ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 571

บทที่ 571 อยากอาหาร

สองพี่น้องโจวกุยหลายกับโจวเฉวี่ยนทำงานกันเร็วมาก ประสิทธิภาพของทั้งคู่อยู่ในระดับสูงเลยทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ยังคงโทรศัพท์กลับไปหลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ ซึ่งในตอนนี้ร้านเกี๊ยวได้ติดตั้งโทรศัพท์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หลินชิงเหอดูเวลาตรงหน้า จากนั้นก็ลองโทรศัพท์กลับไป

“ม้า!” เสียงของโจวกุยหลายดังลอดมาจากโทรศัพท์

“ลูกรู้ได้ยังไงว่าเป็นม้าที่โทรมา เกิดเป็นคนอื่นโทรมาล่ะ?” หลินชิงเหอหัวเราะ

“นั่นเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่ามีแค่ม้ากับป๊าเท่านั้นที่โทรมา คนอื่นไม่ค่อยโทรมาหรอกครับ” โจวกุยหลายพูดพลางหัวเราะ

“จ่ายไปเท่าไหร่ล่ะ?” หลินชิงเหอถาม

“ทั้งหมด 4,000 กว่าหยวนครับ” โจวกุยหลายบอก และอดที่จะรู้สึกเจ็บปวดใจไม่ได้

“แพงขนาดนี้เลยเหรอ?” หลินชิงเหออุทาน

“พวกเขาบอกว่าตอนนี้ถูกลงมาเยอะแล้ว ก่อนหน้านี้ต้องจ่าย 6,000 หยวนแน่ะครับ” โจวกุยหลายพูด

ขูดรีดกันชัด ๆ

หลินชิงเหอแขวะในใจ หลังจากนั้นก็สนทนาในเรื่องที่พวกเขาสองคนทำการปฏิรูปร้านขายเสื้อผ้าขึ้นมา

“แม่อย่าไปฟังที่พวกหล่อนด่าพวกผมนะ ตอนนี้กิจการกำลังเป็นไปด้วยดี เดือนที่แล้วได้มาเกือบ 4,000 กว่าหยวนแน่ะ!” โจวกุยหลายกดเสียงต่ำลงในประโยคสุดท้าย

หลินชิงเหอได้ฟังก็ประหลาดใจ “มากขนาดนั้นเชียว?”

“แน่นอนอยู่แล้วครับ” โจวกุยหลายพูดอย่างลำพองใจ “ผมเคยไปดูในห้างสรรพสินค้ามาแล้ว ราคาของในนั้นสูงกว่าที่พวกเราขายมาก คุณภาพก็ไม่แน่ว่าจะดีเท่าของพวกเรา รูปแบบก็ไม่ทันสมัยเท่าของพวกเรา ดังนั้นผมจึงมีความคิดขึ้นมาแล้วก็จัดโปรโมชันลดราคาขึ้น”

“เจ้าดื้อ อย่าทำอะไรวุ่นวายตามใจตัวเองนักสิ มีอะไรก็ปรึกษาพี่รองของลูกบ้าง” หลินชิงเหอเอ่ย แม้จะพอใจมากที่ลูกชายฉลาด แต่ก็ต้องกดความมั่นใจของเขาลงมาหน่อย ไม่ได้ชื่นชมจนเขาเหลิงตัวเอง

“ไม่วุ่นวายแน่นอนครับ ผมปรึกษาพี่รองก่อนจะทำอะไรก็ตามอยู่แล้ว ทุกร้านซื้อพัดลมไว้ร้านละ 2 ตัว เรื่องนั้นผมก็ได้คำชมด้วย” โจวกุยหลายพูด

หลินชิงเหอยิ้ม

“นายหลบไปก่อน” โจวเฉวี่ยนรับโทรศัพท์มาถือไว้แล้วพูด “ม้าครับ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“สบายดีจ๊ะ ม้าอยู่กับป๊าของลูกแล้วจะมีปัญหาอะไรได้?” หลินชิงเหอยิ้ม

