ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 551

บทที่ 551 ลูกสาวของเขาใกล้จะมาแล้ว

เขามีความรู้สึกบางอย่างว่า เวลาที่ลูกสาวของเขาจะมานั้นใกล้เข้ามาทุกที ตั้งแต่ปีใหม่มานี้เขาฝันมาแล้วถึงสองครั้ง

ไม่อย่างนั้นมีหรือที่วันนั้นเขาจะจุดประเด็นเรื่องนั้นต่อหน้าท่านพ่อท่านแม่โจว?

หลินชิงเหอไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้

โจวชิงไป๋พูด “เดือนนี้ดูเหมือนรอบเดือนของคุณจะยังไม่มาใช่ไหม”

เขาจำได้ขึ้นใจยิ่งกว่าตัวของหลินชิงเหอเองเสียอีก ทุกเดือนเขาจะเฝ้ามองอยู่เสมอ บางครั้งมาช้าหน่อยวันสองวัน เขาก็จะเริ่มคิดวิเคราะห์แล้ว

หลินชิงเหอพูดเสียงเรียบ “คราวที่แล้วมาช้าไปสองสามวันค่ะ”

เธอเอาแต่กินแล้วก็นอน อีกทั้งนี้เพิ่งจะมาช้าไปวันเดียว จะเป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะตั้งท้อง

โจวชิงไป๋ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงลูบไปมาที่หน้าท้องของภรรยา เขาก็ได้แต่เฝ้ารอว่าลูกสาวของเขาจะมาโดยเร็ว

ครอบครัวของพวกเขาในตอนนี้มีพร้อมทุกอย่างแล้ว ลูกสาวของพวกเขาจะต้องมีชีวิตที่ดีได้แน่ แน่นอนว่าที่สำคัญที่สุดคือ ต่อไปภรรยาของเขาจะอายุมากขึ้น ๆ มันจึงทำให้เขารู้สึกกังวลใจ

เพราะว่าปีนี้เธอก็อายุ 39 แล้ว ปีหน้าก็จะเข้าสู่ช่วงวัย 40

“มาออกกำลังกันเยอะ ๆ เถอะนะครับ” โจวชิงไป๋พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เมื่อคืนบนเตียงยังออกไม่พออีกเหรอคะ” หลินชิงเหอตอบกลับเขาหนึ่งประโยค

ไม่รู้เหมือนกันว่าสองสามวันมานี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนก็ไม่รู้อย่างกับคนหนุ่ม ๆ อย่างนั้นแหละ

โจวชิงไป๋กระแอมไอแห้งและพูดขึ้น “ออกกำลังกายเยอะ ๆ ดีต่อร่างกายนะครับ”

“ฉันไม่อยากขยับตัวแล้ว” หลินชิงเหอพูดอย่างเกียจคร้าน อากาศหนาวขนาดนี้จะออกกำลังอะไรอีก ไม่สู้อยู่ในบ้านดูทีวีกินผลไม้ดีกว่า “แกะส้มให้ฉันหน่อยสิคะ”

โจวชิงไป๋แกะส้มให้เธอกิน หลินชิงเหอกินไปกินมาก็เริ่มรู้สึกง่วงงุน

“นี่มันกี่โมงแล้วคะ” หลินชิงเหอหาวออกมาก่อนจะเอ่ยพูด

“เหนื่อยแล้วเหรอครับ” โจวชิงไป๋ถาม

“ถึงเย็นแล้วคุณค่อยเรียกฉันก็แล้วกันค่ะ” หลินชิงเหอจ้องไปที่เขาทีหนึ่ง หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นไปนอน

โจวชิงไป๋ตามภรรยามาแล้วนอนกอดกันไปทั้งอย่างนั้น หลินชิงเหอก็ไม่คิดจะสนใจเขาเช่นกัน

เพียงชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงวันที่สิบห้าแล้ว เป็นวันหยวนเซียวหรือเทศกาลโคมไฟ คนภาคใต้จะกินบัวลอย ส่วนคนภาคเหนือจะกินเกี๊ยว

โจวชิงไป๋ส่งเกี๊ยวไปให้คนอื่น ๆ ไม่น้อย มีทั้งทางครอบครัวเวิง ทางท่านพ่อท่านแม่โจว สำหรับหวังหยวนและโจวเอ้อร์นีนั้นพากันมากินถึงที่ร้าน

พอถึงตอนเที่ยงคุณแม่เวิงก็มาหาหลินชิงเหอที่บ้าน

“ชิงเหอ ทางซื่อนีมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง” คุณแม่เวิงถาม

หลินชิงเหอพูดติดตลกว่า “พวกเขาเพิ่งจะคบหาดูใจกันไม่กี่วันเองนะคะ พี่อย่ารีบร้อนเลย ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปเถอะค่ะ”

“เธอก็รู้อายุของเวิงกั๋วต้ง ฉันน่ะเฝ้ารอคอยให้เขาแต่งงานพาภรรยาเข้าบ้านให้ได้เร็ว ๆ ใจจะขาด หลังสิ้นสุดเทศกาลโคมไฟวันนี้ พรุ่งนี้เขาก็ต้องย้ายออกไปอยู่ตัวคนเดียวแล้ว” คุณแม่เวิงพูด

“ฉันไม่ได้ถามซื่อนีเลยค่ะ ว่าแต่ว่ากั๋วต้งมีท่าทางอย่างไรบ้างคะ” หลินชิงเหอพูด

“ทีตอนนี้ขยันไปหาซื่อนีทางนั้นบ่อย ๆ ฉันได้ยินมาว่าเขาไปเล่นหมากล้อมกับพ่อสามีของเธอด้วย” คุณแม่เวิงพูด

หลินชิงเหอเริ่มรู้สึกสนใจขึ้นมาแล้ว และพูดยิ้ม ๆ “ฉันไม่ได้ไปที่นั่นสักพักแล้ว เลยไม่รู้เรื่องนี้ ไว้เดี๋ยวฉันไปถามซื่อนีให้นะคะ”

คุณแม่เวิงพูด “ต้องรบกวนเธอแล้ว ถึงตอนนั้นฉันจะให้อั่งเปาใหญ่ ๆ เธอซองหนึ่งเลย”