ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 567

บทที่ 567 เห็นลูกชายสำคัญกว่าลูกสาวเป็นความคิดที่ไม่ดีเลยนะ

โจวเซี่ยกับเจ้ารองโจวเฉวี่ยนเกิดปีเดียวกัน ทั้งสองจึงมีอายุเท่ากัน

ปีนี้ก็อายุ 19 ปี แต่กลับจะแต่งงานแล้ว

หลินชิงเหอจึงโทรศัพท์กลับไปหาสะใภ้ใหญ่เพื่อสอบถาม และได้รู้เรื่องนี้

“นี่ก็ต้องแสดงความยินดีกับสะใภ้รองด้วยนะ หลายปีมานี้ไม่เห็นหล่อนมีความสุขขนาดนี้เลย แต่เพียงแค่สะใภ้คนนี้ไม่ค่อยน่าคบหาเท่าไหร่” สะใภ้ใหญ่พูดทางโทรศัพท์

นิสัยของสะใภ้ใหญ่นั้นไม่เลว หล่อนไม่ได้เป็นแม่สามีที่ชอบรังแกสะใภ้ แต่ถึงแม้จะไม่ใช่แม่สามีแบบนั้น แต่หล่อนก็ไม่ได้เป็นคนที่เลียหน้าเลียตาชื่นชมเยินยอสะใภ้

แฟนของโจวเซี่ยคนนี้ชื่อว่าหม่าเหมียวเหมียว และเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อก่อนหน้านี้ สะใภ้ใหญ่โจวนึกว่าคนอื่นพูดโม้เกินเหตุ ที่ไหนได้ท่าทางที่หล่อนแสดงออกมานั้นใช้ไม่ได้จริง ๆ

หล่อนคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะยังคบกันต่อ ปีนี้ถึงกับจะแต่งงานเข้าบ้านแล้วด้วย

สะใภ้ใหญ่คิดถึงท่าทางของสะใภ้รองแล้วรู้สึกแทบจะมองไม่ได้ “หล่อนนี่แทบจะกราบไหว้บรรพชนอยู่แล้ว”

“หล่อนมีความสุขก็พอแล้วค่ะ” หลินชิงเหอหัวเราะ

“ฉันล่ะไม่เข้าใจอะไรแบบนี้เลยจริง ๆ ลูกสะใภ้ก็ต้องอยู่ในเมืองแบบนี้เหรอ? แบบนี้ต่อไปจะสามารถพึ่งพาได้ยังไง” สะใภ้ใหญ่พูดออกมาตามตรง

หล่อนเป็นผู้หญิงที่เกิดและโตที่ชนบทคนหนึ่ง และลูกชายจะต้องคอยเลี้ยงดูพ่อแม่ตอนแก่เฒ่า

ลูกชายแต่งงานกับลูกสะใภ้แบบนี้ ตอนนี้ยังอายุน้อยอยู่ก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่หากแก่ไปเล่าจะสามารถตั้งความหวังอะไรกับพวกเขาได้บ้าง?

“ที่บ้านพวกเขายังมีอยู่อีกคนนี่คะ” หลินชิงเหอพูด

“หวังพึ่งไม่ได้หรอก อย่าเอาไปเทียบกับพี่ชายหล่อนเลย หล่อนเรียนรู้จากแม่ของหล่อนมาหลายสิบปีแล้ว” สะใภ้ใหญ่โจวพูด หลังจากนั้นหล่อนก็เปลี่ยนเรื่องพูด “พี่ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เธอกับน้องสี่เป็นยังไงบ้าง”

“พวกฉันอายุตั้งเท่าไหร่แล้วคะ พวกเราดูแลตัวเองได้ค่ะ แต่ว่าเรื่องที่เซี่ยเซี่ยแต่งงานพี่สะใภ้ใหญ่ช่วยใส่ซองของฉันให้เขาสัก 20 หยวนทีนะคะ” หลินชิงเหอพูด

