ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 339
“เจ้าอยากยืมเพลิงของข้า… เพื่อเผามันหวานเนี่ยนะ
“แน่ใจนะว่าไม่ได้จะล้อข้าให้เป็นจำอวดน่ะ เพลิงของข้าคือเพลิงสังเคราะห์ เป็นเพลิงแสนล้ำค่าที่ใช้หลอมโอสถทิพย์ แต่เจ้ากลับบอกว่าอยากใช้มันเผามันหวานเนี่ยนะ”
ต้วนอวิ๋นมองปู้ฟางด้วยดวงตาเบิกกว้าง เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกสุนัขสีดำจำนวนมากวิ่งเข้ามาทึ้งศีรษะ
“ไม่ต้องกลัวไป ข้าไม่ได้จะเอาเปรียบเจ้า ในเมื่อข้าขอยืมเพลิงของเจ้า ข้าก็จะให้มันหวานกับเจ้าครึ่งหัว” เมื่อปู้ฟางเห็นว่าต้วนอวิ๋นกำลังมองมาด้วยสีหน้าประหลาด ชายหนุ่มก็หยุดคิดสักพัก จากนั้นก็พูดออกมาพร้อมสายตาเข้าอกเข้าใจ
เมื่อต้วนอวิ๋นได้ยินข้อเสนอของปู้ฟาง เขาก็ชะงักไป รู้สึกอยากกระอักเลือดขึ้นมารอมร่อ ไอ้หมอนี่ที่เดินไปเดินมาเอากระทะฟาดหน้าคนอื่น…มันสติดีหรือเปล่าเนี่ย ข้าดูเหมือนคนที่จะเอาศักดิ์ศรีของตนไปเปิดท้ายขายของเพื่อแลกมันหวานรึ
เพลิงสังเคราะห์นั้นเป็นสมบัติล้ำค่าของนักเล่นแร่แปรธาตุ มันล้ำค่ามากเสียจนเรียกได้ว่าเป็นเกียรติยศและศักดิ์ศรีของผู้นั้นเลยทีเดียว แล้วเขาจะโยนความภูมิใจของตนทิ้งไปเพื่อแลกกับมันหวานไร้สาระอะไรนั่นได้อย่างไรกัน
“เพลิงสังเคราะห์นี้เอาไว้ใช้หลอมโอสถทิพย์เท่านั้น ไม่ได้เอาไว้เผามัน ข้าจะไม่มีวันให้เจ้ายืมเพลิงเป็นอันขาด!” ต้วนอวิ๋นกัดฟันกรอดพลางก่นด่าเสียงเย็นในใจ จากนั้นก็เบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจ สีหน้าของเขาดูเหมือนมีป้ายว่า “ข้ายอมตายดีกว่ายอมจำนน” แปะอยู่บนหน้าผากอย่างไรอย่างนั้น
ปู้ฟางประหลาดใจกับทัศนคติของอีกฝ่ายพอตัว ชายหนุ่มไม่ได้คาดคิดว่าหมอนี่จะหัวแข็งถึงเพียงนี้
พ่อครัวหนุ่มหมุนมันฝรั่งหัวสิงโตทมิฬในมือเล่น กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยออกมาจากหัวมันฝรั่งทำให้เขาหมดความอดทนเล็กน้อย
ต้วนอวิ๋นมองปู้ฟางที่กำลังหมุนหัวมันฝรั่งในมือเล่นเหมือนลูกบอลแล้วก็คิดอะไรบางอย่างได้ เขาจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาตื่นตกใจ
“มันหวานที่เจ้าหมายถึงนี่…คงไม่ใช่มันฝรั่งหัวสิงโตทมิฬหรอกใช่ไหม”
“ก็อันนี้นี่แหละ ไม่ต้องเกรงใจ ข้าจะให้เจ้าครึ่งหนึ่งจริงๆ” ปู้ฟางตอบเสียงจริงใจ
พรืด… ต้วนอวิ๋นกระอักเลือดอยู่ในใจ นี่มันสมุนไพรระดับแปดเชียวนะ เป็นวัตถุดิบชั้นสูงที่หายาก มีฤทธิ์เป็นยาชั้นดีทั้งช่วยในการบำรุงพลังชีวิต รักษาอาการบาดเจ็บ และยังช่วยเพิ่มปริมาณพลังปราณเที่ยงแท้ในร่างกายอีกด้วย หากนำไปหลอมเป็นโอสถทิพย์ จะสามารถเพิ่มระดับพลังปราณของผู้ที่กินเข้าไปได้ ถือเป็นสมบัติล้ำค่ายิ่ง
แต่ไอ้หมอนี่กลับอยากเอาไปเผากิน นี่มันใช่วัตถุดิบที่ควรมีคนคิดอุตริเอาไปเผาหรือ
