ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 481

บทที่ 481 ลับ ๆ ล่อ ๆ

เมื่อคุณป้าหม่ากลับมาอธิบายให้ฟัง หู่จือก็ตกตะลึง “ผมเข้าใจผิดไปเอง ซานซานเต็มใจหรือครับ?”

“เจ้าทึ่มเอ๊ย! เธอทำเรื่องปล่อยไก่ครั้งใหญ่จนฉันตกใจหมดเลย” หลินชิงเหอกลอกตาใส่เขา ถ้าเฉินซานซานไม่เต็มใจ มันจะน่าอึดอัดใจขนาดไหนกัน?

มันทำให้ดูเหมือนทางครอบครัวโจวกำลังใช้อำนาจรังแกอีกฝ่ายหนึ่งอยู่ และทั้ง 2 ฝ่ายก็จะเข้าหน้ากันไม่ติด

“ป้าก็ตกใจเหมือนกันจ้ะ” คุณป้าหม่าหัวเราะ หล่อนไปที่บ้านตระกูลเฉินโดยที่ยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลย “แต่จะโทษหู่จือก็ไม่ได้หรอกนะจ๊ะ เด็กหนุ่มอย่างเขาไม่เคยมีแฟนมาก่อน เขาจะไปเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้ยังไง?”

เป็นธรรมดาที่หญิงสาวจะรู้สึกเขินอาย แต่ในเมื่อหล่อนเต็มใจจะคุยกับเขา หล่อนก็ต้องยินดีด้วยเหมือนกันสิ หล่อนแค่อายที่จะพูดออกมาตรง ๆ เท่านั้น จึงแกล้งพูดไปว่าตนเองไม่ได้เต็มใจ แต่เจ้าหนุ่มซื่อบื้อคนนี้กลับเชื่อจนเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

คุณป้าหม่าอยากจะหัวเราะออกมา หลินชิงเหอพูดขำ ๆ ว่า “คุณป้าคะ ไปกินข้าวต่อเถอะค่ะ เด็กคนนี้เป็นคนโง่ ตอนนี้ฉันเริ่มเป็นกังวลแล้วละค่ะว่าพอซานซานได้คบกับเขาแล้ว หล่อนจะรู้ถึงข้อเสียของเขาจนไม่ต้องการเขาอีกแล้วหรือเปล่า?”

“แน่ใจไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละจ้ะว่ามันจะไม่เกิดขึ้น” คุณป้าหม่าหยอก

หู่จือเริ่มวิตกจึงรีบพูดขึ้นว่า “ผมไม่ได้โง่นะครับ ผมแค่ไม่รู้ว่าหล่อนล้อเล่นกับผมเท่านั้นเอง”

หลินชิงเหอและคุณป้าหม่าหันมามองหน้ากัน พวกเขารู้สึกขบขำมาก จากนั้นก็แยกย้ายกันไป ไม่ใส่ใจกับเขาอีก

หู่จือรีบกินอาหารเช้าและมุ่งหน้าไปที่ร้านเสื้อผ้าผู้ชายเพื่อช่วยจัดเตรียมสินค้า ธุรกิจในช่วงเช้าจะไม่ค่อยดีนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลานี้ หลัง 9 โมงเช้าไปแล้วธุรกิจถึงจะเริ่มกระเตื้องขึ้น

ดังนั้นหู่จือจึงไปที่ร้านเสื้อผ้าสตรีเพื่อไปหาเฉินซานซาน

เฉินซานซานสีหน้าแดงซ่านขึ้นเมื่อเห็นเขามาที่ร้าน หล่อนส่งต่อร้านให้พนักงานหญิงช่วยดูแลก่อนที่จะเดินออกมาหา

“ซานซาน คุณ คุณ…ผม ผม…” หู่จือพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าของเขาทั้งคล้ำทั้งแดง เห็นได้ชัดว่ากำลังเขินอายอยู่

“ว่ายังไงคะ?” เฉินซานซานมองดูเขาด้วยสายตายิ้ม ๆ เจ้าคนทึ่มนี่

“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่…ผมแค่อยากจะมาเห็นคุณ” หู่จือตอบ

เฉินซานซานเบือนหน้า “มีอะไรให้ดูกันคะ”

“ดูคนหน้าตาดีครับ ดูแล้วรู้สึกดีเป็นพิเศษ” หู่จือพูด

ในตอนนี้กลายเป็นเฉินซานซานที่หน้าแดงก่ำไปทั้งใบหน้า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็กลับไปดูร้านเถอะค่ะ”

หู่จือพูดว่า “งั้นพอว่างแล้ว ผมจะมาใหม่นะครับ”

เฉินซานซานส่งเสียง “อือ”

แล้วก็เป็นเช่นนี้ ทั้งคู่จึงได้เริ่มคบหากันด้วยความเห็นชอบของผู้ใหญ่ เป็นการคบโดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่การแต่งงาน

สองคนนี้เป็นคนที่เก็บความลับได้เก่งมากโดยแท้ แม้แต่กังจือก็ยังไม่รู้เรื่องนี้แม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตาม สุดท้ายแล้วกังจือก็เริ่มรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งแปลก ๆ เกิดขึ้นในตอนที่เขานอนอยู่กับพี่ชายของตน ช่วงนี้พี่ชายของเขาเจ็บป่วยไปหรือเปล่า? บางครั้งเขาก็จะละเมอหัวเราะออกมาในตอนกลางดึก ช่างน่าขนลุกเสียจริง

กังจือสนิทสนมกับโจวกุยหลายมาก ดังนั้นเขาจึงมาบ่นให้โจวกุยหลายฟัง “พี่ชายของฉันโดนของเข้าไปใช่ไหมเนี่ย? ไม่รู้ว่าควรจะต้องไปโรงพยาบาลหรือเปล่า!”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” โจวกุยหลายกำลังดูภาพถ่ายจำนวนหลายสิบภาพที่เพิ่งล้างฟิล์มมา ตอนนี้เขามีภาพถ่ายทั้งหมด 4 อัลบั้มแล้ว ทั้งหมดล้วนบรรจุภาพถ่ายเอาไว้เป็นอัลบั้มใหญ่มาก

“นายลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปซะ เพราะตอนนี้เขาชอบพูดละเมอออกมากลางดึกแล้ว ฉันไม่ได้ยินหรอกว่าเขาพูดว่าอะไร ยิ่งไปกว่านั้นยังหัวเราะขึ้นมาด้วย แถมเสียงหัวเราะก็หลอนสุด ๆ ไปเลย” กังจือบอก