“งั้นก็ดีครับ ไม่ต้องกังวลกับทางนี้นะม้า ทั้งหมดเรียบร้อยดี” โจวเฉวี่ยนพูด

หลินชิงเหอพูดคุยกับพวกเขาสองคนสักพัก จึงวางสายไปและจ่ายเงินค่าโทรศัพท์ไป 10 กว่าหยวน

“พรุ่งนี้ผมจะทำเรื่องเบอร์โทรศัพท์และเอาให้พวกเขานะ” โจวชิงไป๋พูด

หลินชิงเหอพยักหน้า มีโทรศัพท์ก็ไม่เลวเหมือนกัน ก่อนหน้านี้เธอคิดว่ามันแพงเกินไปและไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ ตอนนี้ติดตั้งไปแล้วก็ติดตั้งไปเถอะ แต่ว่าค่าติดตั้ง 4,000 กว่าหยวนนี่ออกจะแพงไปสักหน่อย

วันถัดมาโจวชิงไป๋ก็ได้ให้เบอร์โทรศัพท์เอาไว้ ทางสำนักงานจัดการที่อยู่อาศัยก็ให้เบอร์เขากลับมาด้วยเช่นกัน

เพียงชั่วพริบตาก็เข้าสู่เดือนมิถุนายนแล้ว

ครรภ์ของหลินชิงเหอนูนออกมาเล็กน้อยแล้ว ยิ่งตอนอาบน้ำยิ่งเห็นได้ชัด แต่ว่าในเวลาปกติยังมองไม่ค่อยออกนัก

ดังนั้นเธอจึงสามารถนั่งรถมาดูอสังหาริมทรัพย์กับโจวชิงไป๋ได้

แต่พอเข้าสู่เดือนมิถุนายนอากาศก็เริ่มร้อนขึ้นแล้ว หลินชิงเหอจึงไม่ค่อยอยากจะออกไปไหน

โจวชิงไป๋จึงออกไปซื้อด้วยตัวเอง

ยายเฒ่าเจียงมาหาที่บ้านและเอามะเขือเทศมาให้หนึ่งตะกร้า พลางพูดขึ้น “เสี่ยวโจวมีธุระอะไรเหรอจ๊ะ? ป้าเห็นเขาออกไปทุกวันเลย”

“เขาแค่ชอบสรรหาอะไรทำเท่านั้นเองค่ะ” หลินชิงเหอพูด เธอถือมะเขือเทศไปล้าง กินมะเขือเทศไปด้วยและก็พูดไปด้วย “ช่วงนี้เสี่ยวเกิงคงเริ่มสอบไปแล้วสินะคะ”

“สอบเสร็จไปแล้วจ้ะ อีกสองวันคะแนนสอบก็น่าจะออก ครั้งหน้าก็จะสอบปลายภาคอีกแล้ว” ยายเฒ่าเจียงยิ้มพูด

“เขาก้าวหน้าขึ้นเยอะเลยค่ะ น่าจะได้อันดับไม่น้อย” หลินชิงเหอพูด

เธอคิดว่าวิชาอื่นของเจียงเกิงน่าจะอยู่ในระดับพอใช้ เนื่องจากภาษาอังกฤษของเขาอ่อนถึงขนาดนี้ แต่มันกลับกันทั้งหมด วิชาภาษาอังกฤษเป็นวิชาเดียวที่เจียงเกิงอ่อน ส่วนวิชาอื่น ๆ นั้นเขาติด 10 อันดับแรกของชั้นทั้งหมด

อาจารย์วิชาภาษาอังกฤษของเขารู้สึกกลุ้มใจไม่น้อย ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไม่พอใจอาจารย์สอนภาษาอังกฤษหรือไม่ เพราะนอกจากวิชานี้แล้ววิชาอื่นของเขาก็ดีหมด

