ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 340

เฉียนซื่อพาเฉินหู่และเฉินชิงมายืนดูซูเสี่ยวลู่ด้วย

ซูเสี่ยวลู่ยิ้มพลางกล่าวว่า

"อาจารย์กุยโหยวจะทดสอบฝีมือข้า วันนี้จึงออกมาเดินเล่นสักรอบ"

กุยโหยวสีหน้าราบเรียบ เพียงพยักหน้ารับ

เฉินหู่และเฉียนซื่อหัวเราะพร้อมกล่าวว่า

"เช่นนั้นเจ้าก็รีบไปเถอะ"

พวกเขาเองก็ต้องไปทำงานแล้ว

ซูเสี่ยวลู่พยักหน้ารับ ก่อนออกเดินทางไปพร้อมกับกุยโหยว

เมื่อออกห่างจากถนน กุยโหยวก็เหยียบปลายเท้าพุ่งทะยานลอยตัวขึ้นสู่ฟ้าไปก่อน

ซูเสี่ยวลู่เลยรีบเร่งลมปราณพยายามตามติดไป

วิชาตัวเบาใช้กำลังภายในในการขับเคลื่อน

การเดินทางตลอดเส้นทางจนถึงเมืองหยางเจี่ยว ทำเอาซูเสี่ยวลู่เหนื่อยจนเหงื่อท่วมกาย

ว่าก็ว่า วิชาตัวเบาก็มิใช่เรื่องเบาสบายดั่งชื่อ

เมื่อเข้าสู่ตัวเมือง ซูเสี่ยวลู่จึงเอ่ยกับกุยโยวว่า

"อาจารย์กุยโยว พวกเรารอสักครู่ก่อนเถิด เวลานี้ผักดองเปรี้ยวและผักดองเค็มยังขายไม่หมด พวกนางน่าจะยังคงยุ่งอยู่"

"อืม"

กุยโยวพยักหน้า ซูเสี่ยวหลิงและเฉินต้านิวช่วยกันขายผักเสมอ พวกนางไม่เคยอู้งานหรือละเลยหน้าที่เลย

เมื่อความร่วมมือกับโรงเตี้ยมเริ่มพัฒนาอย่างลึกซึ้งขึ้น ทุกวันทั้งสองครอบครัวก็จะขายเพียงวันละหนึ่งร้อยชั่ง และโดยปกติแล้วพอถึงเวลาประมาณยามอู่สี่เค่อของก็จะขายหมด

หลังจากขายหมดแล้ว ทั้งสองคนก็ค่อย ๆ เก็บข้าวของ หากซูเสี่ยวหลิงและเฉินต้านิวต้องการที่จะไปพบใคร ก็มักจะใช้เวลานี้โดยอ้างว่าจะไปซื้อของบางอย่างเพื่อเป็นข้ออ้างแล้วออกไป

ณ เวลานี้ ซูเสี่ยวหลิงและเฉินต้านิวยังคงยุ่งอยู่กับการช่วยขายของ

แล้วก็เป็นไปตามคาด เมื่อถึงเวลาประมาณยามอู่สี่เค่อทั้งสองคนก็ออกจากร้านพร้อมกัน

ซูเสี่ยวลู่และกุยโหยวคอยติดตามอยู่ห่าง ๆ

ซูเสี่ยวหลิงและเฉินต้านิวเดินมาถึงร้านบะหมี่แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากสำนักบัณฑิต พอเลือกที่นั่งได้แล้วก็เรียกพนักงานในร้านมา พลางฝากให้เขาไปตามใครบางคนมาพร้อมย้ำว่าเรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับ จากนั้นก็ยื่นเงินหนึ่งร้อยอีแปะให้เป็นค่าปิดปาก

พนักงานรับเงินไปก็ยิ้มกว้าง และรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว

ซูเสี่ยวลู่และกุยโหยวนั่งอยู่ที่ชั้นสองของโรงน้ำชาซึ่งตั้งอยู่ตรงข้ามกับร้านบะหมี่ พวกเขามองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านบะหมี่ผ่านหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ

เฉินต้านิวนั่งกระสับกระส่ายราวกับมีหนามทิ่มแทง พลางเอ่ยถามซูเสี่ยวหลิงด้วยน้ำเสียงกังวลว่า

"พี่เสี่ยวหลิง พี่ว่าเขาจะดูออกหรือไม่? ถ้าเขารู้เข้าจะทำยังไงดีล่ะ?”

ซูเสี่ยวหลิงยิ้มน้อย ๆ พร้อมกล่าวว่า

"ต้านิวหากเจ้านั่งนิ่งๆ ไม่ขยับไปมา ข้ารับรองว่าเขาไม่มีทางดูออก เราก็แค่คนธรรมดาที่มานั่งกินบะหมี่กัน เจ้ากลับแสดงท่าทางกระวนกระวายเช่นนี้มิเท่ากับบอกใบ้ให้เขารู้หรือ? แม้ว่าเขาจะไม่ตั้งใจจับผิดแต่เห็นเจ้านั่งร้อนรนขนาดนี้อย่างไรก็ต้องสังเกตเห็นแน่"

สตรีที่นั่งกระสับกระส่าย ใบหน้าแดงจัดเช่นนี้ ดูยังไงก็ผิดปกติ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน