ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 917

ชิงฮวนเอ่ยถาม “พระชายาฉีไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงที่ไกลออกไปหรอกหรือ? ทำไมถึงมาเปิดร้านหมอยาในที่ชนบททุรกันดารและห่างไกลแบบนี้ได้เล่า? อีกอย่างค่ารักษาโรคของพระนางจะต้องแพงหูฉีกแน่นอน”

เจ้าของร้านพยักหน้า “นั่นย่อมแน่นอนอยู่แล้ว พระชายาฉีมีทักษะทางการรักษาที่ยอดเยี่ยม และนั่นยังเป็นการทำให้ฟื้นคืนชีพจากคนที่เหมือนตายไปแล้วให้กลับมาเกิดใหม่มีเลือดเนื้อเชื้อไขได้อีกครั้ง ค่ารักษาโรคจะราคาต่ำได้อย่างไร? ค่าเข้าประตูก็ปาไปสิบตำลึงแล้ว ข้าเอาห้าสิบตำลึงถือว่าเป็นราคาเมตตาที่ช่วยเหลือทุกคนแก้ปัญหาเรื่องที่กลุ้มใจลง”

ชิงฮวนหยิบตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงออกมาจากอกและยื่นให้เจ้าของร้าน “ยื่นหมูยื่นแมว ช่วยแนะนำให้ข้าได้พบกับพระชายาฉีในทันที”

เจ้าของร้านเห็นเงินก็ตาสว่างทันที อยู่ ๆ ก็ขยันขันแข็งขึ้นมาในทันที

หลังจากรอให้ชิงฮวนกับมู่หรงฉีทานของว่างอย่างไม่รีบไม่ร้อน และดื่มน้ำชาหลงจิ่งรสเลิศไปหนึ่งกาเสร็จ พวกเขาก็ลุกขึ้นมาพาอวิ๋นเฉินกับอวิ๋นเย่ว์ เดินตามเจ้าของร้านที่นำทางไปยังหุบเขายาเทพเซียน

แม้จะบอกว่าเป็นการแนะนำ แต่ที่จริงแล้วก็เป็นแค่กระดาษที่มีข้อความและประทับตราโดยเจ้าของร้านเท่านั้น เขาเป็นคนขายตั๋วเอง ผู้รับผิดชอบดูแลจัดการลำดับของหุบเขาต้องจับฉลากได้ของเขาอยู่แล้ว ดังนั้นจึงเป็นวิธีที่ใช่ได้ผล

และหุบเขายาเทพเซียน ก็ไม่มีอะไรมากก็เป็นแค่ลานกว้าง ๆ สี่เหลี่ยมที่มีแผ่นป้ายเขียนเองว่าหุบเขายาเทพเซียน ไม่ได้อยู่ในภูเขาลึกแต่อย่างใด

มีรถม้าจอดอยู่มากกว่าสิบคันรถที่หน้าประตู มีหลายคนกำลังรอการรักษา มีทั้งนั่งรอและนอนรอ ด้านหน้ามีคนที่แต่งกายชุดสาวใช้นั่งอยู่ที่ม้านั่งเล็ก ๆ ขวางประตูอยู่

มีคำแนะนำจากเจ้าของร้าน ได้ผลดีจริง ๆ ด้วย พอสาวใช้ตรวจสอบตราประทับ และมองสำรวจพวกเขาสองคนเล็กน้อยแล้วก็รีบแอบแผ่นป้ายลำดับเลขยัดให้ชิงฮวนทันที และดันให้มาอยู่แถวหน้าสุด

ชิงฮวนยิ้มน้อยยิ่มใหญ่และรออย่างสงบ

อวิ๋นเย่ว์เจ้าเด็กแก่แดดเงยหน้าขึ้นมาและลดเสียงเอ่ยถามเบา ๆ “ท่านแม่ทำไมไม่บุกเข้าไปทำลายร้านของนางเลยล่ะ?”

อวิ๋นเฉินพูดอย่างจริงจัง “ถ้าทำเช่นนี้ก็ไม่เท่ากับว่าท่านแม่เปิดตัวตนที่แท้จริงออกมาหรอกหรือ?”

