ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 537

บทที่ 537 ฉันต้องการไปปักกิ่งกับพวกเธอ

หลินชิงเหอไม่อยากไป เธอคิดว่ามาส่งท่านแม่หลินเป็นครั้งสุดท้ายก็พอแล้ว แต่โจวชิงไป๋กลับเปิดปากพูด

หลินชิงเหอจึงต้องไปกับเขา

คู่สามีภรรยาของบ้านใหญ่หลินและคู่สามีภรรยาของบ้านรองหลินไม่ได้เจอโจวชิงไป๋กับหลินชิงเหอมาหลายปีแล้ว

หลายปีผ่านไป คนพวกนี้ผ่านอะไรมามากมายไม่น้อย

ครั้งก่อนที่หลินชิงเหอเจอพวกเขาก็เป็นเมื่อหลายปีมาแล้ว ตอนนั้นพวกเขายังไม่ได้ดูแก่ถึงขนาดนี้ พอมองตอนนี้แล้วก็ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสี่ดูจะแก่กว่าเธอกับชิงไป๋ไป 20 ปี

สะใภ้ใหญ่หลินและสะใภ้รองหลินมองหลินชิงเหอที่ดูคล้ายจะไม่เปลี่ยนไปเลยก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย

แต่หลังจากรู้สึกอับอายไปแล้ว สายตาก็เผยออกมาถึงความริษยาที่ยากจะปิดบัง

ลูกสาวคนนี้ของตระกูลหลินใจร้ายจริง ๆ ตอนนั้นเธอพูดว่าไม่ต้องการบ้านแม่ก็คือไม่ต้องการบ้านแม่อีกแล้ว หลายปีมานี้เธอไม่เคยกลับมาเหยียบที่นี่อีกเลยสักครึ่งก้าว ตัวเองมีชีวิตที่ดีกลับไม่สนใจไยดีพ่อกับแม่ของตัวเองเลยสักนิด!

แต่ไม่ว่าจะสะใภ้ใหญ่หลินหรือว่าสะใภ้รองหลิน ก็ไม่มีใครกล้าพูดเช่นนี้ต่อหน้าของหลินชิงเหออยู่ดี

ไม่เพียงพวกหล่อนสองคน แม้กระทั่งพี่ชายใหญ่หลินและพี่ชายรองหลินก็ยิ่งไม่กล้าพูด

ขนาดตอนนั้นพวกเขายังไม่อาจกวนโมโหเธอได้ ตอนนี้ยิ่งต่างกันชัดราวฟ้ากับเหว

“พี่ครับ พี่สาวใหญ่กับพี่สาวรองของเรายังไม่มา พี่กับพี่เขยเข้าไปข้างในดูพ่อก่อนเถอะครับ” น้องชายสามหลินพูด

“ห้องไหน?” หลินชิงเหอพูดเสียงเบา

“ทางนี้ครับ” น้องชายสามหลินพาพวกเขาเข้ามา มันเป็นห้องนอนเก่าของน้องชายสามหลินเมื่อก่อน ต่อมาพอเขาย้ายบ้านออกไป ห้องนี้เลยปล่อยว่าง

“พ่อครับ พี่สาวสามกับพี่เขยมาหาพ่อแล้วครับ” น้องชายสามหลินเข้ามาในห้องแล้วเอ่ยขึ้น

ทันทีที่หลินชิงเหอก้าวเข้ามาในห้อง กลิ่นปัสสาวะฉุนอบอวลในห้องก็ตีเข้าอย่างจังจนแทบทนไม่ไหว เธอไม่ได้สงสารตัวเองเลยจริง ๆ และพูดว่า “ไม่ใช่ว่าจุดเตียงเตาอยู่เหรอ? มันไม่หนาวหรอก เปิดหน้าต่างให้อากาศถ่ายเทซะ สถานที่แบบนี้ขนาดคนดี ๆ อยู่ยังป่วยได้เลย”

ไม่เพียงตัวเองจะเดินถอยออกมาแล้ว เธอยังดึงโจวชิงไป๋ออกมาด้วยกัน เพราะเธอทนไม่ไหวจริง ๆ

น้องชายสามหลินก็ถูกรมกลิ่นด้วยเช่นกัน จึงรีบไปเปิดหน้าต่าง แต่ก็ไม่กล้าเปิดกว้างนัก พร้อมกับเอากระโถนออกไป

เมื่ออากาศภายในห้องถ่ายเทมากขึ้นแล้ว หลินชิงเหอจึงมองรอบ ๆ บ้านตระกูลหลิน 10 ปีราวกับผ่านไปเพียง 1 วัน ตอนนั้นเป็นอย่างไร ตอนนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม

ตอนที่เธอมาที่นี่ มีหลายครอบครัวสร้างบ้านใหม่เป็นบ้านอิฐแล้วนะ

“คุณคืออาหญิงสามเหรอครับ?” เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งเอ่ยถาม

หลินชิงเหอมองเขา สะใภ้ใหญ่หลินรู้ทันทีว่าเธอจำลูกชายคนที่สามของหล่อนไม่ได้ เพราะไม่เจอมาหลายปีแล้ว จึงรีบพูด “นี่คืออันเอ๋อร์น่ะจ้ะ”

“มีธุระอะไรเหรอ?” หลินชิงเหอมองหลินอันแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“อาหญิงสามตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ ทำไมอาถึงตัดขาดกับตระกูลหลินเหรอ?” หลินอันถามกลับเช่นกัน

“เธอต้องถามแม่ของเธอและก็ปู่ย่าเธอแล้วล่ะ” หลินชิงเหอเค้นเสียงพูด

“ผมได้ยินคุณย่าพูดว่า คุณอาถูกปีศาจบนภูเขาสิง จนไม่มีความสัมพันธ์กับใครแล้ว” หลินอันพูด

“ลูกพูดเพ้อเจ้ออะไร!” สะใภ้ใหญ่หลินสีหน้าเปลี่ยนไปและส่งเสียงเอ็ดทันที

“คุณย่าของเธอไม่อยู่แล้ว ให้ท่านจากไปอย่างสงบสุขเถอะ หลังจากนี้ตระกูลหลินจะต้องพึ่งเด็กอย่างพวกเธอแล้ว” หลินชิงเหอพูด

หลินอันพูด “ตระกูลหลินก็คือบ้านแม่ของอาหญิงสามนะครับ”