ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 609

บทที่ 609 อยากจะหย่า

ตระกูลเฉินย่อมต้องเต็มใจช่วยเหลือคนทั้งคู่อย่างแน่นอน เนื่องจากลูกเขยของพวกเขาไม่ใช่คนปักกิ่ง ดังนั้นพวกเขาก็ต้องช่วยเหลือเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี่เป็นธรรมดา

โดยเฉพาะบ้านที่เป็นเรื่องชีวิตในอนาคตของเฉินซานซานลูกสาวพวกเขาด้วยแล้ว

ดังนั้นหู่จือจึงมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือ หลี่อวิ้เฟิ่งแม่ยายที่ตกงานของเขาพูดขึ้น “เธอวางใจเถอะ เรื่องนี้ให้เป็นธุระของป้าเอง ป้าจะหาที่ดี ๆ ให้เธอกับซานซานสักหลังหนึ่งเอง ข้างบ้านเธอจะไม่มีเพื่อนบ้านน่ารำคาญอยู่แน่นอนจ้ะ”

หลังจากนั้นหล่อนก็ไปถามไถ่คนอื่น ๆ พร้อมกับแม่เฒ่าสวีผู้เป็นแม่สามี

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหญิงชราสองคนนี้มีความสามารถไม่ธรรมดาจริง ๆ เพียงไม่กี่วันก็ไปสอบถามมาได้ที่แห่งหนึ่ง แม้ว่าที่นี่จะไกลไปสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้ไกลมากนัก ห่างจากชุมชนเล็ก ๆ ที่นี่เพียง 20 นาทีเท่านั้น

“พวกเขาเก็บเงินได้แล้ว เลยจะทิ้งห้องเล็ก ๆ นี้แล้วย้ายไปอยู่ห้องใหญ่ที่นั่นน่ะจ้ะ ห้องนี้พวกเขาก็คิดว่าจะขายทิ้ง ป้าเคยไปดูมาให้เธอแล้ว ห้องกว้างขวางมากเลยล่ะ เธอกับซานซานแต่งงานกันแล้วเข้าไปอยู่ยังไงก็พอแน่นอน ตอนนี้ไม่เหมือนกับสมัยก่อนแล้ว เพราะต้องทำตามมาตรการลูกคนเดียวกันหมด” หลี่อวี้เฟิ่งพาหู่จือมาดู และพูดขึ้นเช่นนี้

หลังจากนั้นหล่อนก็ถามหู่จือต่อ “ลูกสาวอาจารย์หลินน้าสะใภ้ของเธอน่ะได้ลงทะเบียนแล้วหรือยัง แล้วถ้ามีลูกเกินต้องจ่ายค่าปรับเท่าไหร่?”

“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่คงไม่ใช่ถูก ๆ แน่ครับ” หู่จือพูด

มี่มี่ลงทะเบียนพลเมืองเรียบร้อยแล้วตั้งแต่กลับมาวันที่สาม เวิงกั๋วต้งก็ช่วยเรื่องลงทะเบียนที่อยู่ให้ แต่เงินค่าปรับมีลูกเกินที่ต้องจ่ายนั้นไม่เล็กน้อยอย่างแน่นอน

จำนวนที่เป็นรูปธรรมนั้นหู่จือไม่รู้ เพราะน้าสะใภ้ของเขาไม่ได้พูดมากไปกว่านั้น แต่น้าของเขาบอกว่าประมาณบ้านหลังหนึ่ง เท่านั้นก็รู้แล้วว่าครอบครัวที่จะมีลูกเกินได้ต้องไม่ใช่คนธรรมดา

“เธอก็ไม่ต้องมีลูกเกินแล้วนะจ๊ะ ตอนนี้กลายเป็นสังคมสมัยใหม่แล้ว จะมีลูกชายหรือลูกสาวก็เหมือนเหมือนกันแหละจ้ะ สิ่งสำคัญคือการเลี้ยงดู เลี้ยงดูดีแล้ว ลูกสาวก็สามารถเป็นความภาคภูมิใจได้ เลี้ยงดูไม่ดี มีลูกชายก็รังแต่จะทำให้เป็นหนี้เสียเปล่า ๆ” หลี่อวี้เฟิ่งพูด

“คุณป้าพูดถูกแล้วครับ” หู่จือยิ้ม

เนื่องจากยังไม่ได้แต่งงานอย่างเป็นทางการเขาจึงเรียกหล่อนว่าป้า รอให้เขากับซานซานแต่งงานกันแล้ว ถึงตอนนั้นเขาจึงจะเรียกหล่อนว่าแม่

หลี่อวี้เฟิ่งถามก็รู้ว่าบ้านเป็นห้อง ๆ แบบนี้นั้นใช้ได้เลยทีเดียว เพื่อนบ้านข้าง ๆ ก็มีงานทำทั้งหมด ไม่วุ่นวายเลย

แม้ว่าห้องจะมีขนาด 30 กว่าตารางเมตร แต่ก็ถือว่าไม่เลวเลย หากอยู่กัน 3 คนอย่างไรก็สามารถอยู่ได้สบาย ๆ

“ต่อไปพอแต่งงานกันแล้ว จะอยู่ไฟหลังคลอดเด็กเมื่อไหร่ฉันจะมาอยู่ช่วยซานซานเอง เธอไม่ต้องกังวลอะไรเลย พอเด็กหย่านมแล้วซานซานก็ค่อยไปทำงานต่อช่วยเธอหางานอีกแรงหนึ่ง ส่วนลูกของพวกเธอเดี๋ยวป้าเลี้ยงให้เอง”หลี่อวี้เฟิ่งเห็นลูกเขยพอใจบ้านหลังนี้มาก ก็พูดขึ้นพร้อมยิ้ม

“ขอบคุณครับคุณป้า!” หู่จือดวงตาเป็นประกาย

ถ้าแม่ยายของเขาเต็มใจยื่นมือมาช่วยล่ะก็ เขากับซานซานคงสบายขึ้นเยอะ

“ขอบคุณอะไรกัน” หลี่อวี้เฟิ่งหัวเราะ “ห้องนี้เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ? ถือว่าผ่านไหม”

“ราคาเท่าไหร่เหรอครับ?” หู่จือถาม

“ 5,300 หยวนจ๊ะ เดิมทีเริ่มต้นที่ 5,600 หยวน ฉันต่อราคาลงมา 300 หยวน นี่ก็ต่อเยอะที่สุดแล้ว น้อยกว่านี้ก็เห็นทีจะไม่ได้” หลี่อวี้เฟิ่งพูด “เธอมีเงินพอไหมจ๊ะ? ถ้าไม่พอล่ะก็ ป้ายังมีอยู่นิดหน่อย ให้เธอยืมก่อนได้”

หล่อนรู้ว่าการที่ลูกเขยย้ายทะเบียนบ้านมาอยู่ที่นี่ เขาต้องเสียเงินไปก้อนใหญ่แล้วหนหนึ่ง

แต่ว่าปีนี้หู่จือสู้ชีวิตมากจริง ๆ โดยเฉพาะช่วงฤดูร้อนเขาจะออกจากบ้านแต่เช้าและกลับมาค่ำตลอด แต่ละวันยังขายเสื้อผ้าได้ไม่น้อย ส่วนอาหารการกินเขากินอะไรก็ได้ อย่างพวกเกี๊ยวหรือซาลาเปาก็เพียงพอแล้ว เลยทำให้เขาเก็บเงินได้เยอะเลยทีเดียว

“ผมมีพอครับ แต่ว่ามันไม่ถูกเลยจริง ๆ นะครับเนี่ย” หู่จือพูดแล้วแล้วถอนหายใจ

“ตอนนี้ข้างนอกก็ราคานี้หมดแล้วล่ะจ้ะ อีกทั้งยังหาซื้อไม่ค่อยได้ ก็ได้ย่าของซานซานหาได้แล้วมาบอกป้าทันทีนี่แหละ ไม่แน่ว่าอีกไม่กี่วันคงจะมีคนอื่นมาซื้อบ้านหลังนี้ไปแล้ว ครอบครัวนั้นเพิ่งจะย้ายไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เอง” หลี่อวี้เฟิ่งพูด

ในช่วงเวลานี้กรมที่ดินยังไม่หยุดนักขัตฤกษ์ ดังนั้นหู่จือจึงมาหาน้าสะใภ้ของเขาเพื่อมาเอาเงิน

หลินชิงเหอนำเงินมาให้เขาทั้งหมดเป็นจำนวนไม่น้อย “เธอมีบัญชีธนาคารของตัวเองแล้วใช่ไหม? เอาไปฝากธนาคารไว้นะ”

หู่จือไม่ได้ปฏิเสธ เขานำเงินไปจ่ายค่าบ้านก่อน ถึงจะนำเงินส่วนที่เหลือแยกออกมา แล้วหลังจากนั้นจึงจะฝากเข้าธนาคาร

สำหรับเงินส่วนหนึ่งที่นำออกมา แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาจะเอาไว้ซื้อบ้านใหม่