ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 477

บทที่ 477 จับคู่อย่างกะทันหัน

เป็นธรรมดาที่สวี่เชิ่งเหม่ยจะต้องตำหนิสวี่เชิ่งเฉียง

หล่อนต้องใช้สมองไปตั้งเท่าไหร่จึงสามารถพาน้องชายมาอยู่ที่นี่ได้? หล่อนอยากให้เขามาที่นี่เพื่อที่เขาจะได้ประสบความสำเร็จบ้าง เช่นนั้นจะได้สามารถนำเกียรติยศมาสู่หล่อนได้ และครอบครัวสามีจะได้รู้ว่าครอบครัวทางแม่ของหล่อนก็ยังมีน้องชายที่มีอนาคตก้าวหน้าอยู่

แต่ใครจะรู้ว่าน้องชายตนจะเป็นคนมุทะลุได้ถึงขนาดนี้

ตอนนี้อย่าว่าแต่เรื่องเกียรติยศเลย นี่ถือเป็นเรื่องที่ทำให้หล่อนเสียหน้าจริง ๆ และสิ่งที่ทำให้หล่อนยิ่งโมโหก็คือ หล่อนบอกให้เขามาบ้านครอบครัวโจวเพื่ออธิบายว่าเขาไม่ได้ตั้งใจก่อเรื่องทะเลาะวิวาทขึ้น แต่เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นมาหลอกลวงความรู้สึกเขา

ไม่สำคัญหรอกว่าหล่อนจะล้อเล่นกับความรู้สึกของเขาหรือไม่ สรุปก็คือเขาแค่ต้องสาดน้ำสกปรกออกไปให้พ้นตัวเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม น้องชายของหล่อนกลับไม่ยอมมาที่นี่!

“ทำไมผมจะต้องไปด้วย? พวกเขาไม่สนใจผม ดูถูกผม จะให้ผมไปเพื่อถูกดุด่างั้นเหรอ?” สวี่เชิ่งเฉียงพูดอย่างโกรธเคือง

สวี่เชิ่งเหม่ยถึงกับยัวะจัด!

ทำไมเขาถึงไม่รู้จักใช้สมองบ้าง? ทำไมครอบครัวจ้าวถึงยังพอจะไว้หน้าพวกเขาอยู่บ้าง? นั่นเป็นเพราะครอบครัวตระกูลโจว

ไม่สำคัญหรอกว่าครอบครัวตระกูลโจวจะดูถูกพวกเขา 2 คนพี่น้องหรือไม่ ตอนนี้มีเพียงครอบครัวตระกูลโจวเท่านั้นที่เป็นกำลังสนับสนุนให้พวกเขาได้!

ดังนั้นพวกเขาจึงต้องมาที่บ้านครอบครัวโจวเพื่ออธิบาย จะปล่อยให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดหวังในตัวพวกเขาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเส้นทางของพวกเขาในอนาคตจะเป็นอย่างไร?

แต่สวี่เชิ่งเฉียงกลับไม่ยอมมา

ด้วยเหตุนี้ สวี่เชิ่งเหม่ยจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกัดฟันมาที่นี่เพียงลำพัง

“เฉียงจือไปไหน?” ท่านแม่โจวซึ่งนั่งรออยู่ที่ร้านถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“เฉียงจือถูกทำร้ายบาดเจ็บค่อนข้างหนักค่ะ เขายังต้องนอนพักอยู่บนเตียงไปอีกสักพัก” เมื่อมาถึง สวี่เชิ่งเหม่ยก็คิดข้อแก้ตัวออกมาได้ “สิ่งที่เฉียงจือทำลงไปทำให้หนูผิดหวังมากจริง ๆ ค่ะ คุณยาย เมื่อคืนหนูนอนไม่หลับทั้งคืนก็เพราะเขา!”

“ไม่หลับทั้งคืนอย่างนั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอดีใจหรอกหรือที่พาเขามาที่นี่ได้? มีเรื่องทะเลาะชกต่อย 2 ครั้งติด นี่ไม่รู้หรือว่าปักกิ่งเป็นสถานที่แบบไหน? ไม่น่าแปลกใจเลยที่น้าและน้าสะใภ้ของเธอถึงได้ไม่ยอมให้เขามาที่นี่ หู่จือกับกังจือมาอยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว พวกเขาเคยก่อเรื่องอะไรบ้างไหม?” ท่านแม่โจวระเบิดอารมณ์ออกมา

“คุณยายคะ หนูรู้ค่ะ หลังจากคราวก่อนหนูก็บอกเขาแล้วว่าให้ตั้งใจเรียน อย่าก่อเรื่องขึ้นอีก แต่คุณยายไม่ทราบอะไร เรื่องนี้เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นตัวสร้างปัญหา” สวี่เชิ่งเหม่ยอธิบาย

“เรื่องที่หล่อนสร้างปัญหาไปเกี่ยวอะไรกับเฉียงจือด้วย? ทำไมกังจือกับคนอื่น ๆ ไม่เห็นเขาจะมีเรื่องชกต่อยเลย? เนื้อเน่ากับแมลงวัน ไม่ต้องไปพูดถึงคนอื่น!” ท่านแม่โจวแค่นเสียงออกมาอย่างเย็นชา

“ใช่ ถูกแล้วค่ะ ผู้หญิงคนนั้นคิดว่าครอบครัวเฉียงจือร่ำรวย ก็เลยมาเกาะติดเขา แต่พอหล่อนรู้ว่าเฉียงจือมาจากชนบท ก็บอกเลิกกับเฉียงจือทันที คุณยายก็ทราบว่าเป็นเรื่องยากแค่ไหนสำหรับพวกเราคนชนบทที่ต้องมาอยู่ที่ปักกิ่ง? พวกเขาต่างก็ดูถูกพวกเรา” สวี่เชิ่งเหม่ยพูดตาแดงระเรื่อ

คุณป้าหม่าซึ่งกำลังล้างจานอยู่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็รู้สึกไม่ชอบใจ “คนเมืองดูถูกคนชนบทที่ไหนกัน? หวังหยวนกับเอ้อร์นีก็ไปด้วยกันได้ดีไม่ใช่เหรอจ๊ะ? กลายเป็นเรื่องดูถูกกันได้ยังไงกัน?”

“คุณยายหม่า มันต่างกันนะคะ เด็กสาวชนบทของเราแต่งเข้ามาในเมือง แบบนี้เป็นเรื่องง่ายกว่า พวกเขาไม่ต้องย้ายใบทะเบียนบ้านไปอยู่ที่ชนบท แต่เด็กหนุ่มที่จะแต่งกับสาวในเมืองไม่ได้ง่ายอย่างนั้นหรอกนะคะ น้องชายฉันคบกับหล่อนก็ปฏิบัติต่อหล่อนอย่างทุ่มเทให้ทั้งใจ แต่จู่ ๆ หล่อนก็พลิกหน้าหันหัว(1) ไม่แปลกหรอกค่ะที่น้องชายฉันจะโกรธ” สวี่เชิ่งเหม่ยอธิบาย