ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 538

บทที่ 538 เสียแรงที่เลี้ยงดูเธอมาจนโตขนาดนี้

พอท่านพ่อหลินพูดประโยคนี้ออกมา สีหน้าของน้องชายสามหลินก็เปลี่ยนไปทันที “พ่อครับ พ่อพูดอะไรน่ะ!”

“ฉันพูดอะไรแกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ฉันต้องการไปปักกิ่ง!” ท่านพ่อหลินมองโจวชิงไป๋ และพูดกับหลินชิงเหอ

โจวชิงไป๋ปรายตามองพ่อตาของตัวเองก่อนพูดขึ้น “ที่บ้านทางนี้ยังมีคนคอยดูแลอยู่นะครับ”

“มีคนดูแลอะไร? ถ้ามีคนดูแลฉันจะมีสภาพกลายเป็นอย่างนี้เหรอ แม่ยายของเธอจะถูกทับจนตายไหม?” ท่านพ่อหลินพูด

เขารู้ว่าหากติดตามลูกสาวคนนี้กลับไปที่ปักกิ่ง ตัวเองถึงจะมีชีวิตที่ดีได้ ดูชุดที่พวกเขาทั้งสองสวมสิ แทบไม่ต่างอะไรกับเจ้าของที่ดินสมัยก่อนนี้เลย

ถ้าได้ไปเมืองใหญ่อย่างปักกิ่งนั่น เขาจะต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นอีกหลายปีอย่างแน่นอน และเขาก็ไม่อยากจะอยู่ในชนบทอีกแล้ว

“ฉันมาเยี่ยมพอแล้ว ถึงเวลาต้องกลับแล้วล่ะค่ะ” หลินชิงเหอไม่อยากพูดกับชายแก่คนนี้เลยสักนิด เธอถึงกับคิดไปว่าเขาต้องการเงิน ขอเพียงไม่เกินจำนวนที่คิดไว้ในใจ เธอก็จะมอบเงินจำนวนหนึ่งให้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขากลับต้องการที่จะตามไปปักกิ่ง?

หลินชิงเหอไม่อยากจะเสวนากับเขาอีกเลยสักประโยคเดียว จึงเดินออกมาในทันที

“แกมันลูกเนรคุณ เสียแรงที่เลี้ยงดูแกมาจนโตขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าแกจะเนรคุณแบบนี้ฉันน่าจะฆ่าแกทิ้งตั้งแต่เกิดแล้ว!” ท่านพ่อหลินก่นด่าออกมา

“คุณเห็นฉันเป็นลูกสาวตระกูลหลินที่หาได้ยากหรือไงคะ ไม่รู้ว่าต้องทำบาปกรรมกี่ชาติกันนะถึงได้มาเกิดในครอบครัวนี้ แต่ตอนนี้ฉันออกมาจากบ่อโคลนของพวกคุณได้แล้วโดยไม่ยุ่งกับเงินของตระกูลหลินเลยสักแดงเดียว ส่วนเรื่องเงินอันน้อยนิดของพวกคุณที่เลี้ยงฉันมาจนโตขนาดนี้น่ะ ไม่ทราบว่าเลี้ยงมากี่ปี เพียงพอกับค่าสินสอดของฉันหรือเปล่าคะ?” หลินชิงเหอพูดตอกหน้าเฒ่าหลินต่อหน้าคนจำนวนมาก ส่งความแค้นกลับไปยังชายแก่คนนี้

ท่านพ่อหลินโกรธจนพูดอะไรไม่ออก

“น้องหญิงเล็ก เธออย่าเพิ่งโกรธ…..” สะใภ้ใหญ่หลินพูดแทรกขึ้น

“ใครเป็นน้องของคุณคะ สายตาไม่ดีหรือว่าเป็นอะไร?” หลินชิงเหอปรายมองหล่อนด้วยหางตา หลังจากนั้นก็มองไปที่ทุกคนแล้วพูด “พรุ่งนี้ฉันจะมาส่งยายเฒ่าเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าฉันได้ยินตาแก่คนนี้พูดอะไรไม่น่าฟังอีก เงินของยายเฒ่าฉันจะไม่แบ่งให้เลยสักหยวนเดียว แล้วก็ถ้าตาแก่คนนี้ลาโลกแล้ว ก็ไม่ต้องติดต่อฉันมาอีก”

“อาหญิงสามทำไมถึงทำแบบนี้?” หลินอันพูดด้วยความโกรธ

อาหญิงคนนี้บ้าและหยิ่งยโสเกินไปแล้ว หล่อนไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลย

“ตอนนั้นก็เป็นแบบนี้ พอตอนนี้มีเงินและกลายเป็นคนปักกิ่งแล้ว ความหยิ่งยโสถึงยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นสินะ” สะใภ้รองหลินแค่นเสียงหึเย็นชา

“เพราะเธอมีเงินแล้ว ก็เลยไม่ไว้หน้าใครก็ได้งั้นสิ!” พี่ชายรองหลินก็พูดอย่างโมโหเช่นกัน

พี่ชายใหญ่หลินก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก

ส่วนสะใภ้ใหญ่หลินด่าลูกชายตัวเอง “ลูกเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน เรียกอาหญิงสามของลูกให้มีมารยาทหน่อย ลูกพูดมากขนาดนั้นเพื่ออะไรกัน?”

“แม่เลิกหวังว่าอาเขาจะพาผมไปปักกิ่งได้แล้ว ผมมองก็รู้แล้วว่าในใจหล่อนไม่มีตระกูลหลินอยู่เลย” หลินอันพูดตรง ๆ

สะใภ้ใหญ่หลินจะไม่รู้ได้อย่างไร ว่าถ้าในใจเธอมีตระกูลหลินจริงแล้วทำไมหลายปีมานี้เธอถึงไม่เคยกลับมาบ้านหลินเลยสักก้าวเดียว? จนกระทั่งตอนที่พี่ชายรองหลินถูกจับไปที่สถานีตำรวจ ถ้าไม่ใช่เพราะโจวชิงไป๋ประกันตัวออกมา เธอก็คงจะเมินเฉยแล้วปล่อยให้ผู้เฒ่าทั้งสองวิ่งวุ่นไปทั่วแล้ว

โหดร้ายอำมหิตยิ่งนัก

แต่หล่อนก็ยังคงมีความหวังว่าถ้าสามารถส่งลูกชายที่รักเรียนคนนี้ไปเรียนที่เมืองหลวงได้ เขาจะต้องเปลี่ยนเป็นมังกรเป็นหงส์ได้อย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีความหวังนั้นแล้ว

“แต่ฉันได้ยินพอดีว่าคุณพ่อต้องการไปปักกิ่งอย่างนั้นเหรอ?” พี่รองหลินพูด

“เขาฝันหวานอยากจะไปมีชีวิตที่ดีที่ปักกิ่งน่ะ แต่ตัวคนพาสามีไปได้กลับไม่ยอมพาพ่อแท้ ๆ ไปด้วย!” สะใภ้รองหลินแค่นเสียงเย็นชา

“คุณพ่อไม่มีลูกชาย ไม่มีลูกสะใภ้เลยหรืออย่างไรครับ จะไปกินอยู่กับลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้วเนี่ยนะ ถามจริงว่าพี่อายบ้างไหม” น้องสามหลินหันไปพูดกับสะใภ้รอง

“น้องสามตอนนี้พอมีเงินแล้ว ก็สั่งสอนฉันได้แล้วสินะ” สะใภ้รองส่งเสียงฮึ