ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 536

บทที่ 536 อาหารปลอดสารพิษ

“น้องรองจะพูดตอนนี้เพื่ออะไรคะ” สะใภ้ใหญ่โจวพูด

นี่มันตอนช่วงเวลาไหน ถ้าอยากจะถามเรื่องซานนีก็ควรจะรอให้เสร็จงานของท่านแม่หลินก่อนสิ ถึงค่อยถาม

“ไม่เป็นไรค่ะ” หลินชิงเหอพูด “ซานนีกับอ้ายกั๋วสบายดีมาก ที่นั้นคนเยอะก็ยิ่งคึกคักน่ะค่ะ”

“ดีแล้ว ๆ” พี่ชายรองยิ้ม

หลินชิงเหอมองพี่ชายรองด้วยความรู้สึกเห็นใจบางอย่าง บอกตามตรงว่าพี่รองโจวไม่ใช่คนที่แย่เลย บรรดาพี่ชายของโจวชิงไป๋มีนิสัยไม่ต่างกัน คือค่อนข้างเป็นผู้ชายที่เชื่อฟังภรรยา

หากได้แต่งงานกับภรรยาที่ดีชีวิตก็จะดีขึ้นตามไปด้วย แต่ถ้าโชคร้ายได้คู่ชีวิตไม่ดี ก็จะต้องทุกข์ทรมานไปทั้งชีวิต

“พี่รองไม่คิดอยากจะสร้างอาชีพเสริมเหรอคะ” หลินชิงเหอถาม

“ปีหน้าต้องทำบ้านน่ะ ถึงตอนนั้นเงินก็คงเอาไปทำบ้านใหม่หมดแล้ว” พี่ชายรองตอบพร้อมกับส่ายหน้า

ครอบครัวเขาคิดแต่จะทำบ้านใหม่ ดังนั้นปีหน้าคงไม่มีเงินไปทำอาชีพเสริมอื่นแล้ว

หลินชิงเหอก็ไม่ได้ว่าอะไร “ไม่ต้องห่วงเรื่องอ้ายกั๋วกับซานนีนะคะ เพียงแค่ทั้งสองเองก็ไม่ได้ใช้ชีวิตในเมืองใหญ่อย่างง่าย ๆ เหมือนกัน”

“พี่รู้ แค่ให้พวกเขาสองคนกับลูกของพวกเขามีชีวิตที่ดีก็พอ ไม่ต้องสนใจครอบครัวทางนี้หรอก” พี่รองโจวพยักหน้า

ในใจหลินชิงเหออยากจะให้ซานนีสนใจครอบครัวทางนี้บ้าง แต่ซานนีก็คงไม่สนใจ แม้การกลับมาครั้งนี้จะค่อนข้างรีบร้อน แต่ซานนีที่ไปปักกิ่งนานขนาดนั้นก็ไม่เคยพูดถึงบ้านทางแม่ให้ได้ยินเลย และเห็นได้ว่าหล่อนไม่เหลือความรู้สึกดี ๆ กับบ้านทางแม่ของตนแล้ว

“เซี่ยเซี่ยเป็นยังไงบ้างครับ?” โจวชิงไป๋ถาม

“เซี่ยเซี่ยสบายดี กำลังคบหาอยู่กับลูกสาวของอาจารย์เขา เพียงแต่บ้านเราเก่าเกินไปจึงไม่ได้พากลับมา รอให้ถึงปีหน้าค่อยว่ากัน” พี่รองโจวพูดถึงลูกชายคนโตขึ้นมาก็พูดพร้อมรอยยิ้ม

โจวชิงไป๋พยักหน้า “ให้เขาทำงานดี ๆ ต่อไปก็ทำเฟอร์นิเจอร์สำเร็จรูปพวกนั้นขาย กิจการของเขาคงไม่แย่นักหรอกครับ”

“ให้เซี่ยเซี่ยไปถามโรงเรียนพวกนั้นดูว่าเขาสามารถร่วมงานกับทางโรงเรียนได้หรือไม่นะคะ มีโรงเรียนไม่น้อยที่ต้องการเปลี่ยนโต๊ะและเก้าอี้ใหม่ นี่ก็เป็นอีกช่องทางการขายเช่นกันค่ะ” หลินชิงเหอเปิดปากพูด