ชิงฮวนยกมือขึ้นลูบหัวอวิ๋นเฉิน เด็กไร้เดียงสาคนนี้แตกต่างจากเด็กคนอื่นก็คือเป็นเด็กที่คิดอะไรรอบคอบและเฉลียวฉลาดหนักแน่น เหมือนมู่หรงฉีมากจริง ๆ

“แม่ไม่อยากเปิดเผยตัวตนออกมา แต่ก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อเปิดโปงคำหลอกลวงของอีกฝ่ายให้ได้ ต้องวางเชิงรู้เขารู้เราให้หมดเปลือกก่อน ไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ อีกอย่างแม่อยากให้โอกาสอีกฝ่ายสักครั้งด้วย ถ้าหากนางมีทักษะทางการแพทย์สูงจริง ๆ แม้ว่าจะเป็นการแสวงหากำไร แต่อย่างน้อยก็เป็นการสร้างความสุขให้กับประชาชน เช่นนั้นก็จะเอ่ยตักเตือนเล็กน้อยก็พอ เข้าใจหรือไม่?”

อวิ๋นเย่ว์เข้าใจแบบงง ๆ “นางกล้าปลอมตัวเป็นท่านแม่ ก็คือคนเลว เฆี่ยนตีเสียหน่อยก็จบเรื่องแล้ว”

อวิ๋นเฉินแบะปาก “น้องสาวช่างโง่จริง ๆ วิธีของท่านแม่เช่นนี้เรียกว่าการล่อเสือออกจากถ้ำ สามารถใช้นางสร้างความสับสนให้เสด็จปู่ได้”

เหลิ่งชิงฮวนอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ช่างเป็นวายร้ายตัวน้อยเสียจริง ๆ

ในขณะที่กำลังพูดคุยกัน ประตูข้างในถูกเปิดออก ด้านในมีท่านผู้เฒ่าคนหนึ่งกัดฟันแน่นก้าวเดินออกมาทีละก้าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลุ้มใจ

เสื้อผ้าบนร่างกายของเขามีรอยเย็บปะเต็มไปหมด เห็นได้ชัดว่ามาจากครอบครัวที่ยากจน คงจะประหยัดอดออมอาหารและเสื้อผ้าเพื่อมารักษาโรคให้มีชีวิตอยู่ต่อ

มีคนรู้จักเดินเข้าไปสอบถาม “เป็นอย่างไรบ้าง?”

ท่านผู้เฒ่าส่ายหัว “พระชายาฉีบอกว่าโรคนี้เกินเยียวยาแล้ว หากจะรักษาไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าอยากรักษาให้หายถึงต้นต่ออย่างน้อยก็ต้องใช้เงินห้าร้อยตำลึง ข้าเป็นคนชราตัวคนเดียวจะหาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน? ช่างเถอะ ไม่ดูแล้ว กลับไปรอความตายดีกว่า”

คนอื่น ๆ ทำได้เพียงส่ายหัวและถอนหายใจอย่างปลงใจ ที่ช่วยอะไรไม่ได้

และท่านผู้เฒ่าที่แต่เดิมก็กังวลเกี่ยวกับความเจ็บป่วยของตัวเองจนอกสั่นขวัญหายอยู่แล้ว ไปหาหมอขอยากินเพื่อรักษาแต่กลับไม่พบว่าอาการจะดีขึ้นได้ ดังนั้นจึงมาที่นี่พร้อมกับความหวังสุดท้ายของเขา แต่ตอนนี้ความหวังสุดท้ายได้ดับวูบลงแล้ว รู้สึกว่าต้องตายอย่างแน่นอน จึงตกใจกับชะตาชีวิตตัวเอง เดินตัวสั่นเทาไปเพียงไม่ถึงสองก้าว คาดไม่ถึงว่าจะร้อง เฮือก หนึ่งครั้งและตาเหลือบล้มลงไป

คนในหุบเขายามองแทบไม่ทัน

ทุกคนต่างพากันก้าวไปข้างหน้า เอานิ้วหัวแม่มือกดลงตรงร่องระหว่างปากและใต้จมูกดู และร้องอุทานขึ้นมาว่า “ตัวร้อนเป็นไข้”