ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 327

ซูเสี่ยวลู่พยักหน้า นางมองไปที่หวังฮุ่ยหลานและพูดว่า “ร่างกายของเจ้าไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ นอกเหนือจากตั้งครรภ์ยากแล้ว การตั้งครรภ์ยังมีความเสี่ยงสูงต่อเจ้า สภาพร่างกายของเจ้าไม่อนุญาต แม้ว่าจะตั้งครรภ์ ตอนคลอดก็ยากที่จะรักษาชีวิตไว้ได้”

หวังฮุ่ยหลานมองไปที่ซูเสี่ยวลู่ “ขอให้เจ้าช่วยทำคลอดให้ข้าก็ไม่ได้หรือ?”

สามถึงห้าปี ช่างยาวนานเหลือเกิน

ซูเสี่ยวลู่เป็นหมอเทวดา ขอให้นางทำคลอดให้ ไม่ได้หรือ?

ซูเสี่ยวลู่พูดตามความจริง “สถานการณ์เช่นเจ้า ข้าก็ทำไม่ได้ เจ้าสามารถรอจนกว่าจะลดน้ำหนักแล้วค่อยมีลูก ตอนนั้นร่างกายแข็งแรง อยากจะมีกี่คนก็ได้”

ร่างกายของหวังฮุ่ยหลานในตอนนี้ หากตั้งครรภ์ก็ไม่อาจคลอดตามธรรมชาติได้ จำเป็นต้องผ่าท้องคลอดเท่านั้น แต่นางอ้วนขนาดนี้ การดูแลตัวเองเพียงลำพังแทบเป็นไปไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น การผ่าคลอดในยุคสมัยนี้ไม่มีอยู่จริง ไม่มีหมอคนไหนที่มีความเชี่ยวชาญหรือสามารถช่วยได้

แม้แต่อาจารย์ของนางจะช่วยก็ตาม กำลังคนก็ยังไม่เพียงพอ

เนื่องจากหน้าท้องของหวังฮุ่ยหลานหนาเกินไป ต้องแยกเนื้อออกเพื่อดึงเด็กออกมา ซึ่งในกระบวนการนี้ มีโอกาสที่เด็กจะเสียชีวิตจากการขาดอากาศก่อนที่จะถูกนำออกมาได้ทัน

ยิ่งไปกว่านั้น ความเสี่ยงไม่ได้อยู่แค่การคลอดเท่านั้น การตั้งครรภ์ยังเป็นภาระหนักต่อร่างกายของหวังฮุ่ยหลานอย่างมาก นางอาจไม่สามารถผ่านช่วงท้ายของการตั้งครรภ์ได้ ร่างกายอาจรับไม่ไหวและนำไปสู่สารพัดโรค...

ดังนั้น ซูเสี่ยวลู่จึงไม่ให้ความหวังกับหวังฮุ่ยหลาน วิธีเดียวที่จะสามารถมีลูกได้ คือการลดน้ำหนักก่อนเท่านั้น

“สิ่งที่ต้องพูดข้าก็พูดไปหมดแล้ว พวกเจ้าลองพิจารณาดูดีๆ ข้ากับอาจารย์จะลงไปพักผ่อนก่อน”

ซูเสี่ยวลู่พูดจบแล้ว และในเวลานี้ก็ปล่อยให้พวกเขาได้ปรึกษากันเอง

อิ่นฮูหยินรีบจัดการให้สาวใช้พาซูเสี่ยวลู่และตาเฒ่าอู๋ลงไปพัก นางเองก็เดินไปส่งที่โถงใหญ่ด้วยตัวเอง หลังจากกำชับสาวใช้ให้ดูแลรับรองพวกเขาอย่างดีแล้ว นางก็รีบกลับไปยังโถงใหญ่

หลิวจื่อจินกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “ฮุ่ยหลาน เชื่อฟังนางเถอะนะ ลดน้ำหนักก่อนดีไหม? ข้าอยากให้เจ้าปลอดภัย”

หวังฮุ่ยหลานนิ่งเงียบ นางก้มหน้า ความรู้สึกในใจของนางเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย

นางอาจจะต้องยอมรับความสัมพันธ์แบบต่างคนต่างได้ประโยชน์กับหลิวจื่อจิน ไม่ควรคาดหวังอะไรให้มากเกินไป เหมือนที่นางเคยสัญญากับบิดาว่าจะเตรียมใจสำหรับการตัดใจ

แต่การได้ใช้ชีวิตร่วมกันทุกวันกลับทำให้นางควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาช่างดีเกินไป ดีเสียจนทำให้นางอยากเก็บเขาไว้ในชีวิต

เลือดเนื้อเชื้อไขของทั้งสอง คือสายใยที่ไม่มีวันตัดขาด

อิ่นฮูหยินได้ยินคำพูดเกลี้ยกล่อมของหลิวจื่อจิน ก็รู้สึกพึงพอใจในตัวหลานเขยคนนี้เพิ่มขึ้น

อิ่นฮูหยินเดินเข้ามา ยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดกับหลิวจื่อจินว่า “จื่อจิน เจ้าเดินทางมาไกลคงเหน็ดเหนื่อยมาก ไปพักผ่อนสักหน่อยเถิด ปล่อยให้ข้าคุยกับฮุ่ยหลานเอง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน