ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 561

บทที่ 561 ทำให้คนอื่นวุ่นวายใจ

วันถัดมาในตอนเช้า โจวชิงไป๋ก็ออกเดินทางไปเซี่ยงไฮ้แล้ว

เขาต้องไปเตรียมการก่อน รอให้ทุกอย่างพร้อมแล้วค่อยมาพาหลินชิงเหอมา ดูจากความสามารถของเขาแล้ว เขาก็คงจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นในเวลาไม่กี่วัน

หลินชิงเหอรออยู่ที่บ้าน หลังจากนั้นเธอก็พบกับแม่เฒ่าจางสองครั้ง แม่เฒ่าจางกลับไม่มองหน้าเธอสักเสี้ยวหนึ่ง

แต่ว่าแถวย่านนี้กลับไม่มีข่าวคราวอะไรออกมาเลยสักเรื่อง ทำให้หลินชิงเหอรู้ว่ายายเฒ่าคนนั้นคงกลัวคำขู่ของเธอจริง ๆ

นี่ไม่ได้เป็นเพียงคำขู่ หากนางกล้าพูดออกไปจริง หลินชิงเหอจะตัดขาดกิจการของสวี่เชิ่งเฉียงทันที

เห็นได้ชัดว่านางเห็นแก่ผลประโยชน์ที่จะได้จากสวี่เชิ่งเฉียงกับจางเหมยเหลียน ดังนั้นแม้สีหน้าของนางจะดำทะมึนดูน่าเกียจแค่ไหน นางก็ทำได้เพียงกดข่มเอาไว้

เธอเดาไม่ผิด แม่เฒ่าจางยังรู้สึกเจ็บแค้นใจอยู่จริง ๆ และหลินชิงเหอก็ไม่กลัวว่านางจะเอาเรื่องนี้ไปพูดที่สภาสตรีแต่อย่างใด

เดือนนี้จางเหมยเหลียนกลับมาบ้านพอดี เพื่อให้เงินกับแม่ของหล่อน ก่อนหน้านี้หล่อนให้ 20 หยวน แต่เดือนนี้ได้กำไรมาไม่น้อย จางเหม่ยเหลียนจึงให้หล่อน 30 หยวน

แม่เฒ่าจางได้เงินแล้วก็มีจิตใจสงบลงมาเล็กน้อย นางพูดขึ้นพลางแค่นเสียงหึ “ถ้าไม่ได้เห็นแก่หน้าเฉียงจือนะ คอยดูแล้วกันว่าฉันจะฟ้องหล่อนอย่างไร!”

จางเหมยเหลียนได้ยินก็ทำหน้างง “ใครเหรอคะ?”

“ก็แม่ข้างบ้านนั่นไง อายุปูนนี้แล้วยังท้องได้อีก!” แม่เฒ่าจางส่งเสียงหึ

จางเหมยเหลียนนิ่งอึ้งไปสักพัก แล้วถามอย่างสงสัยว่า “อาจารย์หลินท้องเหรอคะ?” ที่จริงหล่อนอยากจะอุทานออกมา แต่ก็ไม่กล้า

ยิ่งร้านเสื้อผ้าของจางเหมยเหลียนที่กำลังเป็นไปด้วยดี และมีรายได้ดีจริง ๆ ตอนนี้หล่อนกับสวี่เชิ่งเฉียงมีเงินรวมกัน 1 เดือนแทบจะ 600 หยวนแล้ว!

เพราะเกี่ยวข้องกับรายได้ของหล่อน จางเหมยเหลียนก็ยิ่งอยากจะซ่อมแซมความสัมพันธ์ของหล่อนกับบ้านหลักโจว

ทุกวันหล่อนต้องคอยย้ำเตือนให้สวี่เชิ่งเฉียงไปมาหาสู่กับบ้านหลักบ่อย ๆ แต่สวี่เชิ่งเฉียงกลับดื้อรั้นไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมไป

ยังพูดอีกว่าไปก็ถูกด่ากลับมา แล้วจะให้เขาไปทำไม? อีกทั้งตอนนี้เขามีเงินแล้ว จะง้อบ้านหลักตระกูลโจวไปทำไม?

จางเหมยเหลียนกลับอยากเชื่อมสัมพันธ์กับบ้านหลักโจว จะเป็นญาติสนิทหรือเพื่อนก็เหมือนกัน หากไปมาสู่กันบ่อย ๆ จึงจะได้รับการสนับสนุนซึ่งกันและกันได้

น่าเสียดายที่สวี่เชิ่งเฉียงไม่ยอม

แม่เฒ่าจางส่งเสียงหึ “จะอะไรอีกล่ะ หล่อนท้องแล้วถูกฉันจับได้น่ะสิ!”

ตาไฟตาทอง*ของนางจับจ้องชนิดไม่ให้ดิ้นหลุดไปได้ ก็ว่าอยู่ว่าทำไมจู่ ๆ ถึงไม่ไปทำงาน ราวกับคนที่ลาออกแล้วอย่างนั้นแหละ ถ้าถูกไล่ออกก็คงไม่ได้อยู่ข้างบ้านกันแล้ว

(*เป็นคำเปรียบเปรยที่เอามาจากซุนหงอคงเรื่องไซอิ๋วที่มีดวงตาที่สามารถมองได้ไกลและชัดเจน)

หลังจากนั้นจู่ ๆ นางก็คิดขึ้นมาได้ว่าช่วงนี้เธอดูอ้วนขึ้นไม่น้อย ตอนที่จ้องท้องของอีกฝ่ายนางก็ยังไม่แน่ใจ ใครจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะเปิดปากพูดออกมาตรง ๆ

ทุกวันนี้แม่เฒ่าจางเพียงคิดก็โมโหขึ้นมาแล้ว

“ถ้าไม่ได้เห็นแก่หน้าลูก หล่อนยังจะกล้ามีลูกเกินแล้วมองฉันไม่แจ้งจับหล่อนได้ไหม!” แม่เฒ่าจางด่า

จางเหมยเหลียนได้ยินว่าเธอท้องแล้วจริง ๆ เดิมยังคิดว่าควรเอาเสื้อผ้าเด็กไปให้สองสามชุดดีไหม แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินที่แม่ตัวเองพูดจนตัวเองตกใจแทบจะหัวใจวาย

“แม่ ห้ามทำเรื่องโง่ ๆ นะคะ หนูกับสวี่เชิ่งเฉียงต้องพึ่งร้านเสื้อผ้าเป็นค่ากินค่าอยู่กันอยู่นะคะ!” จางเหมยเหลียนพูดด้วยดวงตาเบิกกว้าง

แม่ของหล่อนอยากจะไปแจ้งความจริงเหรอ? จางเหมยเหลียนมีสีหน้าเปลี่ยนไป ถ้าแม่ของหล่อนไปแจ้งความแล้วเรื่องนี้ยังจะจบด้วยดีได้ไหม?

นั่นคงจะเป็นไปไม่ได้ มันจะต้องไม่จบไม่สิ้นแน่ รายได้ 600 หยวนต่อเดือนของร้านเสื้อผ้าของหล่อนกับสวี่เชิ่งเฉียงก็อย่าได้ฝันอีกเลย

“คิดอะไรของแก? ฉันไม่ไปแจ้งความหล่อนหรอก!” แม่เฒ่าจางพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี