ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 605

บทที่ 605 หมั้นกันก่อน

จนถึงตอนนี้สวี่เชิ่งเหม่ยก็ยังคงไม่ชอบหน้าจางเหมยเหลียน

ครั้งก่อนเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าอีกฝ่ายต้องเป็นคนออกเงิน แต่กลับบังคับให้หล่อนออกเงินด้วยอีก 2,000 หยวนถึงจะครบ 5,000 หยวนและจบเรื่องนี้ได้

แต่หล่อนก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรในเรื่องนี้เช่นกัน

“ส่งของเล่นเด็กกับเสื้อผ้าเด็กไปก็พอ อย่างอื่นทางนั้นเขาไม่ขาดอะไรหรอก” สวี่เชิ่งเหม่ยพูด

หล่อนเองก็ต้องไปมาหาสู่กับทางนั้นบ้างเหมือนกัน

จางเหมยเหลียนกลับไปเตรียมของ เธอเตรียมเสื้อผ้าเด็กมา 5 ชุดและนำไปให้สวี่เชิ่งเหม่ย

สวี่เชิ่งเหม่ยนำสิ่งของของตัวเองและของหล่อนมาพร้อมกัน

ตอนที่มาถึงก็เป็นเวลาที่ร้านเกี๊ยวของโจวชิงไป๋ปิดร้านพอดี เขาจึงอยู่ที่บ้าน ส่วนหลินชิงเหอไปหาคุณแม่เวิงทางโน้น

“คุณน้าคะ หนูได้ยินว่าน้ากับน้าสะใภ้กลับมาแล้ว จึงพาฟานฟานมาหาน่ะค่ะ” สวี่เชิ่งเหม่ยยิ้มขณะพูด

หล่อนไม่ได้มาคนเดียว แต่ยังอุ้มจ้าวฟานลูกชายของหล่อนมาด้วย

“นี่เป็นของเล่นที่หนูเตรียมมาให้น้องสาว ข้างในยังมีเสื้อผ้าเด็กด้วย เป็นภรรยาของเฉียงจือนำมาให้น่ะค่ะ หนูเลยเอามาให้พร้อมกันเลย” สวี่เชิ่งเหม่ยส่งถุงให้ใบหนึ่งด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าอีกฝ่ายจะเคยทำผิด แต่โจวชิงไป๋กลับทำใจว่าหล่อนไม่ลง เขามองเด็กชายในอ้อมแขนของหล่อนแล้วพูด “เข้ามาเถอะ”

“หนูไม่ขอเข้าแล้วกันค่ะ นี่เป็นน้ำใจของหนูกับเฉียงจือ คุณน้ารับไว้เถอะนะคะ” สวี่เชิ่งเหม่ยพูด

โจวชิงไป๋รับมาแล้วพูด “เข้ามาเถอะ”

สวี่เชิ่งเหม่ยจึงอุ้มลูกชายตามเขาเข้าไป

ตอนนี้มี่มี่กำลังนอนหลับอยู่ โจวชิงไป๋กำลังเตรียมคิดเงินเดือนให้กับพนักงานในโรงงาน ที่นั่นคนเยอะถึงเพียงนั้นอีกทั้งแต่ละคนยังได้เงินเดือนคนละครึ่งเดือนด้วย นับว่าเป็นเงินที่ต้องจ่ายออกไปมากพอสมควร

“คุณน้า น้องสาวกำลังนอนอยู่เหรอคะ?” สวี่เชิ่งเหม่ยพูดพลางยิ้ม

“อืม” โจวชิงไป๋ตอบหล่อนสั้น ๆ เขามองหล่อนแล้วพูดว่า “ตอนนี้ลูกเธอโตขนาดนี้แล้ว ก็ใช้ชีวิตให้มันดี ๆ หน่อย”

