ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 480

บทที่ 480 เข้าใจผิด

คืนนั้นหู่จือนอนไม่หลับเลย

เพราะสำหรับเด็กหนุ่มคนนี้ ผลกระทบจากเหตุการณ์วันนี้นับว่าไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย จุดสนใจควรจะอยู่ที่เรื่องของเฉียงจือไม่ใช่หรือ?

แล้วกลายมาเป็นเรื่องของเขาไปได้อย่างไร?

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยินดี ตรงกันข้ามเขารู้สึกดีใจมาก แม้จะรู้สึกขัดเขินนิดหน่อยกับการถูกจับคู่ แต่เขาก็คุ้นเคยกับเฉินซานซานดี

เพียงแต่เขาไม่เคยคิดในแง่นี้มาก่อนและพูดคุยกับหล่อนในฐานะเพื่อน เขาไม่กล้าคิดถึงเรื่องการแต่งงานกับใครอีกคนหนึ่งหรอก ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเด็กหนุ่มบ้านนอกที่มีทะเบียนบ้านอยู่ในชนบท ดังนั้นอย่าหลอกตัวเองจะดีกว่า

ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นจนจบ

แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าคุณน้าสี่ของตนจะมาพูดเรื่องนี้กับเขาเป็นการส่วนตัว ทำให้เขาต้องอดกลั้นความตื่นเต้นเอาไว้และไปหาคุณยายเพื่อสอบถามถึงเรื่องนี้

คุณยายก็ยืนยันเรื่องนี้อย่างหนักแน่นเช่นกัน

และเป็นเพราะเหตุนี้ ในตอนนี้หู่จือถึงได้นอนไม่หลับ พูดง่าย ๆ ก็คือความสุขเกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไปจนแทบจะรับไว้ไม่ไหว

“พี่มัวทำอะไรอยู่น่ะครับ? ทำไมยังไม่นอนอีก? นี่มันเวลาไหนกันแล้ว?” เมื่อกังจือลุกไปเข้าห้องน้ำก็สังเกตเห็นว่าเขายังไม่หลับ

สองคนพี่น้องปูที่นอนนอนอยู่บนพื้นในห้องนั่งเล่น การมีพัดลมเป่าอยู่ด้วยทำให้รู้สึกสบายมากทีเดียว

ส่วนโจวกุยหลายและโจวเฉวี่ยนเข้าไปนอนกันในห้อง ซึ่งทั้งสองก็นอนบนพื้นห้องไม่ได้ขึ้นไปนอนบนเตียงเช่นกัน เนื่องจากนอนบนพื้นเย็นสบายกว่า

“ไม่มีอะไร ไปนอนเถอะ” หู่จือพูด

กังจือและคนอื่นยังไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นเมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาจึงไม่ได้สนใจอะไรอีก

วันรุ่งขึ้นหู่จือตื่นขึ้นมาแต่เช้า จากนั้นก็ไปเดินเตร็ดเตร่อยู่รอบ ๆ บ้านตระกูลเฉิน เฉินซานซานเองก็ตื่นเช้ามาก แม้จะมีงานทำแต่หล่อนก็ต้องทำงานบ้านด้วย

หล่อนตื่นแต่เช้าเพื่อทำอาหาร เมื่อออกมาเทน้ำ หล่อนก็เห็นหู่จือ

ไม่รู้ว่าเฉินซานซานกำลังคิดอะไรอยู่ถึงทำให้ใบหน้าของหล่อนแดงระเรื่อขึ้น แต่กระนั้นหล่อนก็เหลือบมองหู่จือแล้วเดินเข้าไปหา “คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”

“ผมแค่…แค่ออกมาเดินเล่นน่ะครับ” หู่จือพูดตะกุกตะกัก

ตอนแรกเฉินซานซานก็รู้สึกประหม่าและขัดเขิน แต่เมื่อเห็นว่าเขาดูเขินอายยิ่งกว่าตนเองเสียอีกจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ้น หล่อนชำเลืองมองไปที่เขาพลางเอ่ยว่า “คุณรู้เรื่องที่พวกผู้ใหญ่จับคู่ให้เราแล้วใช่ไหมคะ?”

“ครับ คุณน้าบอกผมแล้ว” แม้จะรู้สึกขัดเขิน แต่หู่จือก็รู้ดีว่าไม่ได้เป็นเรื่องง่ายที่จะขอหญิงสาวดี ๆ จากปักกิ่งมาเป็นภรรยาของตนได้ ในเวลานี้เขาจึงมองไปที่เฉินซานซานด้วยสายตากระตือรือร้น

“แล้วคุณล่ะครับคิดยังไง?”

เฉินซานซานใบหน้าแดงปลั่งกับความเถรตรงของเขา หล่อนเบือนหน้าหนีโดยไม่พูดอะไร

“ผมไม่มีความสามารถอะไรมากนัก แต่ถ้าคุณเต็มใจจะแต่งงานมาเป็นภรรยาของผม ผมจะรักทะนุถนอมคุณไปตลอดชีวิต ผมไม่มีทะเบียนอยู่ในปักกิ่งก็จริง แต่คุณน้าบอกว่าตราบใดที่ผมทำงานหนัก ในอนาคตเมื่อผมเก็บเงินได้แล้ว ก็สามารถโอนย้ายทะเบียนบ้านมาที่ปักกิ่งได้ ซานซาน ถ้าคุณเต็มใจจะแต่งงานกับผม ผม…ผมหวงหู่จะดีต่อคุณไปชั่วชีวิตและจะทำงานให้หนักเพื่อให้คุณได้มีชีวิตที่ดีครับ!” หู่จือเอ่ยคำสัญญาด้วยสีหน้าแดงก่ำ

คำพูดเหล่านี้เขาคิดออกมาได้เมื่อคืนหลังจากที่นอนไม่หลับมาตลอดทั้งคืน เขาไม่ได้พูดเพียงเพื่อต้องการจะเกลี้ยกล่อมหญิงสาวเท่านั้น แต่เขาคิดแบบนั้นจริง ๆ จึงได้พูดออกมาเช่นนี้

เฉินซานซานใบหน้าแดงก่ำเหลือบตามองไปที่เขาพลางเอ่ย “เจ้าทึ่ม”

ในขณะที่หล่อนกำลังจะตอบออกไป หู่จือซึ่งกระวนกระวายใจอยู่ได้พูดขึ้นว่า “ซานซาน คุณเต็มใจที่จะเป็นแฟนของผมไหมครับ?”

“ไม่เต็มใจค่ะ” เฉินซานซานทำสีหน้าปั้นปึ่งใส่เขา จากนั้นก็วิ่งหน้าแดงกลับไป