ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 918

สาวใช้เห็นว่าทุกคนเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจ ตัวเองได้ไปยั่วให้ทุกคนโกรธเสียแล้ว แต่ก็ยังคงไม่รีบร้อนไม่ตื่นตระหนกแต่อย่างใด ราวกับว่าไม่มีอะไรต้องกลัว

“พระชายาของข้าเป็นคนที่พวกเจ้าอยากเจอก็ต้องได้เจองั้นหรือ? คนที่ต้องการหาหมอก็จงรออย่างสงบ ใครไม่หาก็ออกไปเสีย อย่าได้มาหาเรื่องทะเลาะวิวาทกันที่นี่”

ความเย่อหยิ่งของนางยิ่งทำให้ทุกคนโกรธมากยิ่งขึ้น แต่ก็ไม่กล้าระเบิดอารมณ์ออกมา ทำได้เพียงทำตาใสมองไปที่ชิงฮวน

ชิงฮวนรู้ว่า ท่านผู้เฒ่าที่นอนอยู่บนพื้นคนนี้ไม่ได้มีอันตรายจนถึงชีวิตอะไร ก็แค่ร่างกายอ่อนแอหรือไม่ก็โกรธเดือดดาลจนทำให้หมดสติไปก็เท่านั้น ช่วยให้ฟื้นสติคืนมาเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

แต่ว่าเจ้าตัวปลอมคนนี้เห็นคนจะตายแล้วกลับไม่ช่วยเหลือเช่นนี้ ได้ทำให้เธอโกรธขึ้นมาแล้วจริง ๆ วันนี้หากช่วยชีวิตเขาก็จะไว้ชีวิตนางสักครั้ง มิเช่นนั้นจะได้เห็นดีกันแน่

เธอพูดอย่างเย็นชาและเผด็จการ “รบกวนทุกท่านช่วยเหลือสักหน่อย นำผู้อาวุโสท่านนี้ยกเข้าไปในห้องตรวจข้างในที ข้าจะได้เชิญพระชายาฉีออกมารักษา ต้องการค่ารักษาเท่าไร ข้าจะเหมาจ่ายให้หมด วันนี้ข้าอยากจะเห็นนักว่าเป็นเพราะพระชายาฉีที่อยากแสวงหาผลกำไรหรือว่าเป็นชื่อเสียงจอมปลอมกันแน่ หรือว่าบางทีเป็นสาวใช้คนนี้ที่ทำอะไรโดยพลการและทำลายชื่อเสียงของพระชายาฉี”

แม้ว่าทุกคนที่อยู่รอบข้างจะไม่กล้าล่วงเกินพระชายาฉี แต่ท่าทางของสาวใช้คนนี้ก็ทำให้ทุกคนโกรธมากจริง ๆ ดังนั้นจึงลุกขึ้นมายกท่านผู้เฒ่าขึ้นมา และพากันพุ่งตัวเข้าไปข้างในห้องตรวจ

สาวใช้จะขวางไว้ได้อย่างไร?

เมื่อเข้าไปในห้องตรวจ ชิงฮวนกวาดสายตามองเล็กน้อย และก็เห็นเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งวางไว้อยู่ในห้องตรวจ และก็มีผ้าม่านหนา ๆ ห้อยบังข้างหน้าเก้าอี้ไม้เอาไว้ แบ่งทั้งห้องออกเป็นสองส่วน และยังบังคลุมอย่างแน่นหนา

หลังม่านมีคนอยู่

ทุกคนส่งเสียงดังอึกทึกมาก แต่คนที่อยู่หลังม่านกลับไม่ขยับเขยื้อนตัวแม้แต่น้อย และไม่ได้เปิดเผยตัวตนออกมา

ชิงฮวนก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงใจ ต้องการจะเปิดผ้าม่านออก เพื่อให้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของพระชายาฉีคนนี้

“หยุดเดี๋ยวนี้!” มีเสียงตะคอกที่แฝงไปด้วยความตื่นตระหนกดังออกมาจากหลังม่าน “ใครกันที่บังอาจขนาดนี้ กล้าบุกเข้ามาถึงข้างในเช่นนี้ได้?”

มู่หรงฉีมีกำลังภายในที่ล้ำลึก แม้ว่าในห้องจะมีเสียงดังอึกทึกมาก แต่เมื่อลองตั้งใจฟังดี ๆ คาดไม่ถึงว่าจะสามารถฟังเสียงหายใจจากหลังม่านได้ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและกระซิบกับชิงฮวน “หลังม่านมีทั้งหมดสามคน แม้ว่าอีกสองคนจะพยายามกลั้นหายใจ แต่ก็สามารถฟังออกว่าดูร้อนรนและตื่นตระหนกมาก”

วัวสันหลังหวะ?

