ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 533

บทที่ 533 สู้ชีวิตมาก

โจวข่ายรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก แต่กลับไม่ได้พูดอะไร ไม่ว่าอย่างไรย่าของเขาย่อมคิดถึงเขาเป็นธรรมดา

“ย่ารู้ว่าหลานยุ่ง แต่ถ้าว่างแล้ว หลานก็ต้องกลับมานะรู้หรือเปล่า?” ท่านแม่โจวพูด

“ครับคุณย่า ผมรู้แล้ว” โจวข่ายพยักหน้า

“คุณปู่ทูนหัวครับ พวกเราไปโรงอาบน้ำกันเถอะ” โจวกุยหลายพูด

“หลานไปเอาผ้าขนหนูให้ปู่หน่อยสิ” เฒ่าหวังพูดและส่งกุญแจให้เขา

โจวกุยหลายไปหยิบเสื้อผ้า ครั้นเดินออกมาก็มองเห็นหวังหยวนพอดี อีกฝ่ายมาพร้อมกับถุงผลไม้ขนาดใหญ่ทั้งสองถุง เป็นส้มหนึ่งถุงและแอปเปิลหนึ่งถุง

“จะไปไหนเหรอ?” หวังหยวนถาม

“ไปหยิบเสื้อผ้าให้ปู่หวังไปโรงอาบน้ำน่ะครับ” โจวกุยหลายพูด

หวังหยวนพยักหน้า เมื่อเดินเข้ามาถึงก็ได้เห็นโจวข่าย และเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ”

“วันนี้ครับ” โจวข่ายยิ้ม “ยินดีกับพี่เขยด้วยนะครับที่ได้ลูกแฝดมังกรหงส์”

ตอนเขาโทรศัพท์หาแม่ แม่ได้บอกเรื่องนี้เขาแล้ว

“ขอบใจมากนะ” หวังหยวนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ขนผลไม้มาทำไมอีกตั้งเยอะแยะ เมื่อวานน้าต้าหลินเธอก็เพิ่งซื้อผลไม้กลับมาให้ตั้งสองกล่อง” ท่านแม่โจวพูด

“งั้นก็ต้องทานเยอะ ๆ ครับ” หวังหยวนพูด

เขาเองก็อยากจะไปโรงอาบน้ำเหมือนกันจึงพูดขึ้น “ผมขอกลับไปหยิบเสื้อผ้าก่อน รอสักครู่นะครับ”

นั้นย่อมไม่มีใครโต้เถียงอะไรอีก พวกเขาพากันไปโรงอาบน้ำด้วยกัน แม้ว่าบาดแผลที่หน้าอกของโจวข่ายจะหายแล้ว แต่ก็ยังหลงเหลือรอยแผลเป็นทิ้งไว้ ทำให้พวกเขามองเห็นมัน

“ถ้าพี่บอกให้ม้ารู้นะ ม้าคงจะห่อพี่เป็นเกี๊ยวได้ทันทีเลยล่ะ” โจวกุยหลายพูดอย่างหวาดหวั่น แค่เขามองก็รู้สึกเจ็บแทนแล้ว

“กลับไปแล้วห้ามบอกม้านะ” โจวข่ายประกาศขณะมองหน้าโจวเฉวี่ยนและโจวกุยหลาย

“วางใจเถอะ ผมไม่บอกหรอก” โจวเฉวี่ยนปรายตามองและพูดขึ้น

“อยู่ข้างนอกระวังตัวไว้ด้วย” หวังหยวนพูด

“ผมรู้ครับ พวกนี้เป็นอุบัติเหตุน่ะครับ” โจวข่ายพูด

เฒ่าหวังกับท่านพ่อโจวก็มองเห็นแล้วเช่นเดียวกัน แม้ทั้งคู่จะเป็นห่วง แต่เมื่อเห็นท่าทางโจวข่ายที่บอกชัดว่าเขาจะไม่ละทิ้งอุดมการณ์ของเขาเพราะเรื่องนี้แน่นอน พวกเขาจึงไม่พูดอะไรอีก

“ตอนนี้ถ้านายตัวคนเดียวนายสามารถสู้ได้กี่คน” หวังหยวนถาม

“ก็ต้องดูฝีมือของอีกฝ่าย” โจวข่ายพูด ถ้าคนธรรมดาล่ะก็เขาคนเดียวสามารถสู้กับคนได้ทั้งกลุ่ม หากเป็นนักเลงที่มีประสบการณ์เขาก็สู้คนเดียวได้ไม่มีปัญหาเช่นกัน ส่วนพวกมีอิทธิพลมืดอะไรแบบนั้นถ้าเข้ามาทีละคนเขาก็สามารถรับมือไหว

โรงเรียนที่เขาอยู่จะต้องฝึกเรื่องเหล่านี้ทุกวัน บวกกับพรสวรรค์ของเขาที่มีเหนือคนอื่น ไม่ว่าจะอยู่ในโรงเรียนทหารหรือว่าในกองทัพเขาก็มีความสามารถโดดเด่น แม้ว่าบรรดาทหารใต้บังคับบัญชาส่วนมากจะมีอายุมากกว่าเขา แต่ก็ไม่มีใครไม่ยอมรับเขา

ต่อให้มีก็ถูกกำราบด้วยการวัดฝีมือไปแล้ว

หวังหยวนมองท่อนแขนของเขาก็รู้สึกนับถือเขาเล็กน้อย เห็นชัดว่าเป็นคนที่ฝึกฝนร่างกายตลอด

“พี่เขยรอง พี่ต้องปฏิบัติกับพี่เอ้อร์นีดี ๆ หน่อยนะ ไม่อย่างนั้นพี่โดนพี่ใหญ่ผมอัดหมอบแน่” โจวกุยหลายจีบปากจีบคอพูด

“งั้นพรุ่งนี้ไม่พาเจ้าสามไปแช่บ่อน้ำร้อนด้วยแล้ว” หวังหยวนโบกมือ

“พี่เขย ๆ ผมรู้ว่าพี่รักพี่เอ้อร์นีของผมที่สุด อย่างไรพี่ต้องดีต่อเธออยู่แล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่ดีขนาดนั้น ผมต้องเชื่อใจพี่ได้ ต่อให้ดอกไม้ข้างนอกจะเยอะขนาดไหน พี่คงไม่เลือกมาสักคนแน่ ดังนั้นพรุ่งนี้พวกเราไปด้วยกันนะครับ” โจวกุยหลายพูด

“ฉันยังขาดคนขัดหลังอยู่คนหนึ่ง” หวังหยวนพูด

โจวกุยหลายจึงบริการให้เขาทันที

พูดถึงบริการอาบน้ำก็มีเรื่องน่าขันอยู่เหมือนกัน เดิมทีคนที่มาอาบน้ำในโรงอาบน้ำขนาดใหญ่ของภาคเหนือไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น แต่พอนักศึกษามหาวิทยาลัยทางภาคใต้เข้ามาเรียนที่นี่ เรื่องน่าขันทั้งหลายก็ได้บังเกิดขึ้น

แล้วยังมีเรื่องสวมกางเกงในเข้ามาอาบ เดิมทีเป็นเพราะความเขินอาย แต่ยิ่งเขินก็ยิ่งกลายเป็นที่จับตามองคนทั้งหมดในโรงอาบน้ำ