ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 552

บทที่ 552 จะตายแล้ว

หลินชิงเหอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองยังจะสามารถตั้งท้องได้อีกครั้ง

ดูเหมือนหมอดูที่ดูดวงให้เมื่อปีก่อนจะมีแปรงสองด้าม*จริง ๆ เสียแล้ว ในขณะที่หลินชิงเหอไม่ได้เก็บมาใส่ใจเลยด้วยซ้ำ

(*สำนวนจีนแบบชาวบ้าน หมายถึง คนมีกึ๋นหรือมีความสามารถ)

เธอทำหมันแบบผูกไปแล้ว อัตราที่จะตั้งท้องมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย น้อยถึงขนาดที่ไม่ต้องคาดหวังแล้วแบบนั้นเลย

แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอได้ตั้งครรภ์แล้ว

เช้าวันถัดมาเธอจึงลากโจวชิงไป๋ไปตรวจด้วยกัน ระยะเวลาที่ตั้งครรภ์นั้นสั้นมาก เกรงว่าน่าจะเป็นหลังจากปีใหม่แค่ 2 หรือ 3 วัน

แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอท้องแล้วจริง ๆ

ตอนที่หลินชิงเหอดูผลการตรวจ เธอก็ได้ทำใจไว้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นพอผลตรวจออกมาจริง ๆ ก็อดที่จะนิ่งอึ้งไม่ได้เลย

แต่โจวชิงไป๋ที่ยืนอยู่ข้างกายนั้น ตั้งแต่ลุกขึ้นมาแปรงฟันแล้วเธอบอกว่าจะมาตรวจจนถึงตอนนี้ก็ยังคงยิ้มไม่หุบ

ตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เขาเดินไปตรงมุมห้องแล้วยิ้มหัวเราะกับตัวเองอยู่อย่างนั้น

หลินชิงเหอมองเขาหัวเราะด้วยสีหน้าว่างเปล่า พอหัวเราะเสร็จเขาก็เดินมาประคองเธอไว้

ตอนนี้หลินชิงเหอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นซูสีไทเฮาไม่มีผิด ตรงที่ถูกหนุ่มน้อยประคองออกมา แล้วพาขึ้นรถกลับบ้าน

หลังจากถูกโจวชิงไป๋ประคองกลับมาถึงบ้าน หลินชิงเหอก็เพิ่งจะได้สติกลับมา หลังจากนั้นก็มองโจวชิงไป๋ “ทำยังไงกันดีคะ?”

“คลอด!” โจวชิงไป๋พูดเพียงหนึ่งคำ

เขาฝันตั้งแต่ปีใหม่วันแรกถึงปีใหม่วันที่สาม ในฝันเขามีลูกสาวตัวอ้วน ๆ ขาว ๆ เหมือนนางฟ้าตัวน้อย ๆ

ตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็สัมผัสได้ว่าลูกของเขากำลังจะมาแล้ว ดูสิ ตอนนี้หล่อนมาจริง ๆ แล้ว

“ถ้าต้องคลอดจริง ๆ ละก็ งานของฉันจะทำยังไงคะ?” หลินชิงเหอพูด

งานของเธอคิดว่าน่าจะทำต่อไปไม่ได้แล้ว แน่นอนว่าภายในครึ่งปีแรกนี้นั้นยังพอไหว แต่ครึ่งปีหลังที่หล่อนต้องคลอดลูก นั่นเกรงว่าจะไม่ได้แล้ว

เพราะหากคลอดแล้ว เธอก็คงจะรักษาหน้าที่การงานเอาไว้ไม่ไหวแน่ ตามกฎแล้วทางมหาวิทยาลัยไม่น่าจะเก็บเธอไว้

ถ้าเป็นหลังจากนี้ล่ะก็คงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ แต่จากสถานการณ์ตรงหน้าเธอควรจะต้องหลบซ่อนตัวเสียแล้ว ตอนนี้กฎหมายวางแผนครอบครัวรุนแรงมาก

“คุณอย่าเพิ่งร้อนใจ รออากาศอบอุ่นขึ้นก่อน แล้วพวกเราค่อยไปอยู่ที่เซี่ยงไฮ้กัน” โจวชิงไป๋พูด

“ไปคลอดที่เซี่ยงไฮ้เหรอคะ?” หลินชิงเหอมองเขาอย่างแปลกใจ

“ไม่ดีเหรอ? พวกเราซื้ออสังหาริมทรัพย์ที่ปักกิ่งแล้ว ส่วนที่เซี่ยงไฮ้ยังไม่มี ตอนนี้ไม่ใช่ว่าได้เวลาพอดีแล้วหรือครับ” โจวชิงไป๋พูด

สำหรับทางนี้ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วงแล้ว มีลูกชายสองคนอยู่ ร้านเกี๊ยวไม่เปิดก็ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าลูกสาวที่เขารอมีหลายสิบปี

“เราไม่คุ้นที่คุ้นทางเลยนะคะ” หลินชิงเหอกลอกตา หนีไปคลอดถึงเซี่ยงไฮ้เลยหรือ? นี้ออกจะเกินไปหน่อยแล้วมั้ง

“ไม่ต้องกลัว มีผมอยู่” โจวชิงไป๋พูด

หลินชิงเหอเหลือบมองเขา และสัมผัสได้ถึงความกระตือรือร้นที่แผ่ออกมาจากดวงตาเขา คนที่มีชีวิตปกติสุขอยู่ดี ๆ ก็เหมือนโดนพายุฝนพัดกระหน่ำ

“อยู่แบบปกติก็พอ หรือจะคลอดอยู่ที่นี่ แล้วพวกเราก็จ่ายค่าปรับไป ก็ไม่ต้องกังวลว่าอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว” หลินชิงเหอพูด

“ไม่ได้ เราจะโดนจับ” โจวชิงไป๋ส่ายหัว

หลินชิงเหอถอนหายใจ “คุณดูคุณสิ พวกเราจะมีชีวิตดี ๆ คุณก็ไม่เอา ยังจะทำให้ตัวเองลำบากทำไมก็ไม่รู้”

ที่จริงแล้ว หากเงื่อนไขอนุญาตให้มีลูกมากได้ และตราบใดที่เด็กได้รับการศึกษาที่ดี หากมองต่อไปในอีก 10-20 ปี ทั้งครอบครัวจะเต็มไปด้วยชายร่างสูงใหญ่ ผู้หญิงรูปร่างผอมเพรียวหน้าตาดี พอนั่งกินเลี้ยงปีใหม่ไม่ใช่ว่านั่นจะดีมาก ๆ เลยหรือ?

หลินชิงเหอเข้าใจกฎเกณฑ์ดี แต่เมื่อหล่อนลูบท้องของตัวเองที่ยังไม่มีความรู้สึกอะไร เธอก็รู้สึกว่าที่จริงมันไม่ต้องมีก็ได้

เธอแทบจะเป็นคุณย่าคนหนึ่งอยู่แล้ว ใครจะรู้ว่ายังสามารถมีลูกสาวอยู่ได้อีก

“ภรรยา คุณอย่าน้อยใจเลย แค่คนเดียวเอง นี่คือสิ่งที่ถูกลิขิตมาแล้วว่าให้คุณมีลูกสาว ต่อให้ไม่อยากมีคุณก็หยุดไม่ได้หรอก” โจวชิงไป๋พูด