ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 337

จันทร์เสี้ยวสองดวงลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าสีหมึก ดวงดาวนับไม่ถ้วนส่องกะพริบบนฟากฟ้า ดาวตกพุ่งผ่านให้เห็นเป็นครั้งคราว ดาวตกเหล่านั้นเปรียบเสมือนหินที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบกว้าง ก่อให้เกิดวงน้ำกระเพื่อมบนพื้นผิว

เมืองประจิมเร้นลับที่เก่าแก่ยิ่งใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นที่ราบลุ่มกว้างใหญ่แสนสงบ

ร่างสองร่างในชุดคลุมยาวสีดำสนิทพุ่งตรงเข้าหาเมืองนั้น ทั้งสองเคลื่อนไหวราวกับกำลังร่อนไปบนผืนดิน ทุกย่างก้าวส่งพวกเขารุดหน้าไปได้ไกลแสนไกล

วืด!

เสียงลมพุ่งผ่านตัวคนทั้งสอง พัดเอาผ้าคลุมศีรษะของหนึ่งในนั้นให้เปิดออก เผยให้เห็นหน้ากากเย็นเยียบ

“ท่านผู้นำลัทธิ… นั่นคือเมืองประจิมเร้นลับเจ้าค่ะ เราควรเข้าไปหรือไม่เจ้าคะ” มหาพรตถามชายข้างกายนางด้วยความเคารพ ชายผู้นั้นไม่ได้ปล่อยกระแสพลังออกมาจากร่างแม้แต่น้อย

“เป้าหมายของเราคือการนำขุมพลังที่ยิ่งใหญ่มาไว้ในครอบครองเพื่อหลอมจิตวิญญาณแสนดวงในลูกโลกวิญญาณล่วงลับ แล้วเราจะเข้าเมืองไปเพื่ออะไรกันเล่า จิตวิญญาณที่เรามีในลูกโลกวิญญาณล่วงลับจัดว่ายอดเยี่ยมดีอยู่แล้ว เราไม่จำเป็นต้องไปแสดงแสนยานุภาพโดยการสังหารหมู่คนทั้งเมืองอย่างไม่มีเหตุผล เพื่อเพิ่มจำนวนวิญญาณให้มากขึ้น” ชายผู้นั้นตอบด้วยน้ำเสียงแหบห้าว ส่วนมหาพรตก็พยักหน้ารับรู้

ทั้งสองหันไปมองเมืองประจิมเร้นลับด้วยสายตาไร้ความรู้สึก จากนั้นก็วนรอบเมืองเพื่อมุ่งหน้าไปสู่เทือกเขากว้างใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง

จุดหมายปลายทางของทั้งสองคือ ดินแดนแสนภูผา

….

“อะไรกัน เจ้าเองหรอกหรือ รีบหนีไปเร็ว!”

เยี่ยผังเหงื่อโทรมกาย เขาใช้พลังทั้งหมดในการปลุกพลังปราณเที่ยงขึ้นมาต้านนกเพลิงในอากาศ ตัวเขาเองก็คิดว่าเป็นกำลังเสริมจากสำนักที่มาถึงเช่นกัน ไม่ได้คาดคิดแม้แต่น้อยว่าจะเป็นพ่อครัวที่ตนและศิษย์พี่เพิ่งเดินไปเจอก่อนหน้านี้

เยี่ยผังชื่นชมปู้ฟางมาก หรือจะพูดให้ถูกก็คือเขาชื่นชอบฝีมือการทำอาหารของปู้ฟางโจ๊กสีแดงนั้นทำให้เขาประทับใจไม่รู้ลืมเลยทีเดียว

ก่อนที่เด็กหนุ่มจะจากมา เขาได้พยายามโน้มน้าวให้ปู้ฟางออกจากดินแดนแสนภูผาไป เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้ไม่ต้องเอาชีวิตมาทิ้งในดินแดนที่แสนอันตรายแห่งนี้

ด้วยเหตุนี้เยี่ยผังจึงไม่คาดคิดว่าปู้ฟางจะรุดมาที่นี่ ทั้งๆ ที่เขาออกปากเตือนไปแล้ว คนผู้นี้ไม่เห็นหรืออย่างไรว่าตอนนี้พวกพวกเขากำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดอยู่ ไม่รู้หรือว่าที่นี่มันอันตรายมาก

กระแสพลังปราณที่เยี่ยผังสัมผัสได้จากตัวปู้ฟางนั้นไม่ได้แข็งแกร่งเลยแม้แต่น้อย น่าจะเป็นแค่ระดับสี่ขั้นจิตยุทธการเท่านั้น หรืออย่างดีที่สุดก็ขั้นราชันยุทธการ พลังปราณระดับนี้เรียกได้ว่าเป็นเพียงมดปลวกในดินแดนแสนภูผาเท่านั้น

ในมือของปู้ฟางถือเนื้อสุนัขป่าย่างสีเหลืองทองเอาไว้ เนื้อนั้นส่งไอร้อนขาวออกมาทั้งยังมีน้ำมันจากเนื้อหยดลงมาติ๋งๆ กลิ่นเนื้อหอมฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ อีกทั้งชายหนุ่มก็กำลังเคี้ยวเนื้อในมือไปด้วยขณะเดินตรงเข้ามา

รสชาติของเนื้อพอใช้ได้ แต่รสสัมผัสเรียกได้ว่ากินแล้วแทบอยากถุยออกมา แม้ปู้ฟางจะตั้งใจปรุงอย่างสุดฝีมือแล้ว เนื้อนี้ก็ไม่ได้นุ่มลงแต่อย่างใด

นั่นเพราะรสสัมผัสแข็งกระด้างเป็นคุณสมบัติของเนื้อชนิดนี้นั่นเอง การพยายามเปลี่ยนมันให้นุ่มคงจะเป็นงานที่ทั้งยากเย็นและไร้ประโยชน์

พอเขากัดเนื้อเข้าไปอีกสองคำ ปู้ฟางก็เริ่มคิดว่ามันยังจืดชืดไม่ได้เรื่องอยู่ดี

“เฮ้ย เจ้า อย่ามาตรงนี้” เยี่ยผังตะโกนอย่างกระวนกระวาย

เมื่อปู้ฟางได้ยินเสียงตะโกนของเยี่ยผัง เขาก็หันกลับมามองและสังเกตเห็นเด็กหนุ่มที่กำลังใช้กำลังทั้งหมดที่มีต้านทานนกเพลิง ใบหน้าของปู้ฟางดูประหลาดใจเล็กน้อย

“บังเอิญดีที่เจอกันอีก” ปู้ฟางเอ่ย

บังเอิญ…มันนอนตะแคงมองจากมุมไหนถึงกลายเป็นเรื่องบังเอิญไปได้ หมอนี่ไม่รู้หรอกหรือว่าตอนนี้ตนเองกำลังตกอยู่ในอันตรายเพียงใด

แต่แน่นอนว่าปู้ฟางไม่ได้สนใจอะไรเช่นนั้นแม้แต่น้อย ทันทีที่เขาเห็นมันฝรั่งหัวสิงโตทมิฬ ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะเดินดุ่มๆ เข้าไป

ชายหนุ่มผมเทามองปู้ฟางมาตั้งแต่ต้น ทั้งยังสงสัยเป็นอันมากว่าชายหนุ่มผู้นี้เป็นใคร

เมื่อเห็นเจ้าขาวร่างอ้วนที่เดินตามปู้ฟางต้อยๆ ม่านตาของเขาก็หดแคบลงเล็กน้อย “เจ้าเป็นคนของสำนักหุ่นเชิดรึ”

ปู้ฟางไม่รู้ว่าสำนักหุ่นเชิดคืออะไร เขาเลยไม่ได้ตอบ แต่กลับจ้องไปที่มันฝรั่งหัวสิงโตทมิฬด้วยสายตาประหลาดยิ่ง

“ไม่…เจ้าไม่ใช่คนของสำนักหุ่นเชิด แล้วไอ้อ้วนนี่ก็ไม่ใช่หุ่นเชิดซากศพทองแดงของสำนักหุ่นเชิดด้วย มันเป็นตัวบ้าอะไรกัน” ชายหนุ่มผมเทาถาม สายตาของเขาจับจ้องไปที่เจ้าขาวซึ่งเดินอยู่ด้านหลังปู้ฟางไม่วางตา

ดวงตาจักรกลของเจ้าขาวกะพริบเล็กน้อย จากนั้นมันก็กวาดตามองชายหนุ่มผมเทาตั้งแต่หัวจดเท้า

ม่านตาของชายหนุ่มหดแคบลงอีก หัวใจเต้นระส่ำอยู่ในอกด้วยความหวาดกลัว

ส่วนปู้ฟางก็ยังคงเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ

ชายหนุ่มผมเทามุ่นคิ้วพลางตะโกนเสียงเย็น “ไปให้พ้น!”

ปู้ฟางหยุดเท้าไปชั่วครู่ มองชายหนุ่มผมเทาตรงหน้าด้วยสายตาไร้ความรู้สึก จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าต่อ

“รนหาที่ตายรึ…” ชายหนุ่มผมเทายิ้มเยาะอย่างเย็นชา ในเมื่อหมอนี่ไม่ได้มาจากสำนักหุ่นเชิด แปลว่าฆ่าได้

เขาโบกมือ จากนั้นนกเพลิงที่กำลังจัดการกับผู้ฝึกตนจากสำนักเจดีย์นภากระจ่างก็สะบัดปีกแล้วเบนเข็มมาหาปู้ฟางทันที หมายจะเผาอีกฝ่ายให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

ดวงตาของเจ้าขาวกลายเป็นสีม่วง มันกำลังจะพุ่งออกไปจัดการ แต่กลับถูกปู้ฟางหยุดเอาไว้เสียก่อน

ชายหนุ่มมองไปที่นกเพลิงซึ่งกำลังพุ่งเข้ามาหาเขาด้วยสายตาตื่นเต้น

ควันสีเขียววนอยู่รอบมือ จากนั้นกระทะกลุ่มดาวเต่าดำก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า กระทะนั้นหมุนวนในอากาศเล็กน้อย แล้วถูกบังคับให้ก็มาลอยอยู่เหนือศีรษะของเขา

ในตอนนั้นเองนกเพลิงก็เข้ามาประชิดตัว

ปัง!

เพลิงร้ายเข้าปะทะพร้อมด้วยกระแสความร้อนที่พัดไปทั่วบริเวณ

บรรดาผู้ฝึกตนจากสำนักเจดีย์สภากระจ่างที่อยู่รายรอบหัวใจแทบทะลุออกจากหน้าอก