ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 572

บทที่ 572 ญาติบุญธรรม

ภูมิอากาศแบบมรสุมเขตกึ่งร้อนของเมืองเซี่ยงไฮ้ได้มาถึงในช่วงเดือนมิถุนายน โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงกลางเดือนมิถุนายน นั่นทำให้โจวชิงไป๋รู้ซึ้งถึงภูมิอากาศทางภาคใต้ได้ดีทีเดียว

อากาศร้อนอบอ้าวมากจริง ๆ ทั้งความกดอากาศที่ต่ำและฝนที่ตกหนักมาก

เขากังวลแม้กระทั่งกลัวว่าผ้าอ้อมของลูกสาวเขาจะขึ้นราหรือไม่เลย!

“นี่ก็ตก 7-8 วันแล้ว ทำไมยังไม่หยุดตกอีก” โจวชิงไป๋มุ่นคิ้วพูดขึ้นขณะยืนมองจากภายในบ้าน

“นี่เพิ่งจะเมื่อไหร่เองคะ ฉันได้ยินมาจากคุณป้าเจียงว่าช่วงครึ่งหลังของเดือนในบางครั้งก็จะเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ” หลินชิงเหอกินขนมเปี๊ยะกระดองปู[1]ขนมประจำถิ่นของเซี่ยงไฮ้ แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ

พวกเขาเอาเสื้อผ้ามามากพอสมควร มีให้เปลี่ยนอยู่แล้ว จึงไม่มีอะไรต้องกังวล

โจวชิงไป๋รู้สึกจนใจ อากาศภาคใต้ทำให้คนต้องปรับตัวไปเองอย่างจำยอม ยังดีที่เขาเอาเสื้อผ้ากับกางเกงในมาเยอะ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีให้เปลี่ยนแล้ว

“กินหน่อยสิคะ อร่อยมากเลย” หลินชิงเหอพูด

โจวชิงไป๋นั่งลงหยิบมากินหนึ่งชิ้นและพูดขึ้น “คุณชอบกินไหม?”

“ชอบค่ะ” หลินชิงเหอพยักหน้า

“ผมเห็นบ้านข้าง ๆ นั่นมีหมั่นโถวทอดขาย วิธีทำของที่นี่ไม่เหมือนกับหมั่นโถวของพวกเรานัก ดูแล้วเหมือนจะไม่เลวเลย” โจวชิงไป๋พูด

“งั้นครั้งหน้าตอนกลับมาซื้อมาให้ฉันลองชิมดูหน่อยนะคะ พวกนี้เป็นขนมขึ้นชื่อทั้งนั้นเลย” หลินชิงเหอพยักหน้าพูด

โจวชิงไป๋ตอบตกลง หลังจากนั้นก็ลูบ ๆ ท้องของเธอ แล้วพูดว่า “ลูกดิ้นไหมครับ?”

“ไม่มีค่ะ” หลินชิงเหอตอบนิ่ง ๆ

โจวชิงไป๋รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาอยากจะสื่อสารกับลูกสาวของเขาสักหน่อย เขาพูดคุยกับภรรยาตนเองอีกนิดหน่อยแล้วจึงลุกขึ้นไปทำกับข้าวในครัว

“ภรรยาครับ กินบะหมี่ซุปไก่ไหม?” โจวชิงไป๋พูด

“ก็ได้ค่ะ ลวกผักให้ฉันด้วยสักจานนะคะ” หลินชิงเหอพูด

“ครับ” โจวชิงไปพยักหน้า เขาก็ไปต้มน้ำซุปไก่และลวกเส้นแล้ว

สำหรับผักลวกที่ภรรยาเขาชอบกินนั้น เขาก็เอาผักไปล้างน้ำให้สะอาด เปิดน้ำร้อนลวกสักพักแล้วเอาขึ้นมา จากนั้นก็เหยาะซีอิ๊วไว้ด้านบน

เขารู้สึกไม่ค่อยชินกับการกินแบบนี้เท่าไร แต่ภรรยาเขากลับชอบกิน

สองสามีภรรยากินบะหมี่ซุปไก่ในตอนเที่ยง หลังจากนั้นก็พากันไปนอนกลางวัน วันนี้ฝนตกตั้งแต่เช้าจนถึงตอนเย็นจึงจะหยุดตก

โจวชิงไป๋ถอนหายใจออกมาอย่างผ่อนคลาย เขารู้สึกราวกับว่าฟ้ารั่วอย่างไรอย่างนั้น อาจมีฝนตกไม่หนักแต่ก็ตกมาไม่หยุดเสียที

“เดือนหน้าเจ้ารองกับเจ้าสามก็จะปิดเทอมแล้วนะคะ” หลินชิงเหอพูด

“ให้เจ้าสามมาที่นี่เถอะ แล้วให้เจ้ารองอยู่ที่นู่น” โจวชิงไป๋พูด

หลินชิงเหอพยักหน้า กินข้าวเย็นเสร็จก็รู้สึกอารมณ์ดี รอเจอกระทั่งเจียงเกิงเดินมา เธอก็เริ่มสอนเขา

“น้าหลินครับ ปิดเทอมฤดูร้อนนี้ผมอยากจะมาที่นี่ทุกวันเลย” เจียงเกิงพูด

“ได้สิจ้ะ ปิดเทอมนี้ลูกชายน้าก็จะมาหาเหมือนกัน ถึงตอนนั้นเธอก็ถามวิชาอื่น ๆ กับเขาได้นะ” หลินชิงเหอพยักหน้า

“พี่เขาเล่นบาสเกตบอลเป็นไหมครับ?” เจียงเกิงพูด

“ไม่ว่าจะบาสเกตบอลหรือฟุตบอลเขาก็เล่นเป็นหมดจ้ะ” หลินชิงเหอมุ่นคิ้ว

“งั้นก็ดูน่าจะเก่งอยู่นะครับ” เจียงเกิงพูด

“แน่นอน ลูกชายฉันนี่” หลินชิงเหอพูด

“คุณน้านี่ไม่ถ่อมตัวเลยสักนิดเดียวจริง ๆ” เจียงเกิงส่ายหน้า เขาคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้เป็นคนชอบถ่อมตัวเหมือนกัน แต่เห็นได้ชัดว่าคนตรงหน้าน่ะยิ่งกว่าเขาเสียอีก

หลินชิงเหอหัวเราะ “มั่นใจไหมว่าสอบปลายภาคจะได้ 60 คะแนนขึ้น”

ท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรตั้งแต่แรก และเกณฑ์การวัดในยุคนี้ก็ยังไม่สูงนัก 60 คะแนนขึ้นไปก็ถือว่าดีแล้ว

“น่าจะค่อนข้างยากครับ แต่ก็ไม่ขนาดนั้น” เจียงเกิงพูด