่านั่นไม่ใช่สิ่งเลวร้ายสำหรับต้านี ทว่าเมื่อเทียบกันแล้ว มันก็ดูแย่กว่าอยู่ดี

และเป็นเพียงคนในรุ่นนี้เท่านั้นหรือที่แย่กว่า? มันจะไม่ใช่เท่านี้ คนในรุ่นถัดไปก็จะเป็นเหมือนกัน นี่เป็นบทสรุปที่รู้ได้ล่วงหน้า

เมื่อซานนีตื่นขึ้น หลี่อ้ายกั๋วจึงเป็นคนคอยดูแลหล่อน ซานนีไม่สามารถกินอาหารได้ หล่อนจึงกินแอปเปิลและผลไม้อื่น หลังจากนั้นก็รู้สึกอยากอาหารมากขึ้น

หล่อนกินอาหารกล่องจนหมด เห็นได้ว่าอาหารถูกปากหล่อน

“ครั้งก่อนนั้นคุณย่าของหนูก็เป็นเหมือนกับหนูนี่แหละจ้ะ หลับไปตลอดทางจนถึงปักกิ่งเลย” หลินชิงเหอบอกด้วยรอยยิ้ม

จากประสบการณ์ดังกล่าว ท่านแม่โจวจึงรู้สึกเข็ดขยาด ถึงแม้นางจะอยากกลับไปบ้านเกิดก็ตาม แต่ชีวิตของนางในปักกิ่งนั้นสุขสบายมาก มิเช่นนั้นนางก็คงจะยังอยากกลับบ้านเกิดอยู่

“หนูไม่เคยนั่งรถอย่างนี้มาก่อนเลยค่ะ รถสะเทือนมาก” โจวซานนีตอบอาย ๆ

“ไม่เป็นไรจ้ะ นั่งอีกไม่กี่ครั้ง แล้วหนูก็จะชินไปเอง” หลินชิงเหอพยักหน้า

พวกเขามาถึงปักกิ่งในอีก 2 วันถัดมา ทั้ง ๆ ที่อ่อนล้ากันมาก แต่เมื่อโจวซานนี หลี่อ้ายกั๋วและโจวซื่อนีลงจากรถไฟ และได้เห็นผู้คนเข้าออกที่สถานีรถไฟปักกิ่งแล้ว พวกเขาก็เต็มไปด้วยพลังความมุ่งมั่น

พวกเขาต้องรอรถประจำทางจากสถานีรถไฟเพื่อไปยังมหาวิทยาลัยปักกิ่ง

เนื่องจากพวกเขาบังเอิญออกมาในจังหวะที่ไม่ดี รถประจำทางเพิ่งจะออกไป

โจวซานนี หลี่อ้ายกั๋วและโจวซื่อนีรู้สึกตื่นเต้นกันมาก ปักกิ่งช่างแตกต่างจากที่บ้านเกิดของพวกเขาอย่างมาก

มีแม้กระทั่งตู้โทรศัพท์ โทรศัพท์ถือว่าเป็นของหายากขนาดไหนกันล่ะ? แต่ที่นี่กลับมีอยู่ริมถนนด้วย!

เมื่อรถประจำทางมาถึง พวกเขาก็ขึ้นไปบนรถ และเดินทางไปจนถึงมหาวิทยาลัยปักกิ่ง ระหว่างทางก็ได้เห็นกองทัพจักรยานของผู้ที่เพิ่งเลิกงาน และทัศนียภาพอื่น ๆ

อำเภอเมืองในบ้านเกิดของพวกเขาถือว่ารุ่งเรืองมากแล้ว แต่เมื่อเทียบกับปักกิ่ง ที่นั่นกลับดูไม่มีอะไรเลยจริง ๆ

ปักกิ่งในปี 1983 ได้พัฒนาไปอย่างรวดเร็วเป็นอันมาก สถานที่หลาย ๆ แห่งเริ่มปรากฏให้เห็นถึงความทันสมัย