ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 563

บทที่ 563 บ้านใหม่ที่เซี่ยงไฮ้

โดยไม่รอช้า ในวันถัดมาหลินชิงเหอก็ออกเดินทางพร้อมโจวชิงไป๋ โดยนั่งรถไฟมาด้วยกัน

ทั้งสองเดินทางมาถึงเซี่ยงไฮ้อย่างราบรื่น และหลินชิงเหอก็ได้เห็นบ้านที่ไว้ต้อนรับลูกสาวที่กำลังจะเกิดมา

มิน่าเล่าโจวชิงไป๋ถึงดีใจมากที่ได้ที่นี่ บ้านนี้ดูไม่เลวเลยจริง ๆ มองออกเลยว่าครอบครัวก่อนหน้านี้นั้นรักความสะอาดมากเพียงใด ไม่อย่างนั้นโจวชิงไป๋ก็คงไม่สามารถเปลี่ยนบ้านทั้งหมดให้อยู่ในสภาพนี้ได้

โจวชิงไป๋ซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่แล้ว สิ่งที่ควรจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนไปแล้ว แต่มีไม่น้อยที่ยังคงเก็บเอาไว้ เนื่องจากมันไม่ได้เสียหายอะไร

แถมด้านหลังบ้านยังมีสวนผักอีกหนึ่งแปลง

“อยากซื้อลูกเจี๊ยบกลับมาเลี้ยงไหมคะ” หลินชิงเหอมองรอบ ๆ และหันกลับมาพูดยิ้ม ๆ กับโจวชิงไป๋

“ไม่ต้องหรอกครับ พวกเราออกไปกินข้างนอกก็พอ” โจวชิงไป๋ส่ายหน้า

เขารู้ว่าภรรยาของเขารักความสะอาด การเลี้ยงไก่ทำให้มีกลิ่นเหม็นไม่น้อย ดังนั้นไม่ต้องเลี้ยงน่ะดีแล้ว อยากกินก็ออกไปกินข้างนอกเอา

หลินชิงเหอพยักหน้า

“พักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปเดินเล่นรอบหนึ่ง” โจวชิงไป๋พูด

อย่ามองว่าเขาอยู่เพียงแค่วันเดียวแล้วจะไม่รู้อะไร เพราะรอบ ๆ นี้เขาเดินสำรวจดูประมาณหนึ่งแล้ว ในละแวกนี้มีสิ่งจำเป็นทั้งหมด ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ปักหลักที่นี่

หลินชิงเหอรู้สึกอ่อนล้าเป็นธรรมดา จึงเข้าไปพักในห้องนอน ตรงกลางห้องนั้นมีหน้าต่างระบายอากาศที่สามารถถ่ายเทอากาศเข้าออกได้ เธอนั่งตากลมอยู่ไม่นานก็หลับไป

พอตั้งท้องแล้วเธอก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยง่ายมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเวลานั่งรถนานขนาดนี้ แม้ว่าจะได้นอนตลอดตอนอยู่บนรถ เธอก็ยังคงรู้สึกเหนื่อยอยู่ดี

ส่วนโจวชิงไป๋เริ่มทำความสะอาดภายในบ้าน

ก่อนหน้านี้เขาเพียงทำความสะอาดห้องหลักและเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ในบ้าน อย่างอื่นเขาทำไม่ทัน แต่ครอบครัวก่อนหน้านี้รักความสะอาด จึงไม่ได้สกปรกเท่าไรนัก

ไม่นานนักก็มีคนมาเคาะประตู

โจวชิงไป๋เดินไปเปิดประตู จากนั้นก็เห็นว่าเป็นยายเฒ่าคนหนึ่ง ในมือนางถือผักกวางตุ้งหนึ่งกำมือมาด้วย นางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเธอเป็นคนซื้อบ้านนี้มาจากเหล่ากู้เจ้าของคนเก่าสินะ? ฉันอยู่ข้างบ้านทางซ้ายมือนี่เอง เรียกฉันว่าคุณป้าเจียงก็ได้จ้ะ นี่คือผักกวางตุ้งที่ฉันปลูกเอง เธอรับไว้เถอะนะ”

