ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม นิยาย บท 647

บทที่ 647 โทรศัพท์จากเจ้าใหญ่

หลังจากที่หลินชิงเหอกลับไป ท่านพ่อท่านแม่โจวและผู้เฒ่าหวังก็พูดกันว่า “ถือว่าเป็นความลำบากของสะใภ้สี่แล้วเหมือนกันนะ งานทั้งนอกและในก็กลายเป็นหน้าที่ของหล่อนหมด”

“ชิงไป๋นี่ใช้ไม่ได้จริง ๆ ” ท่านพ่อโจวพูด

“คนมีความสามารถก็ต้องเหนื่อยมากหน่อยอย่างไรล่ะ” ผู้เฒ่าหวังพูดยิ้ม ๆ

“คนมีความสามารถก็เหนื่อยหน่อยนั่นน่ะไม่ผิดหรอก แต่ภรรยาของเจ้าสี่ออกไปทำงานนอกบ้านลำบากลำบนแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยนะ มีเรื่องอะไรก็เรียกชิงไป๋ไปก็ได้นี่” ท่านแม่โจวพูด

แม้จะไม่ได้แสดงออกอะไรนัก แต่ผู้เฒ่าผู้แก่ที่บ้านต่างก็รู้กันหมดว่าลำบากหลินชิงเหอสะใภ้คนนี้แค่ไหน

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าท่านแม่โจวนั้นนับถือสะใภ้คนนี้มากจริง ๆ กระทั่งตอนไปสวนสาธารณะก็ไปพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องสะใภ้กับบรรดาแม่เฒ่าคนอื่น และยังไม่มีบ้านไหนที่สู้กับสะใภ้คนนี้ของครอบครัวนางได้เลยสักคน

มีสะใภ้บางส่วนที่กตัญญู แต่ต่อให้กตัญญูมากอีกสักนิดก็ยังเทียบไม่ติด

ดูชีวิตของนางตอนนี้สิ ที่บ้านยังมีแม่บ้านแล้วด้วย ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ไหนเลยนางจะกล้าคิด?

หลินชิงเหอไม่รู้ความคิดของคนแก่ที่บ้าน เดิมทีพวกเขาพูดอะไรเธอก็แค่รับฟังเฉย ๆ ด้วยอายุเยอะแล้วและไม่ได้มีนิสัยยอมหักไม่ยอมงอเหมือนเมื่อสมัยก่อน แค่ตามน้ำไปและพูดปลอบนิดหน่อยเท่านั้น

ตอนหลินชิงเหอกลับบ้าน ก็ได้รับโทรศัพท์ของเจ้าใหญ่ ตอนเธอมาเสียงโทรศัพท์ก็ดังพอดี จึงไม่ต้องให้อาอี๋แม่บ้านเป็นคนรับ เธอก็ไปรับด้วยตัวเองเลย

“สวัสดีค่ะ” หลินชิงเหอพูดคำนี้เป็นคำแรก

“ม้าครับ” ด้านโจวข่ายที่อยู่ปลายสายยิ้มออกมาทันที เพราะเขาจำเสียงแม่ของเขาได้ทันทีที่ได้ยิน

“เด็กดื้อ ยังรู้จักโทรกลับมาด้วยเหรอ เหม่ยเจี่ยยังโทรกลับมาเยอะว่าลูกเสียอีก!” หลินชิงเหอพอได้ยินว่าเป็นเจ้าลูกชายคนโตก็ต่อว่าเขาในทันที

เวิงเหม่ยเจี่ยว่าที่ลูกสะใภ้ของเธอโทรกลับมาแล้วครั้งหนึ่งในสัปดาห์หนึ่ง ตอนที่เธอว่าง ๆ ก็ยังโทรศัพท์กลับมาด้วยครั้งสองครั้ง หล่อนค่อนข้างคุยถูกคอกับหลินชิงเหอว่าที่แม่สามีของหล่อนทีเดียว

หลินชิงเหอก็ทำหน้าที่แม่สามีได้เป็นอย่างดี สองคู่รักคู่นี้ไม่สามารถหาเวลากลับมาได้ หลินชิงเหอก็จะส่งของบางส่วนไปให้พวกเขา

อย่างเช่นเมื่อตอนปีใหม่ที่พวกเขาไม่ได้กลับมาบ้าน แต่เจ้าสามจะไปที่กองทัพในวันที่ยี่สิบ เจียงเกิงได้ยินก็อยากไปด้วยเช่นกัน หลินชิงเหอจึงให้พวกเขาไปด้วยกัน และฝากเนื้ออบแห้ง ส้มโอหมักน้ำผึ้ง และมะนาวหมักน้ำผึ้งพวกนี้ไปด้วย นอกจากนั้นยังมีเสื้อผ้าใหม่อีกหลายตัวที่ซื้อไปให้พวกเขา

