ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 556

บทที่ 556 ทัศนคติต่อธุรกิจ

ตอนแรกที่คุณแม่เวิงรู้ว่าหลินชิงเหอท้อง หล่อนรู้สึกตกใจมาก

เนื่องจากเสี่ยวข่ายโตขนาดนี้แล้ว หล่อนยังสามารถท้องได้อยู่อีกหรือ? แต่นอกจากจะตกใจในตอนแรกแล้วหล่อนก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากมีลูกก็มีเถอะ ชีวิตของหล่อนมีพร้อมขนาดนั้นแล้วมีอีกสักคนคงไม่เป็นอะไร?

มีทั้งลูกชายและก็ลูกสาวก็ดีเหมือนกัน

แต่ท้องนี้ของหลินชิงเหอไม่ค่อยจะราบรื่นเท่าไหร่นัก ตอนที่คุณแม่เวิงไปหาหล่อนสองครั้งก็พบว่าเธอกำลังอาเจียนอยู่ทุกครั้ง

อาการนั้นหนักมากจนคุณแม่เวิงเห็นแล้วรู้สึกทนไม่ได้

หลินชิงเหอยิ้ม “ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ เพียงแค่กินอะไรที่มันเลี่ยนมากไม่ได้ แต่อาหารทั่วไปก็สามารถกินได้ปกติ”

“ไม่ง่ายเลยจริง ๆ” คุณแม่เวิงพูด

พวกหล่อนต่างเป็นผู้หญิง ซึ่งการตั้งครรภ์ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลยจริง ๆ

ในตอนแรกหลินชิงเหอยังไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไร แต่ตอนนี้เมื่อคิดถึงอนาคต เธอก็รู้สึกว่ามันต้องมีความสุขมากแน่นอน

จะพูดอย่างไรดี?

เธอเองก็ค่อนข้างจะเชื่อหมอดูเฒ่าคนนั้นไปแล้ว เธอทำหมันอะไรก็แล้ว กลับยังสามารถตั้งท้องได้ เท่านี้ก็สามารถเชื่อได้แล้วไม่ใช่หรือ? อีกทั้งคนคนนั้นยังบอกว่า นี้คือสิ่งที่จะเปลี่ยนชีวิตเธอหลังจากนี้

อะไรคือการเปลี่ยนชีวิตไม่เปลี่ยนชีวิต เดิมทีมันน่าจะไม่ใช่เรื่องดีด้วยซ้ำ ความหมายของมันก็คือเดิมทีร่างนี้ของเธอต้องไม่มีลูกสาว หรือก็คือลูกสาวคนนี้เธอเป็นคนลิขิตให้เกิดมา

ในเมื่อเป็นชะตาฟ้าลิขิตแล้วเธอจะสามารถหลีกหนีมันไปได้อย่างไร? จะท้องเร็วท้องช้าอย่างไรหล่อนก็ต้องมาเกิดอยู่ดี ในเมื่อมาแล้วหลินชิงเหอก็ไม่คิดจะแหกกฎเช่นกัน แม้ว่าหล่อนจะเป็นคุณแม่ที่อายุเยอะแล้ว แต่หลินชิงเหอคิดว่าร่างกายของตัวเองยังไหวอยู่

ถ้าเกิดสายไปกว่านี้ 2-3 ปี นั่นก็คงจะแก่เกินไปแล้ว ดังนั้นอายุของเธอในตอนนี้ถือว่ากำลังดีที่สุดแล้ว

หลังอยู่คุยกับคุณแม่เวิงอีก 1 ชั่วโมงกว่า ๆ หลินชิงเหอก็ขอตัวกลับมา เธอไม่ได้กลับไปที่ร้านเกี๊ยวเลยทันที แต่เดินไปดูร้านอื่น ๆ ก่อน

อีกยังเดินแวะมาหาซานนีด้วย

ชื่อเล่นของลูกชายซานนีชื่อว่าพ่างพ่าง(แปลว่าอ้วน) เด็กน้อยตัวอ้วนกลมนี้เห็นได้ชัดเลยว่าได้รับการเลี้ยงดูดีมากขนาดไหน ทั้งดูแล้วเหมือนเขาจะเป็นเด็กฉลาดคนหนึ่งด้วย

“อาสะใภ้สี่คะ อาการแพ้ท้องดีขึ้นแล้วหรือคะ” โจวซานนีล้างแก้วน้ำ แล้วรินน้ำให้เธอ

หลินชิงเหอกำลังกระหายน้ำพอดี รับน้ำมาดื่มแล้วพูด “ดีขึ้นเยอะแล้วจ้ะ ไม่ได้ทรมานเท่าเมื่อก่อนแล้ว”

เมื่อก่อนโจวซานนีเป็นห่วงเธอ จนทำหัวไชเท้าดองไปให้เธอด้วย 2 โถ หลินชิงเหอกินเป็นบางครั้งบางคราว แม้ว่าผลลัพธ์จะไม่ได้มากมายอะไร แต่ก็ถือว่าเป็นน้ำใจ

“อาได้ยินอาสี่ของเธอบอกว่า หน้าร้านตรงนั้นปล่อยเช่าไปเหรอ?” หลินชิงเหอพูด

“ครับ พวกเราทำธุรกิจไม่ได้ภายในเวลาสั้น ๆ หรอกครับ ก็ปล่อยเช่าไปก่อน ปล่อยเช่าไปแล้วอย่างไรร้านก็ยังอยู่” หลี่อ้ายกั๋วพูดยิ้ม ๆ

“นั่นก็ไม่เลวเหมือนกัน ได้เท่าไหร่ก็เป็นรายได้เสริมทั้งนั้น” หลินชิงเหอพยักหน้าพูด

ปีนี้ราคาของต่าง ๆ จะเพิ่มขึ้น เงินที่เท่ากันก็จะยิ่งซื้อของได้น้อยลงแล้ว เธอขึ้นเงินเดือนให้กับหลี่อ้ายกั๋วและโจวซานนีด้วยเช่นกัน ก่อนหน้าที่สองสามีภรรยาได้เดือนละ 80 หยวน ปีนี้ขึ้นเป็น 140 หยวน

สองสามีภรรยาใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเพียง 30 หรือ 40 หยวนก็พอแล้ว พ่างพ่างก็ยังเล็กอยู่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายมากเท่าไร ดังนั้น 1 เดือนเก็บสัก 100 หยวนก็ไม่ใช่ปัญหา

แต่ว่าภายใน 1 ปีพวกเขาก็จะเก็บเงินได้เพียง 1,200 หยวนเท่านั้น แม้ว่าจะไม่น้อย แต่พวกเขายังติดหนี้ที่เอาไปซื้อหน้าร้านกับหลินชิงเหอและโจวชิงไป๋อยู่จำนวนหนึ่งนะ

ความหมายของหลี่อ้ายกั๋วก็คือ ให้เขาดูร้าน 3 ปีหลังจากนั้นค่อยออกมาทำคนเดียว แต่ว่าโจวซานนียืนกรานไม่เห็นด้วย

ก่อนอื่นหนี้ที่ติดอาสี่กับอาสะใภ้สี่ไม่แน่ว่า 3 ปีจะสามารถชดใช้หมด พวกเขาคุ้นเคยกับสิ่งของในร้านดี แม้ว่าอาสี่กับอาสะใภ้สี่จะยอมให้นำเข้าไป แต่การนำสินค้าเข้าครั้งหนึ่งต้องใช้เงินเท่าไหร่? ต้นทุนนั้นมากเกินไป!

เงินส่วนนี้เอามาจากไหน? พวกเขาพึ่งพาอาสี่กับอาสะใภ้สี่ครั้งหนึ่ง ครั้งที่ต่อไปก็ยังพึ่งอาสี่กับอาสะใภ้สี่อยู่ คิดหรือว่าพวกเขาจะสามารถทำเช่นนี้ได้ตลอด?

ทั้งพามาที่เมืองหลวงกระทั่งให้ยืมเงินซื้อร้าน โจวซานนีคิดว่าเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

ดังนั้นหล่อนจะคิดว่าจะรักษาร้านนี้เอาไว้ ส่วนเมื่อไรจึงจะคืนเงินอาสี่อาสะใภ้สี่หมดหล่อนเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน และไม่รู้ว่าเมื่อไรตัวเองจะสามารถเก็บสะสมเงินทุนทำธุรกิจได้ งั้นหากเทียบกับการทำด้วยตัวเอง ปล่อยร้านเก็บค่าเช่าหารายได้ก็ดีเหมือนกัน