ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 621

บทที่ 621 ที่ดินสามารถทำการซื้อขายได้แล้ว

“ที่ดินตรงนั้นไม่เลวเลย พวกเราสามารถซื้อเอาไว้ได้” โจวชิงไป๋มองภรรยาตัวเองแล้วพูด

หลินชิงเหอมุ่นคิ้วมองไปทางเขา “จะซื้อยังไงคะ? ครอบครัวเราไม่ได้มีเงินขนาดนั้น”

“กู้ธนาคาร” โจวชิงไป๋พูดแล้วมองภรรยาเขาอย่างสงบ

หลังจากเปิดประเทศแล้วก็จะมีการส่งเสริมให้คนกลุ่มหนึ่งร่ำรวยขึ้นมา จากนั้นพวกเขาก็จะพาคนด้านหลังรวยไปด้วยกัน ดังนั้นการกู้ธนาคารเป็นอะไรที่สะดวกและรวดเร็วยิ่ง ขอเพียงมีความสามารถนั้น คนคนนั้นก็สามารถกู้เงินจากธนาคารได้

อีกทั้งพวกเขายังมีกิจการในครอบครัวเยอะถึงขนาดนี้ แม้จะต้องกู้เงินเป็นจำนวนมหาศาล ก็สามารถทำเรื่องกู้ได้เช่นกัน

หลินชิงเหอไม่คิดเลยว่ายิ่งสามีอายุมากขึ้นก็ดูจะมีความอยากมากขึ้นด้วยนะเนี่ย เพื่อที่ดินผืนนั้นแม้แต่เรื่องกู้เงินธนาคารเขาก็ยังคิดถึงมันได้

หลินชิงเหอเองก็เคยคิดเช่นเดียวกัน เธอเพียงแค่รู้สึกลังเลเล็กน้อย เนื่องจากเงินที่จำเป็นต้องใช้นั้นมันมากไปจริง ๆ

“กู้มาแล้วเราค่อย ๆ ผ่อนคืน นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากนะครับ” โจวชิงไป๋พูด

ถ้าคิดจะซื้อหลังจากนั้นล่ะก็ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว เพราะราคามันแพงมากจริง ๆ จะซื้อได้ง่าย ๆ ที่ไหนกัน?

หากต้องการซื้อล่ะก็ ตอนนี้ก็สามารถซื้อได้แล้ว

“ที่ไห่หนานเราจะได้กำไรไม่น้อย สามารถเอามารวมยอดได้อีกเยอะเหมือนกัน” โจวชิงไป๋พูด

หลินชิงเหอหัวเราะแล้วพูดว่า “ที่ดินผืนนั้นดีขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”

“ถ้าคุณต้องการเอามาปลูกของพวกนั้น ที่ดินผืนนั้นก็ไม่แย่เลย” โจวชิงไป๋พยักหน้า

เขาขับรถออกไปตระเวนดู แม้ว่าจะไกลไปสักหน่อย แต่ถ้าเอามาใช้ในการปลูกพืชล่ะก็นั่นไม่ใช่ที่ที่แย่เลย เนื่องจากมีหลายที่ที่ทำการซ่อมแซมถนน หลังจากนี้ถนนหนทางก็จะเดินทางสะดวกขึ้นมากอย่างแน่นอน

หลินชิงเหอพูดยิ้ม ๆ “ฉันก็นึกว่าคุณจะร่วมมือกับหวังหยวนเสียอีก อีกฝ่ายมีเงินหนาเสียด้วย”

“ทำเองดีกว่าครับ” โจวชิงไป๋พูด เขาไม่อยากให้กิจการของครอบครัวไปปนกับครอบครัวอื่น แม้จะเป็นสามีของหลานสาว แต่ของสิ่งหนึ่งที่เป็นอีกสิ่งหนึ่งก็ไม่ควรทำให้สับสน ไม่อย่างนั้นต่อไปจะวุ่นวายยิ่งขึ้น