โจวชิงไป๋รับมาแล้วพูด “คุณป้าเจียงสวัสดีครับ ผมแซ่โจว เมื่อกี้ภรรยาของผมเพิ่งจะนอนหลับไปเพราะนั่งรถมาทั้งวันน่ะครับ”

“ไม่เป็นไร ๆ เธอเองก็ไปพักด้วยเถอะจ้ะ” ยายเฒ่าเจียงพูดด้วยรอยยิ้ม

นางไม่ได้เข้ามาข้างใน แต่หมุนกายแล้วกลับไปยังบ้านของตัวเองที่อยู่ข้าง ๆ

ยายเฒ่าเจียงกลับมาก็พูด “ก็ยังเป็นพวกคนนอกพื้นที่ ไม่ใช่คนในพื้นที่แบบพวกเราอยู่ดี”

คุณตาที่เป็นสามีของนางพูดขึ้น “ผมบอกแล้วคุณก็ไม่เชื่อ แต่ผมได้ยินว่าเหมือนพวกเขาจะมาจากปักกิ่งนะ”

“อยู่ปักกิ่งแล้วพวกเขาจะมาซื้อบ้านแถวนี้ของพวกเราทำไมคะ” ยายเฒ่าเจียงพูด

“ทำไมล่ะ ที่นี่ของพวกเรามีตรงไหนไม่ดีเหรอ? เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาตาถึงไม่น้อย” ตาเฒ่าเจียงพูด “แต่ครอบครัวกัวคงจะไม่ยินดีเท่าไหร่นัก”

“พวกเขาไม่ยินดี? ทำไมถึงไม่ยินดีล่ะ?” ยายเฒ่าเจียงพูด

“พวกเขาจ้องบ้านหลังนั้นมาตั้งนานแล้ว พอรู้ว่าลูกชายบ้านนั้นจะไปแล้วทำไมพวกเขาจะไม่อยากซื้อกันล่ะ?” ตาเฒ่าเจียงพูด

ยายเฒ่าเจียงก็พูดขึ้น “ครอบครัวนั้นย้ายออกไปสองสามวันแล้วนะ พอพบเข้ากับเสี่ยวโจวเขาก็ขายให้เลยทันทีแบบนั้น ตระกูลกัวจะมีอะไรให้คัดค้านได้อีก?”

“คุณไม่รู้เหรอ ตระกูลกัวอยากจะกดราคาลงอีกน่ะสิ พวกเขาอยากจะรอจนครอบครัวนั้นรีบไปจนต้องลดราคาถูกลงอีกในที่สุดเพราะไม่มีคนมาซื้อ แต่เสี่ยวโจวนั่นกลับมาซื้อตัดหน้าพวกเขาไปเสียก่อน พวกเขาจะยังยินดีอยู่ได้ยังไง” ตาเฒ่าเจียงพูด

“ตลกจริง ๆ บ้านใหญ่ขนาดนั้นในราคานี้ก็ไม่ถือว่าแพงอะไรแล้ว ยังต้องการถูกลงอีก ถ้าครอบครัวนั่นไม่รีบไป ก็คงขายบ้านได้ 10,000 หยวนขึ้นไปแล้ว พวกเขาเอาเปรียบไม่พอ มีคนซื้อเร็วกว่าก็จะหาเรื่องทะเลาะกับคนอื่นด้วยหรือยังไง? ฉันเห็นเสี่ยวโจวรูปร่างกำยำสูงใหญ่ คงรังแกไม่ได้ง่าย ๆ หรอก” ยายเฒ่าเจียงส่งเสียงฮึขึ้นจมูก

โจวชิงไป๋ไม่รู้ว่าตัวเองไปสร้างความวุ่นวายกับความคิดของคนอื่นเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจเสียแล้ว ตอนนั้นเขาไปหานายหน้าขายบ้าน พอได้ยินราคาบ้านที่สมเหตุสมผล เขาก็ไม่ลังเลที่จะซื้อมันมา เลยไม่ได้พูดอะไรมาก