“ดี ๆ รอเซี่ยเซี่ยกลับมาแล้วพี่จะบอกเขานะ” พี่รองรีบเอ่ยปาก

เขาไม่ได้นั่งอยู่นาน จากนั้นก็กลับไป

พี่สะใภ้ใหญ่โจวถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “แฟนของเซี่ยเซี่ยคนนี้ค่อนข้างอารมณ์รุนแรงทีเดียว”

“ทำไมหรือคะ?” หลินชิงเหอถาม

“ครั้งก่อนหล่อนเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง แต่ยังไม่ทันได้กินข้าวเที่ยงด้วยกันหล่อนก็ขอตัวกลับก่อนแล้ว” พี่สะใภ้ใหญ่โจวพูด

เหมือนกับลูกเขยจากเมืองหลวงของพี่สาวใหญ่ไม่มีผิด

หลินชิงเหอพูด “ทำไมพี่รองดูเหมือนจะพอใจหล่อนมากเลยนะคะ?”

“ไม่ใช่แค่เขาที่พอใจนะ แม่ของเซี่ยเซี่ยก็พอใจจนแทบทนไม่ไหว ลูกชายบ้านนอกจะได้แต่งงานกับสะใภ้สาวในเมือง มีคนไม่น้อยแอบหัวเราะเยาะหล่อนลับหลัง” พี่สะใภ้ใหญ่โจวพูด

สะใภ้สาวจากในเมืองดูถูกครอบครัวของหล่อน แต่สะใภ้รองโจวกลับไม่สนใจสักนิด โจวเซี่ยกลับมาที่นี่ทุกเดือน ทุกครั้งที่กลับหล่อนก็จะทำของดี ๆ เตรียมไว้ให้ด้วย บอกว่าทำเพื่อว่าที่สะใภ้ในอนาคต

หล่อนดูกระตือรือร้นและหวังว่าโจวเซี่ยจะสามารถพาคนกลับมาแต่งงานได้

หลินชิงเหอได้ฟังก็เข้าใจแล้วทุกอย่าง นี่ก็เพราะว่าหญิงสาวคนนี้เป็นสาวชาวกรุง หล่อนจะพยายามประจบก็ไม่แปลก ถ้าลูกชายได้แต่งงานกับสะใภ้ในเมือง หล่อนจะได้หน้าขนาดไหน? ดังนั้นสะใภ้รองโจวถึงได้ยกยอหล่อนเหลือเกิน

“เป็นของสิ่งหนึ่งที่กดอีกสิ่งหนึ่งให้ต่ำลง*จริง ๆ” หลินชิงเหอพูดอย่างอดไม่อยู่

*มีของหรือคนสามารถกำราบของหรือคนได้แล้ว

โจวชิงไป๋จนใจ พี่ชายใหญ่รู้สึกขำ ส่วนสะใภ้ใหญ่หัวเราะพลางพูด “ไม่ใช่น้ำเกลือเหนือเต้าหู้(1)หรือคะ? ปากก็เอาแต่เรียกสะใภ้ใหญ่ของฉัน ๆ เรียกจนชินปากไปแล้ว”

หลินชิงเหอพูด “ดูเหมือนต่อไปเซี่ยเซี่ยก็น่าจะไปอยู่ในเมืองแล้วนะคะ”

“อยู่ในเมืองก็สมควรแล้ว ไป ๆ กลับ ๆ ทางนี้ไม่ค่อยสะดวกหรอก” พี่ใหญ่โจวพูด

“แม่ของเขาก็บอกเหมือนกันว่าถ้าเขาไม่มีเรื่องอะไรก็กลับมาน้อย ๆ หน่อย แต่ว่าเซี่ยเซี่ยเด็กคนนี้นิสัยดี เหมือนกับพี่รอง เขาไม่ใช่คนลืมกำพืดตัวเอง” พี่สะใภ้ใหญ่พูด

ต่อให้งานจะยุ่ง โจวเซี่ยก็จะหาสักวันกลับมาบ้าน พี่สะใภ้ใหญ่มองเขามาหลายปีจึงประทับใจเขาเช่นกัน

บอกตามตรงว่าบ้านรองนั้นมีซานนีกับโจวเซี่ยที่คล้ายกับพี่รองโจว มีเพียงโจวลิ่วนีคนเดียวที่เหมือนกับสะใภ้รองโจวทุกอย่าง

“รอพวกเรากลับไปแล้ว ก็จะไปดูเซี่ยเซี่ยสักหน่อย” โจวชิงไป๋พูดอย่างพอใจ