“หนูรู้แล้วค่ะ คุณน้าไม่ต้องกังวลนะคะ หนูสบายดี” สวี่เชิ่งเหม่ยพูด “อย่างในตอนนี้ก็ดีแล้วค่ะ คุณน้าก็เหมือนกันมีทั้งลูกชายลูกสาวหมดแล้วด้วย น้องสาวคนนี้ของหนูโชคดีมากนะคะที่มาตอนครอบครัวมีพร้อมทุกอย่างแล้ว”

โจวชิงไป๋ให้หล่อนนั่งอยู่สักพักจึงให้กลับไป และก็เป็นสวี่เชิ่งเหม่ยเองที่พูดว่าตัวเองต้องกลับแล้ว ไม่ได้อยู่ต่อนานนัก

เมื่อหลินชิงเหอกลับมามองเห็นของบนโต๊ะก็พูดขึ้น “ใครมาเหรอคะ?”

“สวี่เชิ่งเหม่ยพาลูกชายมาหาน่ะ ของพวกนี้เป็นของหล่อนกับน้องชายหล่อน” โจวชิงไป๋พูด

หลินชิงเหอขมวดคิ้วนิด ๆ โจวชิงไป๋จึงพูด “ก็แค่เสื้อผ้าเด็กกับของเล่นน่ะ”

“ลูกสาวฉันยังต้องการของพวกนี้ด้วยเหรอ? หล่อนควรจะสนใจชีวิตของตัวเองไปก็พอ ฉันจะได้ไม่รำคาญหล่อน!” หลินชิงเหอพูด

ทำแบบนี้มันเหมือนว่าพวกเธอต้องให้เกียรติหล่อนด้วย เหมือนการที่เธอคิดเล็กคิดน้อยกับหล่อนก็คือความผิดของเธอเอง ซึ่งเรื่องนี้ทำให้เธอไม่ชอบใจ

“หล่อนอยู่แป๊ปเดียวก็ไปแล้วครับ” โจวชิงไป๋พูดปลอบเธอ

หลินชิงเหอไม่สนใจเขาแล้ว เธอเข้ามาดูลูกสาวแล้วพูดขึ้น “เนื้อหมูพวกนั้นยังไม่พอนะคะ คุณสั่งมาเยอะกว่านี้หน่อย”

“ปีนี้คุณต้องการทำเยอะขนาดไหน?” โจวชิงไป๋พูด

“เจ้าใหญ่กลับมาฉันจะให้เขาเอาไปด้วย 10 ชั่ง คุณพ่อคุณแม่ 5 ชั่ง แล้วก็กินในครอบครัวตัวเองด้วย อีกอย่างฉันว่าจะให้พี่เวิงด้วยนิดหน่อย ดังนั้นจะน้อยเกินไปไม่ได้หรอกค่ะ” หลินชิงเหอพูด

โจวชิงไป๋พยักหน้า “พรุ่งนี้ผมจะสั่งมาเพิ่มให้”

หลินชิงเหอวางกระเป๋าที่นำกลับมาลง แล้วนำเสื้อผ้าออกมา ทั้งหมดนี่เป็นของที่คุณแม่เวิงเตรียมมาให้ เป็นชุดสำหรับเด็กอายุประมาณ 7-8 เดือน ถึงตอนนั้นก็เป็นช่วงฤดูร้อนแล้ว นับว่ามีเสื้อผ้าเยอะมากทีเดียว

ถุงเท้าคู่เล็กอะไรพวกนั้นก็มีเหมือนกัน ทั้งหมดเป็นความตั้งใจของคุณแม่เวิง

ดังนั้นหลินชิงเหอจึงไม่สนใจของที่สวี่เชิ่งเหม่ยนำมาเลยสักนิดเดียว ให้สองพี่น้องนั่นมีชีวิตของตัวเองไปก็พอ ไม่ต้องมาหาพวกเธอที่นี่อีก

แต่ถ้าหล่อนจะมาก็ช่วยทำตัวเองให้มีคุณค่าก่อน