ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 539

บทที่ 539 ฝันกลางวันอยู่หรือเปล่า

“ถ้าจะย้ายทะเบียนบ้านมาปักกิ่งอย่างถาวร ก็ต้องซื้อหน้าร้านที่นั่น แล้วก็ต้องซื้อบ้านสักหลังหนึ่งด้วยสินะ” สะใภ้ใหญ่พูด

หลังย้ายทะเบียนบ้านไปก็จะกลายเป็นคนที่นั่น ที่ดินในชนบททั้งหมดก็ต้องเปลี่ยนมือผู้ถือครอง นอกเสียจากจะเป็นมรดกสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ไม่อย่างนั้นที่ดินทั้งหมดก็จะถูกเวนคืนให้กับทางหมู่บ้าน

นั่นก็หมายความว่าจะไม่มีเส้นทางให้ถอยกลับได้แล้ว ต้องไปทำงานอยู่ที่นั่นตลอดไป

“ค่อยเป็นค่อยไปค่ะ ร้านของที่นั่นราคาแพงมาก เสี่ยวเหมยกับต้าหลินซื้อไว้ร้านหนึ่ง ควักเงินทั้งหมดที่มีในบ้านมาจ่ายก็ยังไม่พอซื้อ ฉันต้องให้หล่อนยืมเงินจึงจะซื้อมาได้” หลินชิงเหอพูด

“ชีวิตข้างนอกช่างไม่ง่ายเลยจริง ๆ ค่าใช้จ่ายสูงเกินไปแล้ว” พี่ชายใหญ่เอ่ยขึ้นเช่นกัน

หลินชิงเหอหัวเราะและพูดขึ้น “โอกาสประสบความสำเร็จข้างนอกก็เยอะเช่นกันค่ะ ไม่ใช่ว่าพี่ชายสามกับพี่สะใภ้สามมีชีวิตที่ดีแล้วเหรอคะ? ฉันกับชิงไป๋ไปที่นั่นแล้ว บ้านพวกเขาดูมีสง่าราศีกว่าบ้านทางนี้มาก”

พี่ชายสามโจวกับสะใภ้สามโจวก็ซื้อบ้านในเมืองไว้ด้วยหนึ่งหลังเช่นกัน ซึ่งตอนนั้นมีสภาพเป็นอพาร์ทเมนต์ จะให้อยู่ในบ้านหลังเดิมของซูต้าหลินกับโจวเสี่ยวเหมยก็คงไม่อาจอยู่ได้ตลอดไป คงจะดีหากว่าพวกเขามีบ้านเป็นของตัวเองจริง ๆ สักหลัง

แต่บ้านที่ซื้อไม่ได้ใหญ่อะไรมาก ต้องอยู่กันอย่างแออัดในห้องหนึ่ง แต่พอกลับมาที่ชนบททางนี้ กลับมีบ้านที่ทำจากอิฐอย่างดี อีกทั้งยังกว้างขว้างมาก

ในจุดนี้ หลินชิงเหอรู้สึกว่าพวกเขายังเด็ดขาดไม่เท่ากับน้องชายสามหลิน

บ้านเก่าของน้องชายสามหลินยังคงเป็นบ้านหลังเดิม แม้ไม่ได้มีสภาพผุพังเท่าไรนัก แต่ก็มีพื้นที่เล็กมาก เขาไม่สนใจที่จะอยู่ และได้ไปซื้อบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งในตัวอำเภอ ทำให้ทั้งครอบครัวได้อยู่ในบ้านที่กว้างขวาง

แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับความชอบของแต่ละบุคคล

หลังพูดคุยกับพี่ชายใหญ่และสะใภ้ใหญ่โจวสักพักแล้ว หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋จึงขอตัวกลับมาที่บ้านหลังเก่า โจวต้งเดินมานัดหมายกินข้าวเย็นที่บ้านของพวกเขาที่นั่น และหลินชิงก็รับปากไว้แล้วเช่นกัน

“บ้านของพวกเราก็เก่าแล้วเหมือนกันนะ” โจวชิงไป๋พูด บ้านหลังนี้สร้างตั้งแต่ปี 60 จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลา 20 ปีแล้ว

หลินชิงเหอพยักหน้า ตอนที่เธอเพิ่งมาที่นี่ บ้านหลังนี้เพิ่งสร้างขึ้นไม่กี่ปีและยังใหม่อยู่มากเป็นอย่างน้อยเมื่อเทียบกับบ้านหลังอื่น บ้านของพวกเขามีห้องนอนสองห้อง ห้องครัวหนึ่งห้องและห้องน้ำที่สร้างขึ้นใหม่ในภายหลังอีกหนึ่งห้อง ซึ่งนั่นก็ถือว่ากว้างขว้างมากแล้ว

โจวชิงไป๋หัวเราะและมองภรรยาของตัวเอง หลินชิงเหอมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด “ขำอะไรคะ?”