2 วันต่อมาคะแนนสอบก็ออก ครั้งนี้เจียงเกิงขึ้นมาติด 100 อันดับแรก จากอันดับที่ 100 กว่าของระดับชั้น

รอจนเขาไปแล้ว ยายเฒ่าเจียงจึงได้พูดขึ้น “เจ้าเด็กดื้อคนนี้ก่อนหน้านี้ถูกเลี้ยงดูตามใจจนเสียนิสัย เพราะว่ามีเขาเป็นลูกคนเดียว ต่อมาถึงได้มีน้องสาวเขาเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ เด็กหนุ่มก็ก้าวร้าวแบบนี้กันหมด” หลินชิงเหอพูดอย่างไม่สนใจ ที่จริงพอเธออายุเท่าในตอนนี้ เธอกลับชอบลูกบ้าของเด็กหนุ่มเหล่านี้มากทีเดียว ดูมันเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังดี

หลังจากเข้าสู่เดือนมิถุนายนไปแล้ว อากาศก็ยิ่งร้อนขึ้น ๆ จนหลินชิงเหออยากกินไอศกรีมสักแท่ง แต่ว่าเพราะว่าท้องเด็กคนนี้อยู่ เธอจึงต้องทำเพียงอดใจไว้

เป็นการดีกว่าถ้าจะกินมะเขือเทศและผลไม้อะไรพวกนี้ ส่วนไอศกรีมก็ทำได้เพียงต้องอดทนไว้

“ทำบัวลอยงาให้ฉันทีค่ะ” หลินชิงเหอเริ่มมีความอยากอาหารแล้ว และเริ่มสร้างความลำบากใหโจวชิงไป๋แล้วเช่นกัน

แต่เรื่องนี้ก็ไม่ลำบากอะไรนัก อย่างน้อยโจวชิงไป๋ก็รู้สึกเต็มใจอย่างยิ่ง บัวลอยงานั้นเขาไม่มีทางไปซื้อข้างนอก หลินชิงเหอก็ให้เขาทำเอง

มือของโจวชิงไป๋ค่อนข้างใหญ่ พอปั้นออกมาจึงได้ลูกบัวลอยใหญ่พอสมควร แต่พอกินจริง ๆ แล้วกลับรู้สึกว่ามันก็ไม่เลวเหมือนกัน

“ถ้าคุณชอบล่ะก็ พรุ่งนี้ผมจะทำไส้ถั่วลิสงบดให้คุณกิน” โจวชิงไป๋กินของตัวเองแล้วรู้สึกว่าไม่เลวเหมือนกัน จึงพูดออกมา

“ได้ค่ะ” หลินชิงเหอพยักหน้า

แม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากอาหารมากขึ้น แต่กลับยังคงควบคุมปริมาณอาหารอยู่ บัวลอยงานี้เธอกินเพียงชามเดียวก็ไม่กินอีกแล้ว ที่เหลือจึงให้โจวชิงไป๋กิน

“มาที่นี่เหมือนผมจะน้ำหนักขึ้น 5 กิโลได้” โจวชิงไป๋พูด

“กลับไปค่อยลดเถอะค่ะ” หลินชิงเหอไม่สนใจเขา พอได้กินตามใจปากแล้วที่เหลือก็ยกให้เขาจัดการต่อ

…………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

เจ้าสามสมกับเป็นว่าที่เถ้าแก่ การตลาดดีมากค่ะ

ส่วนทางฝั่งแม่ งานสอนพิเศษก็เหมือนจะเป็นไปด้วยดีนะคะ

ปล. อยากกินบัวลอยงาดำน้ำขิงมั่งจังค่ะ ไหน ๆ ก็เริ่มอ้วนแล้ว อ้วนไปพร้อมกับพ่อและแม่แล้วกันค่ะ

ไหหม่า(海馬)