ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 500

บทที่ 500 น้ำหนักเพิ่มสามชั่งรับปีใหม่

หม่าเฉิงหมินกลับไปบอกเรื่องนี้กับภรรยาของตน หวงเสี่ยวลิ่วได้ฟังก็ดีใจมาก หล่อนดีใจมากจริง ๆ เพราะหลังจากมาที่ปักกิ่งนี้หล่อนก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลย ดังนั้นพอหม่าเฉิงหมินพาหล่อนกลับมาชนบท ใบหน้าของหล่อนจึงเผยยิ้มอย่างหาได้ยากออกมา

ได้ยินว่าเป็นเพราะหลินชิงเหอ หวงเสี่ยวลิ่วจึงทำเค้กนึ่ง(1)ไปให้หนึ่งถาด มันมีเนื้อสัมผัสนุ่มนวลไม่เลวเลยทีเดียว

นอกจากนี้หล่อนยังเก็บไว้ให้หม่าเสี่ยวตั้นผู้เป็นลูกชายอยู่บ้าง ส่วนที่เหลือทั้งหมดหล่อนนำไปให้หลินชิงเหอ

“เค้กนึ่งนี้รสชาติไม่เลวเลยจริง ๆ เธอเป็นคนทำหมดเลยเหรอจ๊ะ” หลินชิงเหอไว้หน้าหล่อนอย่างมาก พอกินไปชิ้นหนึ่งแล้วก็ถามหวงเสี่ยวลิ่ว

“นี่เป็นขนมขึ้นชื่อของบ้านเกิดฉันเองค่ะ ถ้าอาจารย์หลินไม่รังเกียจก็ดีแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมาแล้วจะทำมาให้คุณอีก” หวงเสี่ยวลิ่วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

พอได้ยินว่าจะได้กลับบ้านที่ชนบทแล้วหล่อนก็ดีใจมาก

หลินชิงเหอเองก็เข้าใจว่าเธออยู่ที่ปักกิ่งคงจะหาคุณค่าในตัวเองไม่เจอจริง ๆ ดังนั้นจึงตอบตกลงไป

เค้กนึ่งนี่รสชาติไม่เลว รอให้โจวชิงไป๋กลับมาก่อน แล้วเธอจะให้เขาชิม

โจวชิงไป๋เองก็รู้สึกว่ารสชาติไม่เลวเหมือนกัน หลินชิงเหอเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้น “คุณว่าเราเอาเค้กนึ่งนี่ไปวางขายที่ร้านเป็นอาหารเช้าดีไหมคะ?”

“?” โจวชิงไป๋มองภรรยาอย่างไม่เข้าใจ

เค้กนึ่งนี้รสชาติไม่เลว เขากินแล้วก็รู้สึกว่ามันอร่อยดี แต่น่าจะทำกำไรได้ไม่สูงนัก

“ให้หวงเสี่ยวลิ่วทำเค้กพวกนี้ไปลองขายที่ร้านดู ถือเป็นการเปลี่ยนรสชาติน่ะค่ะ” หลินชิงเหอพูด

เดิมทีหล่อนไม่มีความคิดนี้ด้วยซ้ำ แต่เค้กนึ่งนี้รสชาติดีจริง ๆ ดังนั้นหลินชิงเหอจึงมีความคิดแบบนี้ขึ้นมา

“ก็ได้ครับ” แม้ว่าโจวชิงไป๋ไม่ได้สนใจเรื่องกำไรนัก แต่เมื่อเห็นภรรยาตนมีความตั้งใจจะทำจริง ๆ เขาก็ไม่ขัด

พรุ่งนี้หม่าเฉิงหมินกับหวงเสี่ยวลิ่วก็ต้องพาหม่าเสี่ยวตั้นกลับไปแล้ว หลินชิงเหอจึงมาหาหวงเสี่ยวลิ่วเพื่อพูดเรื่องนี้

“จะเอาเค้กนึ่งนี้ไปขายอย่างนั้นเหรอคะ? มีคนต้องการซื้อด้วยเหรอคะ?” สำเนียงท้องถิ่นของหวงเสี่ยวลิ่วยังค่อนข้างชัดเจน แต่ก็เป็นภาษาจีนกลางอยู่

“ฉันกินแล้วรู้สึกว่ามันอร่อยมาก รสมือของคุณไม่ธรรมดาเลยนะคะ” หลินชิงเหอพูด

น้อยครั้งมากที่หวงเสี่ยวลิ่วจะถูกคนชม พอถูกหลินชิงเหอชมแบบไม่ยั้งปากก็รู้สึกเกรงใจเล็กน้อย ในขณะเดียวกันก็รู้สึกตื้นตันใจด้วย

“แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าคนอื่นเขาจะชอบกินรสชาติแบบไหนหรอกนะ รอให้คุณกับเฉิงหมินกลับมา คุณก็ตื่นเช้าหน่อยทุกวัน แล้วลองทำเค้กนึ่งนี้ขายดูดีไหมคะ? ถ้าเกิดขายดี ก็ค่อยทำแบบนี้ต่อไปดีไหมล่ะคะ?” หลินชิงเหอพูด

“ฉันกลัวว่ามันจะขายไม่ออกน่ะค่ะ” หวงเสี่ยวหลิวทั้งดีใจทั้งเป็นกังวล

“ปกติแล้วไม่มีทางที่จะขายไม่ออกหรอกค่ะ หากทำตามที่คุณทำให้วันนี้ละก็จะต้องมีคนชอบแน่” หลินชิงเหอพูด

เธอเป็นคนค่อนข้างเลือกกิน แต่เค้กนึ่งนี้รสชาติไม่เลวจริง ๆ หากคนที่ไปกินที่ร้านเกี๊ยวเป็นประจำได้เปลี่ยนรสชาติบ้างเป็นบางครั้งก็คงไม่เลว มีโจวชิงไป๋แนะนำสักประโยคสองประโยคแล้ว ปกติไม่มีทางที่จะขายไม่ออกหรอก

หม่าเฉิงหมินไปซื้อตั๋วรถไฟ พอกลับมาถึงบ้านแล้วก็ได้ยินเรื่องนี้

ในใจเขาก็รู้สึกซาบซึ้งเช่นกัน เขารู้ว่าหลินชิงเหอต้องการอะไร เป็นเพราะเธอเห็นว่าสภาพจิตใจของภรรยาเขาที่ดูกังวลใจอยู่เล็กน้อย จึงให้วันหยุดเขาเพิ่มขึ้นอีก 2-3 วันเพื่อให้เขาพาหล่อนกลับไปพักผ่อนจิตใจที่บ้านในชนบท แถมยังหางานแบบนี้ให้หล่อนทำ เรื่องนี้น่าจะทำให้จิตใจภรรยาของเขาดีขึ้นได้

เพราะมีเรื่องดี ๆ สองเรื่องติดต่อกัน ใบหน้าของหวงเสี่ยวลิ่วก็เผยรอยยิ้ม เช้าวันถัดมาหล่อนกับหม่าเฉิงหมินก็พาหม่าเสี่ยวตั้นกลับบ้านที่ชนบทกันทั้งสามคน

สำหรับหลินชิงเหอในเรื่องนี้แล้วเธอเพียงต้องการยื่นมือเข้าไปช่วยหวงเสี่ยวลิ่ว ดึงหล่อนเอาไว้ก็เท่านั้น