ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 562

บทที่ 562 เกิดขึ้นโดยบังเอิญ

พักเรื่องสถานการณ์ฝั่งสวี่เชิ่งเฉียงไว้ก่อน ด้านหลินชิงเหอรู้ความเร็วของโจวชิงไป๋ดี และคิดว่าภายใน 4-5 วันนี้ก็น่าจะต้องไปแล้ว

คิดไม่ถึงเลยว่าโจวชิงไป๋จะกลับมาในวันที่ 3

ไปเซี่ยงไฮ้ก็ต้องใช้เวลา 1 วันเต็ม ๆ นั่นหมายความว่าเขาใช้เวลาแค่ 1 วันก็หาสถานที่ได้แล้ว หลังจากนั้นก็นั่งรถกลับเลยอย่างนั้นเหรอ?

สถิตินี้ทำให้หลินชิงเหออึ้งไปสักพัก

“น่าจะเพราะลูกสาวเราโชคดี มีครอบครัวหนึ่งกำลังอยากจะย้ายบ้านไปเข้าร่วมกองทัพพอดี แล้วก็อยากจะย้ายไปทั้งครอบครัว เลยคิดจะขายบ้าน ผมไปเดินดูรอบหนึ่งและบังเอิญเจอกันพอดีน่ะ” โจวชิงไป๋พูด

น้ำเสียงนั้นแสดงความยินดีถึงสามส่วน จะไม่ให้เขาดีใจได้อย่างไร? เขาไปหาบ้านในละแวกรอบโรงพยาบาลใหญ่ แล้วก็เจอเข้ากับครอบครัวนี้ที่กำลังจะย้ายพอดี

บ้านหลังนั้นไม่ได้เล็ก และเป็นเพราะพวกเขาขายอย่างเร่งรีบจึงไม่ได้มีราคาแพงมากเกินไป แต่ในอีกหลายปีข้างหน้าคงเทียบกับตอนนี้ไม่ได้แล้ว กับราคาที่จ่ายเพียง 9,000 กว่าหยวนนี้

โจวชิงไป๋ไปรับทะเบียนบ้านในช่วงสาย ตอนบ่ายเขาก็ตกแต่งทั้งด้านนอกและในบ้านรอบหนึ่งจนพอใจ

หลังจากนั้นเขาจึงนั่งรถกลับมาในตอนเช้าวันนี้ เพียงครู่เดียวก็มาถึงปักกิ่งแล้ว

หลินชิงเหอได้ยินแล้วก็รู้สึกเหมือนกำลังฟังนิยาย จึงพูดขึ้น “งั้นเรื่องนี้ก็เกิดขึ้นโดยบังเอิญ อย่าบอกนะคะว่าคุณหลอกพวกเขา?”

“จะเป็นไปได้ยังไง” โจวชิงไป๋พูด ลูกชายที่เป็นทหารของครอบครัวนั้นทำข้อตกลงกับเขา กลิ่นอายของคนที่เป็นทหารเพียงมองปราดเดียวก็มองออกแล้ว อีกทั้งเมื่อไปจดทะเบียนกับคนในพื้นที่ จึงไม่มีปัญหาเลยสักนิดเดียว

เขาเองก็ไม่ใช่มือใหม่ ตอนที่ซื้อหน้าร้านในปักกิ่ง ส่วนมากแล้วก็เป็นเขาที่ไปด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาจึงมีประสบการณ์การซื้อขายที่ดินอยู่แล้ว

“ว่าไปแล้วดูเหมือนการที่เราได้ไปเซี่ยงไฮ้จะเป็นโชคชะตาจริง ๆ นะคะ”หลินชิงเหอพูดพลางคลี่ยิ้ม

พ่อของเด็กกำลังหาบ้านใกล้โรงพยาบาลให้ลูก จู่ ๆ ก็เจอพอดี นี่ไม่ได้เรียกว่าโชคชะตาหรือ?

“ผมไปดูที่นั่นมา มันดีมากเลย ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงเป็นเมืองใหญ่ในโลกอนาคตได้” โจวชิงไป๋พูด

“อีกไม่นานที่นี่ก็จะกลายเป็นเมืองใหญ่เหมือนกันค่ะ” หลินชิงเหอมองเขาแล้วยิ้ม

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อใด เซี่ยงไฮ้ก็ยังคงเป็นเซี่ยงไฮ้ เป็นเมืองใหญ่ติดอันดับต้น ๆ ในประเทศ

เพราะหาบ้านได้เร็วถึงเพียงนี้ พวกเขาก็ย่อมต้องไปก่อนล่วงหน้า ทางด้านนี้ก็มอบหมายงานไว้ประมาณหนึ่งแล้ว