“ตอนนั้นทำไมคุณถึงยอมรับผมเหรอ?” โจวชิงไป๋พูดขึ้นพร้อมดวงตาฉายแววแห่งความสุข

เขารู้ว่าในสายตาของเธอแล้ว เขาในตอนนั้นเป็นคนแข็งทื่อราวกับท่อนไม้ เขายังจำได้ดีในตอนที่ตัวเองกลับมา แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดจาเย็นชาใส่ แต่ก็รักษาระยะห่างอย่างชัดเจน ซึ่งเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากจึงจะสามารถนอนกอดภรรยาเขานอนได้

หลินชิงเหอได้ยินก็หัวเราะบ้างเช่นกัน

ทำไมตอนนั้นเธอถึงยอมรับเขากันล่ะ? ถ้าไม่ใช่เพราะว่าถูกความเป็นบุรุษของเขาทำให้สับสนงุนงงอย่างนั้นหรือ

หน้าตาเดิมของเขาดูดีทีเดียว ทั้งยังตัวใหญ่ล่ำสันและเป็นคนจริงจัง แม้เขาจะว่าง่ายและไม่ค่อยพูดจา แต่เธอกลับชอบความเป็นผู้ชายพูดน้อยแต่มีความรับผิดชอบต่อครอบครัวของเขามาก

อีกทั้งเขายังให้สิทธิ์เธอในการตัดสินใจเรื่องในบ้าน โดยที่เขาจะไม่ปริปากพูดขัดเลยสักประโยค และเธอก็รู้สึกสบายใจเมื่อมีเขาอยู่ด้วย

ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนให้เขากลับบ้าน(ห้อง)หรือ หลังจากนั้นพวกเขาถึงได้ใช้ชีวิตอยู่กันแบบนี้เรื่อยมา

พอตอนนี้มานึกดูแล้วเธอก็รู้สึกว่ามันน่าตลกจริง ๆ นั่นแหละ คราวนี้ใบหน้าของหลินชิงเหอจึงมีรอยยิ้มแต่งแต้มขึ้นมาบ้างเช่นกัน

“เข้าห้องไปนอนเล่นสักพักดีไหมครับ? ” โจวชิงไป๋เดินเข้ามาโอบเอวของเธอ

“เอนหลังสักหน่อยก็ดีค่ะ” หลินชิงเหอพยักหน้า การหลับกลางวันก็เป็นสิ่งจำเป็นเหมือนกัน

สองสามีภรรยาไม่ได้ทำสิ่งใด พรุ่งนี้จะเป็นวันฌาปนกิจศพของท่านแม่หลิน จึงไม่มีอารมณ์แบบเราสองคนมีกันและกันได้

หลังจากงีบหลับไปตื่นหนึ่ง โจวต้งกับไฉ่ปาเม่ยก็ชวนไปกินข้าว ซึ่งคุณป้าไฉ่เองก็อยู่ด้วยเช่นกัน

นั่นทำให้การสนทนามีรสชาติมากขึ้น หลังกินข้าวเสร็จแล้วหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็ไม่ได้รีบกลับบ้าน ยังอยู่คุยกับโจวต้งอีกไม่น้อย พอเห็นว่าได้เวลาสมควรแล้วถึงได้ขอตัวกลับบ้าน

“ต่อไปโจวต้งจะต้องมีอนาคตที่สดใสแน่นอน” โจวชิงไป๋พูดขึ้นเมื่อกลับมาถึงบ้าน

“ใช่ค่ะ” หลินชิงเหอเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

โจวต้งคนนี้เป็นคนฉลาด อีกทั้งยังซื่อสัตย์ เมื่อก่อนเขาเติบโตมาอย่างยากลำบาก ตอนนี้เขาทั้งขยันและอดทน และยังรู้จักประมาณตนอยู่เสมอ