ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 602

บทที่ 602 ประกอบกิจการ

หลังพวกโจวเฉวี่ยนออกไปเรียนได้ไม่นาน คุณป้าหม่าก็มาเยี่ยม วันนี้นางไม่ได้ไปเปิดร้านเกี๊ยวเพราะต้องการเปลี่ยนมือคืนร้านให้กับโจวชิงไป๋

โจวชิงไป๋ก็รับเอาไว้เช่นกัน เนื่องจากก่อนหน้านี้ได้บอกกันไว้แล้วว่าเพียงให้นางดูแลร้านให้ชั่วคราว

“ปีนี้กิจการเป็นอย่างไรบางคะ?” หลินชิงเหอถามป้าหม่าด้วยรอยยิ้ม

“ดีเหมือนเดิมจ้ะ” ป้าหม่าพูดพร้อมกับระบายยิ้มเต็มใบหน้า

กิจการร้านเกี๊ยวต่อให้ไม่พูดหลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋ก็รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ไม่มีอะไรต้องปิดบัง

นอกจากได้รับหน้าที่ดูแลร้านเกี๊ยวเกือบ 1 ปี คุณป้าหม่าก็ยังได้รับเงินจากลูกสะใภ้หวงเสี่ยวหลิ่วด้วยส่วนหนึ่ง แต่ละเดือนมีรายได้ 200-300 ร้อยหยวนอยู่แล้ว

“งั้นก็ดีค่ะ” หลินชิงเหอพยักหน้า

แต่เพราะได้สัมผัสถึงความหอมหวานของการทำธุรกิจ คุณป้าหม่าจึงมีความคิดอยากจะให้สะใภ้ของตัวเองออกไปเปิดร้านสักแห่งขึ้นมาเล็กน้อย เพียงแต่ยังรู้สึกเกรงใจอยู่

รอจนนางพูดจบแล้ว หลินชิงเหอก็พูดอย่างสบาย ๆ “ป้าหม่าอยากเปิดร้านก็ไปเปิดเถอะค่ะ เรื่องนี้ไม่เป็นไรหรอก”

พอเห็นกำไรจากการทำธุรกิจแล้วมีใครบ้างที่ไม่ใจเต้น ถ้าคุณป้าหม่าไปเปิดร้านเป็นของตัวเอง ทางนี้ก็คงต้องเปิดรับสมัครคนล้างจานสักคน ซึ่งก็หาได้ง่าย ๆ เช่นกัน

“งั้นก็ได้จ้ะ ป้าจะไปเปิดไกลจากที่นี่อย่างแน่นอน” คุณป้าหม่าพยักหน้าพูด

หลินชิงเหอไม่ได้พูดอะไร

คุณป้าหม่าพาหวงเสี่ยวหลิ่วกลับไปแล้ว หลินชิงเหอก็พูดขึ้น “ไม่รู้ว่าหม่าเฉิงหมินจะอยากลาออกไปทำกิจการเองบ้างเหมือนกันหรือเปล่านะคะ”

โจวชิงไป๋พูด “เรียกเขามาลองถามดูเถอะครับ”

หลินชิงเหอจึงเรียกหม่าเฉิงหมินมา แต่หม่าเฉิงหมินกลับส่ายหน้า “ถ้าไม่ไล่ผมออก ผมก็คิดว่าจะทำแบบนี้ตลอดไปครับ”

เขาชอบชีวิตที่มั่นคง ไม่ชอบชีวิตที่มีความเสี่ยงและไม่มั่นคงอย่างนั้น

หลินชิงเหอให้เงินเดือนเขาสูงมาก เงินเดือนนี้เพียงพอให้ครอบครับของเขามีกินมีใช้ ทั้งยังมีเงินเก็บด้วย

หม่าเฉิงหมินก็อายุเท่านี้แล้ว เขาเพียงอยากได้ความมั่นคงก็เท่านั้น

เรื่องที่แม่ของเขาอยากเอาภรรยาเขาไปเปิดร้านนั้น หม่าเฉิงหมินไม่ได้ขัด แต่เพียงให้ภรรยาและแม่ไปประกอบกิจการกันเองก็พอ ส่วนเขาขอรักษาเงินเดือนที่มั่นคงนี้ไว้ เช่นนี้ไม่ว่าครอบครัวจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น จะได้ไม่รู้สึกกังวลใจ

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะค่ะ ปีหน้าเงินเดือนคุณจะขึ้นเป็น 100 หยวนแล้ว ตั้งใจทำงานนะ” หลินชิงเหอพูด

หม่าเฉิงหมินยิ้มรับ สำหรับเงินเดือนของคนอื่น ๆ หลินชิงเหอไม่คิดจะขึ้นให้แล้ว รอปีต่อไปค่อยว่ากัน

2 ปีขึ้นเงินเดือน 1 ครั้ง

หลังจากหม่าเฉิงหมินจากไป หลินชิงเหอก็เริ่มตรวจสอบบัญชีของปีนี้ แต่ทำไปได้ครึ่งเดียวลูกสาวของเธอก็ตื่นขึ้นมาเสียก่อน โจวชิงไป๋จึงไปเปลี่ยนผ้าอ้อมและล้างก้นให้ แต่พอล้างจนสะอาดแล้วลูกสาวเธอกลับส่งเสียงร้องขึ้นมาด้วยความหิว เขาจึงเดินมาหาเธอ

หลินชิงเหอจำต้องอุ้มหล่อนเดินเข้าห้องไปให้นมอีกรอบ

โจวชิงไป๋เริ่มดูสมุดบัญชีปีนี้ด้วยตัวเองต่อ เขาตรวจดูแต่ละใบ ๆ อย่างละเอียด แม้ว่าปกติแล้วลูกชายเขาจะไม่ทำพลาดก็ตาม

หลินชิงเหอให้นมเสร็จจึงอุ้มลูกสาวเดินออกมา นำหล่อนวางลงข้างโจวชิงไป๋ให้นอนอยู่อย่างนั้น

“ฉันจะไปมหาวิทยาลัยสักหน่อยนะคะ” หลินชิงเหอพูด

“อืม” โจวชิงไป๋พยักหน้า เขาอยู่ในบ้านดูสมุดบัญชีต่อพร้อมกับเลี้ยงลูกไปด้วย

สำหรับร้านเกี๊ยววันนี้ก็ปิดกิจการไปก่อนช่วงระยะสั้น ๆ เขาจะปิดไปจนกว่าชีวิตที่นี่จะเข้าที่เข้าทาง แล้วค่อยเปิดกิจการอีกครั้ง

เพราะในบ้านยังมีลูกสาวอยู่อีกคน หลินชิงเหอจึงไม่ได้ออกไปนานนัก ไปและกลับเพียงหนึ่งชั่วโมงกว่า ตอนกลับมาก็หอบหนังสือมาด้วยไม่น้อย ทั้งหมดเป็นหนังสือที่เธอต้องแปลทั้งสิ้น

“เยอะขนาดนี้เลยเหรอครับ?” โจวชิงไป๋ที่ทำบัญชีเกือบจะเสร็จ มองเห็นกองหนังสือก็อดที่จะพูดขึ้นไม่ได้

“จะได้ไม่ต้องไปบ่อยไงคะ เอาหนังสือพวกนี้กลับมา ฉันจะได้ออกไปเดือนละครั้งพอ” หลินชิงเหอพูด “ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป คุณก็ไปเปิดร้านเกี๊ยวเถอะค่ะ”