โจวข่ายที่อยู่ปลายสายได้ยินเสียงตำหนิของมารดาก็หัวเราะและพูดว่า “ก็เหมือนกันนั่นแหละครับ จะลูกชายหรือภรรยาของลูกชายโทรกลับไปก็เหมือนกันหมดแหละ”

“เหม่ยเจี่ยก็ส่วนเหม่ยเจี่ย ลูกก็ส่วนลูก อย่าเอาความขี้เกียจมาเป็นข้ออ้าง” หลินชิงเหอพูด หลังจากนั้นถึงค่อยถาม “ช่วงนี้ไปไหน? แม่ได้ยินเหม่ยเจี่ยบอกว่าลูกได้รับภารกิจอีกแล้ว”

“งานราชงานลับน่ะครับ พวกเราอย่าพูดเรื่องนี้เลย ผมจะบอกข่าวดีกับม้าว่าปีนี้ผมจะได้เลื่อนขั้นแล้วนะ” โจวข่ายพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง

หลินชิงเหอก็ยิ้มออกมาเช่นกัน “เลื่อนขั้นเป็นเรื่องดี แต่ว่าออกไปข้างนอกอย่างไรก็ไม่มีเรื่องอะไรที่สำคัญไปกว่าร่างกายของตัวเองนะลูก ดูแลตัวดี ๆ อย่าทำให้เหม่ยเจี่ยเป็นห่วงรู้ไหม?”

“ผมรู้ครับม้า” โจวข่ายรับปาก

“แล้วเมื่อไหร่จะกลับบ้านล่ะ? เมื่อกี้ม้าเพิ่งจะกลับมาจากบ้านปู่กับย่า พวกเขารวมทั้งผู้เฒ่าหวังพูดเรื่องงานแต่งงานของลูกกับเหม่ยเจี่ยด้วย”

งานแต่งงานของหลานชายคนโตจะต้องมีอุปสรรคเข้ามาอยู่ทุกครั้ง เหล่าพี่ ๆ ผู้ชายของตระกูลเวิงก็แต่งงานกันปีละคน จนต้องมีจัดในปีนี้ แต่หลินชิงเหอไม่คิดว่านั่นจะเป็นปัญหาอะไร เนื่องจากปีนี้พวกเขาก็อายุ 24 พอดี อย่างไรก็ยังเด็กอยู่นัก

อีกทั้งหนุ่มสาววัยรุ่นคบหากันนานก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดี อยู่กันก่อนแต่งแบบนี้พอแต่งงานไปก็ยากที่จะมีเรื่องบาดหมางด้วย

แน่นอนว่าเธอรู้จักนิสัยของลูกชายดีว่าเป็นอย่างไร เขาก็เหมือนกับพ่อของเขา พอตัดสินใจเลือกคนนี้แล้วเขาก็จะเลือกคนคนนั้นไปตลอดชีวิต ไม่ใช่ว่าตัดสินใจแล้วเขาจะโลเลอีกแบบนั้น

อีกทั้งเวิงเหม่ยเจี่ยว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้ก็ไม่ใช่คนหยิ่งผยอง หล่อนเป็นคนมีความคิดความอ่านเหมือนผู้ใหญ่และเป็นคนใจกว้าง ดังนั้นสำหรับเรื่องชีวิตหลังแต่งงานของพวกเขาแล้ว หลินชิงเหอไม่รู้สึกกังวลเลยสักนิด

โจวข่ายหัวเราะพูดว่า “ปลายปีนี้พวกผมจะกลับไปครับ ถึงตอนนั้นผมจะโทรไปบอกก่อนนะครับ แม่แค่เตรียมห้องให้พวกผมที่บ้านก็พอ”

“ลูกยังไม่เคยกลับมาดูเลย ก็รู้แล้วเหรอว่าบ้านใหญ่พออยู่ไหมน่ะ” หลินชิงเหอพูดยิ้ม ๆ

“เจ้าสามบอกหมดแล้วครับว่าบ้านเรากว้างขวางมาก และก็หรูหราใช่ย่อยเสียด้วย ถ้าไม่ใช้บ้านเราเป็นที่จัดงานแต่งของผม ผมก็คิดไม่ออกแล้วว่าจะมีที่ไหนดีกว่านี้อีก” โจวข่ายพูด