ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 617

บทที่ 617 ไม่ใช่คนที่จะรังแกได้ง่าย ๆ

หลังจากเจ้าสามเรียนจบ นับวันโจวชิงไป๋ก็ยิ่งเรียกใช้ลูกชายตัวเองเสียจนคล่องทีเดียว ไม่ว่าจะโรงน้ำชาที่ภาคใต้ หรือว่าร้านอาหารทะเลแห้งที่กว่างโจว โจวชิงไป๋ก็พาเขาไป

หลังจากไปมาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งต่อไปเขาก็ให้อีกฝ่ายพาพนักงานไปด้วยตัวเอง รวมทั้งให้ลูกชายเป็นฝ่ายโทรศัพท์ติดต่อเถ้าแก่ด้วย

ซึ่งโจวกุยหลายก็ทำงานได้เป็นอย่างดี

ตอนนี้เขามีหน้าที่รับผิดชอบกิจการของที่บ้านแล้ว มีหลายอย่างที่เขาร่วมจัดการกับหม่าเฉิงหมินจนเสร็จเรียบร้อย ทำให้หลินชิงเหอกับโจวชิงไป๋แทบไม่ต้องเปลื้องแรงคิดอะไรเลยเมื่อถึงวันสิ้นปี

ดังนั้นถ้าจะไปไห่หนานล่ะก็ ก็ต้องยกให้เจ้าสามจัดการงานของครอบครัวทุกอย่างไป

ปีนี้โจวกุยหลายอายุ 20 ปีแล้ว ต่อให้เขายังอยากออดอ้อนอยู่ก็ไม่มีประโยชน์ มันหมดช่วงเวลาที่เขาสามารถอ้อนพ่อกับแม่ได้ไปแล้ว ขนาดท่านแม่โจวยังไม่สนใจเขาในตอนนี้เลย นับประสาอะไรกับโจวชิงไป๋ที่ยิ่งกว่ากลายเป็นพ่อผู้เข้มงวดคนหนึ่ง

เพียงแต่ว่าพ่อผู้เข้มงวดของเขาคนนี้พอเจอลูกสาวแล้วกลับไม่มีร่องรอยของพ่อผู้เข้มงวดเหลืออยู่เลยสักนิดเดียว

เขาขับรถไปรับเด็ก ๆ เอาสองแฝดมังกรหงส์ไปส่งที่โรงงานเสื้อผ้าของหวังหยวน ส่วนพั่งพั่งก็พาไปส่งที่ร้านขายอาหารทะเลแห้งให้กับซานนี หลังจากนั้นก็จึงค่อยขับรถกลับบ้านมากับลูกสาว

“ป๊าคะ วันนี้หนูเล่นกระดานลื่นด้วย” สาวน้อยมี่มี่สะพายกระเป๋าหนังสือเล็ก ๆ น่ารักไว้บนหลัง เธอเล่าเรื่องที่เล่นสนุกวันนี้ให้พ่อของเธอฟังขณะนั่งอยู่บนท่อนแขนของพ่อผู้แข็งแกร่ง

“สนุกไหมคะ” โจวชิงไป๋พูด

“สนุกค่ะ พรุ่งนี้หนูจะเล่นอีก” มี่มี่พูด

“หิวหรือยังคะ” โจวชิงไป๋ถาม

“หิวนิดหน่อยค่ะ” มี่มี่พูด

สองพ่อลูกพูดโต้กันไปมาขณะเดินขึ้นบันไดไปด้วย พอกลับมาถึงบ้านโจวชิงไป๋ก็ให้ลูกสาวกินเค้กพุทราจีนชิ้นหนึ่ง

สาวน้อยมี่มี่วิ่งไปให้แม่ของเธออุ้มก่อน หลังจากนั้นก็ถูกพี่ชายสามของเธอยกไปอุ้มไว้ในอ้อมแขน เธอพูดขณะในมือถือเค้กพุทราจีนกินไปด้วย “พี่คะพี่กินไหม”

“กินสิครับ” โจวกุยหลายพูด

สาวน้อยมี่มี่จึงแบ่งเค้กในมือให้เขา โจวกุยหลายที่ถูกสายตาของพ่อเขาจับจ้องกินเค้กชิ้นนั้นอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย ก่อนพูดชมน้องสาวว่า “ขอบคุณค่ะมี่มี่ เค้กอร๊อยอร่อย พี่ชายชอบมากเลยค่ะ”

สาวน้อยมี่มี่ดีใจมาก ยื่นเค้กในมือให้ผู้เป็นพ่อทั้งที่ยังอยู่ที่อ้อมแขนเขาแล้วพูดว่า “ปะป๊าก็กินด้วยสิคะ”

โจวชิงไป๋ให้ความร่วมมือลูกสาว กินเสร็จแล้วก็พูดขอบคุณเธอเช่นกัน ส่งผลให้มี่มี่ยิ้มจนตาหยี

หลินชิงเหอกำลังทำงานแปลเหลือบมองนิด ๆ แล้วพูด “ทำไมของหม่าม้าไม่มีล่ะคะ”

“หม่าม้าทำงานอยู่นี่คะ เดี๋ยวหนูจะเก็บไว้ให้หม่าม้าเอง” สาวน้อยมี่มี่พูด เธอแบ่งเค้กส่วนหนึ่งวางไว้บนโต๊ะ

หลินชิงเหอพูด “ยกมาให้หม่าม้ากินทีสิคะ”

สาวน้อยมี่มี่ก็ยกมาให้เธอ มองผู้เป็นแม่กินเข้าไปแล้ว ก็ยังคงจ้องมองเธออย่างเฝ้ารอ แน่นอนว่าหลินชิงเหอตอบกลับไปว่า “อืม อร่อยมากค่ะ”

เพียงเท่านี้มี่มี่ก็พอใจมากแล้ว ก่อนเด็กน้อยจะเริ่มกินของตัวเองพร้อมกับแกว่งเท้าเล็ก ๆ ดูทีวีไปด้วย

โจวชิงไป๋เทนมให้ลูกสาวตนแก้วหนึ่งแล้วพูด “ดื่มนมหน่อย”

“หนูไม่ชอบดื่มนม” สาวน้อยมี่มี่ไม่ชอบดื่มนมวัวจืด ๆ แบบนี้เลย

“ดื่มสองอึกก็ได้ค่ะ” โจวชิงไป๋พูด

โจวกุยหลายไม่อยากจะมองความเป็นทาสรักลูกสาวของผู้เป็นพ่อตัวเองจึงพูดขึ้น “ป๊าควรไปเปิดร้านเกี๊ยวได้แล้วนะครับ”

“หนูอยากไปด้วย” สาวน้อยมี่มี่พูด

โจวชิงไป๋ป้อนนมให้เธอดื่ม 2-3 อึก รอเธอกินเค้กเสร็จแล้วก็พาไปที่ร้านเกี๊ยวด้วยกัน

“ม้า ตอนพวกผมเด็ก ๆ ป๊าผมเป็นแบบนี้ไหมครับเนี่ย” โจวกุยหลายพูด

“ไม่นะ” หลินชิงเหอตอบกลับอย่างฉับไว