ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 608

บทที่ 608 เรื่องหลายอย่าง

โจวชิงไป๋ให้นำสินค้าล็อตนี้ไปส่งที่โกดังเก็บของ

จากนั้นเขาตรงไปที่ร้านเกี๊ยวต่อแล้วก็โทรศัพท์ไปหาเถ้าแก่ “เดี๋ยวคุณให้พวกเขามาส่งอีกล็อตหนึ่งนะครับ ให้อ้างอิงตามปริมาณที่ส่งมารอบนี้เลย”

“ต้องการเยอะขนาดนี้เลยเหรอครับ?” เถ้าแก่อาหารทะเลพูดอย่างแปลกใจ

“ครับ คุณก็ช่วยลดราคาให้ผมหน่อยนะครับ ลูกค้าคนอื่นของคุณยังไม่สั่งมากเท่าผมด้วยซ้ำ” โจวชิงไป๋พูด

“ยังไงผมก็ต้องลดราคาให้พวกคุณอยู่แล้วล่ะครับ ราคาเท่านี้ก็ถือว่าต่ำมากแล้ว” เถ้าแก่อาหารทะเลพูดด้วยรอยยิ้ม

“พวกผมเคยไปดูที่ต้าเหลียนแล้ว ของที่นั่นก็เยอะมากเหมือนกัน” โจวชิงไป๋พูด

“พี่ชาย สินค้าของโรงงานผมที่ส่งไปให้พวกคุณราคาต่ำที่สุดแล้วจริง ๆ นะครับ คุณเป็นลูกค้ารายใหญ่ของผม ผมไม่ได้ขายให้คนอื่นถูก ๆ เลยนะ ทำไมนั่นพวกคุณถึงไม่นับบ้างล่ะ? เอาอย่างนี้แล้วกัน หมึกกระดองแห้งผมลดให้คุณอีก 5 เหมา ส่วนอย่างอื่นผมก็ไม่มีปัญญาแล้วครับ” เถ้าแก่อาหารทะเลพูด

แน่นอนว่าเขาไม่อยากเสียลูกค้ารายใหญ่จากปักกิ่งคนนี้ แม้ว่าจะไม่ใช่รายใหญ่ที่สุด แต่การที่พวกเขาสั่งในปริมาณมากขนาดนี้ก็ถือว่าพวกเขาเป็นหนึ่งในลูกค้ารายใหญ่คนหนึ่งเหมือนกัน

ดังนั้นเขาจึงจะต้องเหนี่ยวรั้งอีกฝ่ายไว้ เนื่องจากถ้าลูกค้าจากปักกิ่งคนนี้ไปรับสินค้าจากท่าเรือที่ต้าเหลียนนั่น เขาจะต้องเสียลูกค้ารายใหญ่ไปอย่างไม่ต้องสงสัย

“ได้ครับ ผมจะรอให้พวกคุณส่งสินค้ามานะครับ คุณโทรมาที่เบอร์ของร้านผมในเวลาเปิดร้านนะครับ เวลาอื่นผมไม่อยู่” โจวชิงไป๋พูด

“งั้นเถ้าแก่เชิญบอกเวลากับผมได้เลยครับว่าปกติคุณอยู่เวลาไหนบ้าง” เถ้าแก่อาหารทะเลพูด

โจวชิงไป๋บอกเวลาเปิดร้านของเขาไป อีกฝ่ายก็จดเอาไว้แล้วก็พูดขึ้นว่า “ไม่มีปัญหาครับ เดี๋ยวถ้าพวกเขามาถึงแล้ว ผมจะให้พวกเขาส่งของไปให้นะครับ”

“ส่งมาก่อนวันที่ยี่สิบให้ได้ก็พอครับ” โจวชิงไป๋พูด

“ได้เลยครับ” เถ้าแก่อาหารทะเลตอบอย่างไม่ลังเล

โจวชิงไป๋วางสายของเขาแล้วจึงค่อยเดินกลับบ้าน หลินชิงเหอกำลังนอนกลางวันกับลูกสาวของเธอ แต่ลูกสาวของเธอกลับยังไม่หลับและเล่นกับตัวเองอยู่

พอได้ยินเสียง หลินชิงเหอจึงตื่นขึ้นมาพูดขึ้นว่า “ทั้งหมดเรียบร้อยดีไหมคะ?”

“อืม คุณนอนต่อเถอะ” โจวชิงไป๋พูด

“คุณนอนเถอะค่ะ” หลินชิงเหอหาวหวอด เธอนอนมาชั่วโมงกว่าแล้ว ไม่อยากนอนอีกแล้วล่ะ

โจวชิงไป๋มองไปทางลูกสาวตัวเอง เห็นได้ชัดว่าลูกสาวของเขาก็เป็นเจ้าลิงซนคนหนึ่งเหมือนกัน ซึ่งเธอก็สัมผัสได้เช่นกันว่าพ่อกลับมาแล้ว จึงเริ่มส่งเสียงร้องอ้อแอ้ออกมา เห็นได้ชัดว่าต้องการเรียกให้คนมาอุ้มตนขึ้น

“ตอนคุณยังไม่มาหล่อนออกจะว่าง่าย แต่พอคุณกลับมาลูกก็เริ่มอ้อนคุณซะแล้ว” หลินชิงเหอพูดอย่างจนใจ ลูกสาวของเธอคนนี้เป็นหัวโจกจอมซนตัวจริงเลยล่ะ แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่รู้เรื่องอะไร แต่ความสามารถนั้นของเธอก็ทำให้คนอดหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกจริง ๆ

ราวกับสามารถสัมผัสได้ว่าใครดีต่อเธอแล้วเธอก็จะอ้อนคนนั้น

โจวชิงไป๋ถอดเสื้อนอกออกแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้อุ้มลูกสาว แต่เขาก็นอนราบมาพูดคุยกับลูกสาวของเขา

หลินชิงเหอลุกขึ้นมาแล้วหาน้ำอุ่นดื่ม หลังจากนั้นก็กินแอปเปิล แล้วเริ่มทำงานแปลของตัวเอง

โจวชิงไป๋อยู่เป็นเพื่อนลูกสาวของเขา เฝ้าไปเฝ้ามาก็หลับไปเลย ลูกสาวเขากลับปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาเพราะเธอยังไม่ได้กินนม

โจวเฉวี่ยนกับโจวกุยหลายกลับมาถึงแล้ว ซึ่งโจวกุยหลายตรงไปที่ร้านเกี๊ยวเพื่อเตรียมเปิดร้าน

ส่วนโจวเฉวี่ยนมาอยู่เลี้ยงน้องสาว หลินชิงเหอเห็นดังนั้นจึงพูดขึ้น “ไปเรียกป๊าให้ลุกได้แล้วล่ะ เขาควรต้องออกกำลังกายได้แล้ว”

อยู่ที่บ้านก็สามารถออกกำลังกายได้ อย่างเช่นวิดพื้น ลุกนั่งอะไรพวกนั้นก็ได้ผลลัพธ์ที่ไม่เลวเช่นกัน

แต่ไม่ทันได้เรียก มี่มี่ที่เริ่มหิวก็ตื่นขึ้นมาแล้วร้องเสียงดัง โจวชิงไป๋ทั้งปลอบเธอไปด้วยและเปลี่ยนผ้าอ้อมไปด้วย หลังจากนั้นถึงส่งให้ภรรยาของเขาให้นม

“ไปออกกำลังเถอะค่ะ อย่าให้ขาดแม้แต่วันเดียว” หลินชิงเหอพูดกับเขา