“ได้จ้ะ” สะใภ้ใหญ่โจวพยักหน้า

นี่เป็นสิ่งที่สมควรทำ เธอคิดไว้ว่าจะใส่ซองให้เขา 20 หยวน

สำหรับสะใภ้ที่โจวเซี่ยเลือกมานั้นจะดีหรือไม่ดี พวกหล่อนได้แต่ว่ากล่าวกันเองก็พอไม่จำเป็นต้องเข้าไปก้าวก่าย เพราะว่าคนที่ต้องใช้ชีวิตร่วมกันไม่ใช่พวกหล่อน จะให้ไปก้าวก่ายมากมายขนาดนั้นก็ไม่ใช่เรื่อง ถือเสียว่าให้มันผ่านไปเถอะ

หลินชิงเหอวางสายแล้วค่อยกลับมาเล่าเรื่องนี้ให้โจวชิงไป๋ฟัง

โจวชิงไป๋พูด “อายุสิบเก้าสามารถแต่งงานได้แล้ว” ที่ชนบทนั้นอายุ 18 ปีก็แต่งงานได้แล้ว บางทีอายุ 17 ปีก็ยังมีเลย

หลินชิงเหอกลอกตามองเขา และพูดด้วยความดีใจนิด ๆ ว่า “โชคดีที่ครอบครัวเราไม่ได้คิดที่จะแต่งงานเร็วขนาดนี้” ไม่อย่างนั้นคงจะรู้สึกกระอักกระอ่วนแปลก ๆ

คุณย่าที่ท้องพร้อมกับลูกสะใภ้ เรื่องนี้เธอไม่อยากจะนึกถึงเลยจริง ๆ

โจวชิงไป๋กำลังเชือดไก่อยู่ แต่ก็พอจะเข้าใจความหมายของภรรยาตัวเองเช่นกัน จึงยิ้มแล้วพูดว่า “เย็นนี้กินผัดเนื้อไก่กันไหมครับ? แล้วก็ตุ๋นซุปไก่ด้วยเป็นไง?”

“ก็ได้ค่ะ” หลินชิงเหอพยักหน้า

โจวชิงไป๋จึงผัดเนื้อไก่และเด็ดพริกหยวกจากหลังบ้านมาผัดด้วยจนหอม จากนั้นก็เอาเนื้อไก่ไปตุ๋นทำซุปไก่ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

พอทำเสร็จแล้ว หลินชิงเหอก็เปิดทีวีดู ยายเฒ่าเจียงก็มาหาและยังคงเห็นว่าโจวชิงไป๋เป็นคนล้างจานล้างหม้อจึงพูดกับหลินชิงเหอจากใจว่า “ผู้ชายแบบเสี่ยวโจวฉันเพิ่งจะเห็นเป็นครั้งแรกในชีวิต เธอนี่โชคดีจังเลยจ้ะ”

หลินชิงเหอพูด “ก็แค่งานบ้านเล็กน้อยเท่านั้นเองค่ะ คุณป้าพูดอย่างกับเป็นเรื่องใหญ่โตเชียว”

“ตาแก่ที่บ้านฉันน่ะขนาดขวดซีอิ๊วคว่ำเขายังไม่เก็บมันขึ้นมาเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงงานบ้าน” ยายเฒ่าเจียงพูด

หลินชิงเหอรินน้ำให้นางแล้วพูด “ฉันทำมาครึ่งชีวิตแล้วค่ะ ให้ฉันได้อยู่อย่างสุขสบายเถอะ”

ยายเฒ่าเจียงหัวเราะ ไม่นานตาเฒ่าเจียงก็เดินมาเช่นกัน พวกเขาสองคนไม่มีทีวี เมื่อเห็นหลินชิงเหอซื้อทีวีสีมาเครื่องหนึ่งจึงมาขอดูด้วยกันที่นี่

อีกทั้งพวกเขามีเรื่องจะพูดกับโจวชิงไป๋ด้วย ส่วนหลินชิงเหอหยิบหนังสือมาอ่านที่ตรงนั้น

ยายเฒ่าเจียงกับโจวชิงไป๋พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ตาเฒ่าเจียงเหลือบมองนิด ๆ ก็เห็นว่าหนังสือที่หลินชิงเหอกำลังอ่านอยู่นั้นเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด เขาอึ้งไปสักพักแล้วถาม “ภรรยาเสี่ยวโจว นี่คือหนังสือภาษาอังกฤษเหรอ?”

“ค่ะ” หลินชิงเหอพยักหน้า