ตกเย็นหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋จึงพาพวกลูก ๆ มากินข้าวกับท่านพ่อท่านแม่โจวทางนี้ และถือโอกาสบอกท่านพ่อท่านแม่โจวว่าพวกเขาจะเดินทางไปพรุ่งนี้

“ยายเฒ่าข้างบ้านนั่นสอดรู้สอดเห็นเกินไปแล้ว!” ท่านแม่โจวด่า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแม่เฒ่าจางคนนั้น ลูกชายกับลูกสะใภ้ของนางก็คงไม่ต้องไปเซี่ยงไฮ้เลี้ยงดูลูกในท้องเร็วถึงเพียงนี้

“จนถึงตอนนี้แล้วคุณแม่อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลยค่ะ” โจวเสี่ยวเหมยพูด และพูดเตือนโจวชิงไป๋ “พี่ชายสี่ ไปที่นั่นแล้วต้องหาเฟอร์นิเจอร์มาให้พร้อมนะคะ แม้ว่าจะอยู่ช่วงสั้น ๆ แต่ก็ห้ามขาดอะไรเด็ดขาด”

“นับ ๆ วันดูแล้ว ถึงตอนที่ต้องคลอดลูกก็น่าจะเป็นเดือนกันยายน อากาศตอนนั้นก็คงจะหนาวแล้ว ผ้าอ้อมอะไรก็คงแห้งยาก จำเป็นต้องซื้อเครื่องซักผ้าไว้ด้วย” ท่านแม่โจวพูด

“ผมทราบแล้วครับ” โจวชิงไป๋พยักหน้า

“พวกลูกไปที่นั่นคงไม่มีคนพูดด้วย คงน่าเบื่อไม่น้อย ซื้อทีวีด้วยเครื่องหนึ่งสิ ตอนนี้เรื่องเงินก็ไม่ได้ขาดเหลือแล้ว ซื้อมาไว้ฆ่าเวลาก็ดีเหมือนกัน” ท่านพ่อโจวเป็นคนพูด

ท่านแม่โจวไม่พูดอะไรแล้ว ทีวีเครื่องหนึ่งใช้เงินไม่น้อย ต่อให้ตั้งท้องก็ยังอ่านหนังสือเอาได้ เนื่องจากพวกเขาอยู่ที่นั่นไม่นาน ซื้อเครื่องซักผ้าที่จำเป็นต้องใช้ก็พอ ทำไมต้องซื้อทีวีด้วย?

ต่อให้มีเงินไม่ขาดมือ แต่ก็ไม่เห็นจะต้องเสียเงินขนาดนี้เลยไม่ใช่หรือ?

แต่ว่าท่านแม่โจวไม่กล้าพูด

สำหรับผู้เฒ่าหวังนั้นเขาไม่พูดอะไรแล้ว เขาส่งเงินให้หลินชิงเหอจำนวนหนึ่ง “เธออย่าปฏิเสธไปเลย ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ขาดของพวกนี้ แต่นี่เป็นน้ำใจของปู่อุปถัมภ์คนหนึ่ง พวกเธอไปเซี่ยงไฮ้ก็ดูแลลูกในท้องดี ๆ เงินก็ไม่ต้องประหยัดจนเกินไปนัก เฟอร์นิเจอร์อะไรที่ควรจะซื้อก็ซื้อเสีย ถ้ากลับมาแล้วจะขายเป็นของมือสองก็ยังได้ ไม่ว่าอย่างไรต้องอยู่อย่างสบายนะ”

หลินชิงเหอมองโจวชิงไป๋ โจวชิงไป๋พยักหน้าแล้วรับเงินนี้มา จากนั้นเธอก็พูดว่า “คุณปู่หวังไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ชีวิตของพวกเราที่เซี่ยงไฮ้ต้องดีแน่ค่ะ คุณปู่แค่ระวังความหนาวเข้ากระดูกก็พอ อย่างอื่นฉันจะไม่พูด หากที่นี่ตุ๋นกระเพาะปลาที่ร้านอาหารทะเลแห้งเอามาส่งแล้วคุณก็ต้องมาดื่มด้วยนะคะ ตอนนี้ชีวิตของพวกเรานับวันยิ่งดีขึ้นเรื่อย ๆ ต้องดูแลรักษาร่างกายตัวเองเยอะ ๆ”

ผู้เฒ่าหวังยิ้ม “เรื่องนี้ฉันรู้แล้ว ถึงฉันไม่มาเจ้ารองกับเจ้าสามก็ส่งไปให้ฉันอยู่ดี”