อีกอย่างครอบครัวของเขาก็ไม่ใช่ว่าไม่มีความสามารถพอจะซื้อที่ตรงนั้นได้เหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องแบ่งน้ำแกง*กับคนอื่นด้วย

* แบ่งน้ำแกง (杯羹) หมายถึง การแบ่งปันผลประโยชน์

หลินชิงเหอพูด “พรุ่งนี้พาฉันไปดูหน่อยนะคะ”

“ครับ” โจวชิงไป๋พยักหน้าตอบตกลง

วันถัดมาพอส่งลูกสาวไปโรงเรียนอนุบาลเสร็จ จากนั้นเขาก็ขับรถพาภรรยาออกมาที่เขตชานเมือง

ที่ดินผืนนี้ค่อนข้างลาดเอียง แต่กลับกว้างขวางมาก อีกทั้งสภาพดินก็เหมาะที่จะเพาะปลูกมากเช่นกัน ซึ่งหลินชิงเหอรู้สึกว่าที่ผืนนี้ไม่เลวเลย

“คุณหาที่นี่เจอได้ยังไงคะ?” หลินชิงเหอเดินกับเขาแล้วก็พูดไปด้วย

“พอผมว่างไม่มีอะไรทำเลยออกมาสำรวจดู” โจวชิงไป๋พูด

เวลา 2 ปีกว่า ๆ นี้เขาไม่ได้ทำงานอะไรอื่นเลย แต่เขาได้ที่หน้าร้านจากอำเภอเมืองอื่นมาไม่น้อยเลยทีเดียว ส่วนโรงงานเขาก็ได้ซื้อเก็บไว้ 2-3 แห่ง ที่ดินก็เช่นกัน

หลินชิงเหอยังเคยล้อเขาเลยว่าซื้อเยอะขนาดนี้ไม่กลัวว่าจะลืมบ้างหรือ?

โจวชิงไป๋จึงเอาสมุดเล่มหนึ่งให้เธอดู ภายในนั้นเป็นอสังหาริมทรัพย์ที่เขาจดไว้อย่างชัดเจน ยังมีเอกสารใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ต่าง ๆ อยู่อีกด้วย ลืมอย่างอื่นได้แต่เขาจะลืมของพวกนี้ได้อย่างไร?

นอกจากจะซื้ออสังหาริมทรัพย์เหล่านี้แล้ว ที่เหลือโจวชิงไป๋ยังตระเวนไปทั่วบริเวณเพราะอยากซื้อที่ดินผืนใหญ่ ที่ภรรยาเขาเคยพูดว่าต่อไปจะทำผักผลไม้ปลอดสารพิษนั่น

ที่จริงเขามาดูที่ดินผืนนี้ตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ว่าปีที่แล้วยังไม่ได้รับอนุญาตให้ทำการซื้อที่ดินได้ ทว่าพอมาปีนี้ทางรัฐก็ได้ออกกฎใหม่ว่าสามารถทำการซื้อขายที่ดินได้แล้ว

เรื่องนี้ทำให้โจวชิงไป๋จิตใจสั่นไหว กระทั่งเรื่องกู้ธนาคารเขาก็คิดเสร็จสรรพในหัวเรียบร้อยแล้วด้วย

หลินชิงเหอเดินวนอยู่รอบหนึ่งเสร็จ เธอก็กลับมาพร้อมกับเขาและพูดขึ้นว่า “พวกเราไปดูที่ไห่หนานทางนั้นก่อนค่อยว่ากันค่ะ”

“อืม” โจวชิงไป๋ก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาอ่านหนังสือพิมพ์บ่อย ๆ ย่อมรู้ว่าตอนนี้ที่ทางนั้นพัฒนาไปเร็วมากขนาดไหน ดังนั้นอย่างไรก็ต้องไปลองดูก่อนอยู่แล้ว