ชิงฮวนชะงักฝีเท้าชั่วคราวและมือที่ยกม่านก็หยุดลงเช่นกัน

“ชีวิตคนสำคัญกว่า พวกเรามาที่นี่เพราะต้องการให้พระชายารักษาผู้อาวุโสท่านนี้”

คนหลังม่านเงียบไปสักพัก

ชิงฮวนหลับตาลงเล็กน้อยและเอียงหูตั้งใจฟัง ข้างในราวกับว่ากำลังซุมหัวกระซิบกระซาบปรึกษาอะไรกันอยู่

“คนป่วยคนนี้ป่วยหนักเกินเยียวยาแล้ว ไม่มียารักษาได้” ในที่สุดหญิงสาวคนนั้นก็ทำเป็นพูดนิ่ง ๆ เสียงแข็ง

“จริงหรือ?” ชิงฮวนเลิกคิ้วขึ้น “ไม่ใช่ว่าไม่มีทางรักษาได้แต่เป็นการรักษาไม่เป็นใช่หรือไม่? ก็แค่ไข้ธรรมดาเท่านั้น ในฐานะที่เป็นถึงพระชายาฉีผู้มีชื่อเสียงเรียงนามดังกระฉ่อน คาดไม่ถึงว่าจะหมดหนทางเป็นด้วย? ตัวตนของท่าน ค่อนข้างทำให้คนอื่นเชื่อถือได้ยาก หรือว่ากำลังสวมรอยใช้นามของพระชายาฉีเพื่อมาหลอกลวงคนอื่นอยู่?”

ผู้คนต่างมองหน้ากันไปมา ประเด็นนี้พวกเขาไม่ได้ฉุกคิดมาก่อนจริง ๆด้วย เมื่อได้ยินชิงฮวนพูดเตือนสติเช่นนี้ก็รู้สึกว่ามีความเป็นไปได้ และก็เกิดความกล้าเพิ่มมากขึ้นทันที

ถึงอย่างไรหน้าตาของพระชายาฉีเป็นอย่างไร ทุกคนก็ยังไม่เคยพบเจอมาก่อน

“บังอาจนัก!” คนที่อยู่หลังม่านเริ่มลอกแลก ทำเป็นเอ่ยตำหนิเสียงดังเข้าใส่ “กล้ามาสงสัยตัวตนและทักษะการแพทย์ของพระชายาอย่างข้าได้อย่างไร? ตัวข้าได้ตรวจสอบและสอบถามอย่างละเอียดทุกอย่างแล้ว ถ้าเขาแค่ตัวร้อนธรรมดาทั่วไป ทำไมถึงได้มาหาข้าถึงที่นี่ล่ะ?”

ดูเหมือนว่าคนผู้นี้พอจะรู้ทักษะทางการแพทย์พื้นฐานอยู่บ้าง อย่างน้อยก็พอมีความสามารถวัดชีพจรและรู้ว่าโรคของท่านผู้เฒ่าคนนี้ไม่ใช่โรคธรรมดา ถ้าหากนางบอกอย่างชัดเจนกับท่านผู้เฒ่าว่าโรคนี้ตนเองไม่สามารถรักษาได้ คงจะเสียหน้ามาก และจะไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของตัวเองหรอกหรือ? แต่ถ้าหากเรียกเงินราคาสูงลิบจนไม่มีปัญญาจ่ายก็จะเป็นอีกเรื่อง จะกลายเป็นว่าท่านผู้เฒ่ารู้ตัวดีว่าไม่มีกำลังจ่ายจึงยอมถอดใจ เป็นฝ่ายละทิ้งที่จะรักษาเอง ลูกเล่นเข่นนี้ช่างล้ำลึกยิ่งนัก

ชิงฮวนหัวเราะ “เหอะ ๆ” ออกมา “มีชีวิตต่ออีกไม่นานงั้นหรือ? ทำไมถึงฟังดูร้ายแรงจนน่าตกใจเช่นนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมท่านผู้อาวุโสผู้นี้ถึงตกใจจนเป็นลมไป โรคที่เขาเป็นเรียกว่าโรคบรูเซลโลสิส เป็นโรคติดต่อจากสัตว์ไปถึงคน ในสถานที่ที่มีชนเผ่าเร่ร่อนอย่างแคว้นซีเหลียงจึงเป็นที่ที่มีโรคระบาดแพร่หลาย พวกเจ้าไม่ค่อยได้เห็นหากจะคิดว่ามันแปลกก็ไม่ผิดอะไร

ชิงฮวนไม่ได้พูดพร่ำทำเพลง หยิบเข็มเงินออกมาจากแหวนนาโน พลิกข้อมือกลับมา ใช้นิ้วบิดเบา เสียง “หึ่ง ๆ” ดังขึ้นมา