ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 606

บทที่ 606 ด่าเสียให้เข็ด

โจวข่ายยังไม่ทันได้พูดอะไรเพิ่ม พ่อของเขาก็วางสายไปแล้ว

โจวชิงไป๋กำลังยุ่งอยู่ จึงไม่มีเวลาว่างคุยกับลูกชายมากกว่านี้ได้ มีคนไม่น้อยเข้ามาสั่งเกี๊ยวแล้ว เป็นแบบห่อกลับบ้านทั้งหมดที่พอถึงเวลาแล้วพวกเขาก็จะมารับของ

โจวข่ายลูบปรายจมูก เขายังมีเรื่องจะพูดกับแม่ของเขาอีกนะ กับแม่ของเขา เขาสามารถพูดได้เป็นชั่วโมง นี่พูดไปไม่กี่ประโยคก็วางสายเสียแล้ว

เขายังอยากถามเรื่องน้องสาวของเขาอีกสักหน่อยด้วย

โจวชิงไป๋ยุ่งมากจึงไม่ว่างคุยกับเขาเรื่องนี้ ถ้ากลับมาดูก็จะรู้เองแหละ

โจวชิงไป๋งานยุ่งไปจนถึงเที่ยง เขาห่อข้าวกลับให้ภรรยาก่อนหนึ่งชุดในขณะที่ลูก ๆ มากินอาหารกันที่นี่

“เราควรเอารถของครอบครัวออกมาได้แล้วนะคะ” หลินชิงเหอพูด

“ตอนบ่ายเจ้าสามมีเรียนหนึ่งคาบ ให้เขากลับมาดูแล้วกันครับ” โจวชิงไป๋พูด

เขากับภรรยาต้องออกไปนอกชานเมืองด้วยกันจึงจะดีที่สุด ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเขาจึงจะสามารถจัดการได้ทันเวลา

หลินชิงเหอพยักหน้า

พอถึงบ่ายสาม โจวกุยหลายก็กลับมาดูน้องสาวของเขาแล้ว ส่วนพ่อกับแม่ของเขาไปไหนกันนั้นเขาไม่ได้ถาม เพราะเขาเองก็อยากเลี้ยงน้องสาวเหมือนกัน

แต่เขาไม่ได้เลี้ยงอะไรหล่อนเลย ปล่อยให้เด็กน้อยนอนอยู่อย่างนั้นและตัวเขาก็ทำเพียงเฝ้าหล่อนไว้

หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋นั่งรถสาธารณะออกมาถึงชานเมืองแล้ว เมื่อหาสถานที่ห่างไกลความเจริญไม่มีใครมองเห็นได้แล้วจึงนำรถออกมา จากนั้นสองสามีภรรยาก็ขับรถกลับ

ทั้งหมดใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าเท่านั้น พวกเขาก็นำรถยนต์กลับมาได้โดยสวัสดิภาพ

หลังจากโจวกุยหลายรู้ เขาก็นิ่งอึ้งไป “ไม่ใช่ว่าขายไปแล้วเหรอครับ?”

เขายังนึกว่าถ้าพวกเขาไม่เอากลับมาก็น่าจะขายไปแล้วเสียอีก

“ไม่ขายจ้ะ พ่อของลูกมีคนที่รู้จักขับรถบรรทุกรถมาส่งให้น่ะ เห็นว่าต้องขนรถไม่กี่คันก็เลยบรรทุกมาพร้อมกันน่ะจ้ะ” หลินชิงเหอพูด

โจวกุยหลายไม่ได้สนใจเรื่องนี้ ที่เขาสนใจคือบ้านของเขาจะมีรถยนต์แล้ว!

เขาวิ่งลงมาจากตึกมาดูรถด้วยอาการตื่นเต้นจนแทบจะไม่ไหว ตอนนี้เขาขับรถเป็นแล้ว เพียงยังไม่ได้สอบใบขับขี่เท่านั้น

เมื่อเจ้ารองโจวเฉวี่ยนกลับมาถึง เขาก็มองเห็นรถแล้วเช่นเดียวกัน หลังจากนิ่งอึ้งไปสักพักจึงเอ่ยขึ้น “ขับรถกลับกันมาตอนไหนครับเนี่ย?”

“สหายร่วมรบของพ่อช่วยขับมาให้น่ะ พี่รองไปกันเถอะ พาผมขับวนรอบหนึ่งหน่อย ไปอวดคุณปู่คุณย่ากัน” โจวกุยหลายพูดอย่างดีใจ

“ฉันขึ้นไปเอากุญแจกับพ่อก่อน” โจวเฉวี่ยนพูด เขาเองก็อยากจะขับรถเล่นเหมือนกัน

โจวชิงไป๋เองก็ไม่ได้ห้ามเช่นกัน จึงมอบกุญแจให้เขาไป

สองพี่น้องขับรถวนเล่นรอบหนึ่งแล้วจึงขับมาบ้านคุณปู่คุณย่าพวกเขา

ท่านพ่อท่านแม่โจวก็เพิ่งเคยเห็นรถยนต์เช่นกัน พวกเขานิ่งอึ้งไปสักพักแล้วก็พูด “ไม่ใช่รถพี่เขยรองของพวกหลานเหรอ รถคันนี้มาจากไหนกัน?”

“พ่อของผมซื้อครับ ซื้อมาจากเซี่ยงไฮ้น่ะครับ ผมก็นึกว่าพวกเขาขายไปแล้วด้วยซ้ำ คิดไม่ถึงว่าจะให้คนขับรถกลับมาให้แบบนี้” โจวกุยหลายยิ้มกว้างแล้วพูด “คุณปู่ พรุ่งนี้ผมพาปู่บุญธรรมไปแช่บ่อน้ำพุร้อน ไปด้วยกันกับพวกเรานะครับ”

ท่านพ่อโจวใบหน้าเรียบนิ่ง พูดขึ้นว่า “รถคันนี้คันละเท่าไหร่?”

“สองสามหมื่นมั้งครับ!” โจวกุยหลายพูด รถคันนี้ถือว่าเป็นรถยนต์ที่ดีมาก ต้องสองหรือสามหมื่นอยู่แล้ว

ท่านแม่โจวอดรู้สึกเจ็บปวดใจไม่ได้และพูดขึ้น “นี่ก็แพงเกินไปแล้ว ต้องใช้เงินมากขนาดนี้ อีกอย่างซื้อมาแล้วมันมีประโยชน์อะไร พวกเรายังมีรถบรรทุกอยู่นะ”

“จะเอารถยนต์ไปเทียบกับรถบรรทุกได้ยังไงครับ รถบรรทุกไว้บรรทุกของแต่ไม่สะดวกให้คนนั่ง รถยนต์ดีกว่าครับทั้งคุณภาพและก็ความสะดวกสบาย” โจวกุยหลายพูด

“เงินตั้งหลายหมื่น” ท่านแม่โจวพูด

“เงินน่ะเก็บได้ก็หาใหม่ได้ครับ แต่เพราะซื้อรถคันนี้ พ่อของผมต้องใช้เงินก้นถุงของที่บ้านจนเกือบหมดเลย” โจวกุยหลายพูด

“ย่าก็บอกแล้วว่ามันเปลือง เงินมากขนาดนี้เอาไปทำอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอ? ทำไมต้องซื้อรถแพงขนาดนี้ด้วย” ท่านแม่โจวพูด