ถ้านำมันฝรั่งหัวสิงโตทมิฬไปเผา แล้วจะรักษาคุณสมบัติในการบำรุงร่างกายไว้ได้อย่างไรเล่า การนำไปเผาเป็นวิธีทำลายสมบัติจากธรรมชาติที่เรียกได้ว่าบ้าดีเดือดที่สุดเลยทีเดียว
“เจ้า…เจ้ากล้าคิดเอามันฝรั่งนี่ไปเผาได้อย่างไรกัน” ริมฝีปากของต้วนอวิ๋นกระตุกด้วยความหงุดหงิดใจ
แควก! ต้วนอวิ๋นมองปู้ฟางดึงรากรากหนึ่งของหัวมันออกมา พลังปราณเข้มข้นทะลักออกจากรอยแยกนั้น กระจายตัวไปทั่วบริเวณทันที ดวงตาของปู้ฟางเป็นประกายขณะสูดกลิ่นล้ำค่าเข้าปอดด้วยความปีติ
หัวมันฝรั่งหัวสิงโตทมิฬเป็นสีส้มสว่างไสวเหนือความคาดหมาย ดูสวยงามเป็นอันมากทีเดียว
“เอ้า… เป็นอะไรเล่า เจ้าไม่ชอบมันหวานเผาหรือ ไม่ต้องกังวลไป หากข้าเอาไปต้มพร้อมอาหารอย่างอื่น รสชาติก็ต้องอร่อยไม่แพ้กันแน่ แต่เจ้าต้องให้ข้ายืมเพลิงก่อน” ปู้ฟางเอ่ย
เหตุผลเดียวที่ปู้ฟางเอากระทะฟาดต้วนอวิ๋นจนสลบแล้วลากอีกฝ่ายมาถึงที่นี่ เป็นเพราะชายหนุ่มอยากยืมเพลิงนั่นเอง นี่เป็นครั้งแรกที่ปู้ฟางได้เห็นเพลิงที่ประหลาดเช่นนี้ อุณหภูมิของมันสูงมากทั้งยังตอบสนองต่อคำสั่งของผู้ใช้อีกด้วย อาหารที่ทำจากเพลิงชนิดนี้ต้องอร่อยอย่างแน่นอน
นี่ใครกำลังคุยเรื่องอาหารกับเจ้ากัน เมื่อได้ยินคำตอบของปู้ฟาง ต้วนอวิ๋นก็เริ่มรำคาญขึ้นมา ไอ้หมอนี่มันคิดเป็นแค่เรื่องอาหารหรือ หากข้านำมันฝรั่งนั่นมาหลอมโอสถได้ ข้าอาจสร้างโอสถทิพย์ระดับแปดขึ้นมาได้เลยทีเดียว
“เจ้าจะให้ข้ายืมหรือไม่”
“ไม่ นี่มันเป็นเรื่องของเกียรติภูมิแห่งการเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ ถึงอย่างไรข้าก็ให้เจ้าไม่ได้เด็ดขาด” ต้วนอวิ๋นตอบอย่างดื้อดึง
ปู้ฟางลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับต้วนอวิ๋นที่ยังนอนอยู่บนพื้น สีหน้าของชายหนุ่มตายด้านขณะค่อยๆ ยกมือขึ้น
เมื่อต้วนอวิ๋นเห็นปู้ฟางขยับ เขาก็หยีตา เจ้าอยาก…สู้กับข้ารึ
ฟู่…
กลุ่มควันวนรอบมือปู้ฟาง จากนั้นมีดทำครัวสีดำสนิทหน้าตาเรียบง่ายก็ปรากฏขึ้นในมือชายหนุ่ม
มีดทำครัว…
ไอ้หมอนี่พยายามจะทำอะไรกัน หากเจ้ามีปัญหากับข้าก็พูดมาตรงๆ สิ จะเอามีดทำครัวออกมาทำบ้าอะไร
แสงแดดส่องสะท้อนปลายมีดทำครัวคมกริบจนสว่างวับ ต้วนอวิ๋นรู้สึกราวกับรูขุมขนทั้งหมดในร่างหดแคบลงชั่วขณะ
ต้วนอวิ๋นอยากจะร้องไห้ออกมาเสียเดี๋ยวนั้น มันกรรมอะไรของเขากันที่ต้องมาเจอไอ้เพี้ยนนี่ เขากำลังจะกลายเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุผู้ทรงเกียรติคนแรกที่ถูกมีดทำครัวแทงตายหรือ
“อ้อ โทษที ผิดอัน”
ใบหน้าของปู้ฟางแข็งทื่อ เขาพึมพำอย่างเก้อเขินเมื่อเห็นมีดทำครัวกระดูกมังกรทองในมือ มีดนั้นกลายสภาพกลับเป็นควันสีเขียวก่อนจะหายไป
จากนั้นเสียงฟู่ก็ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมควันสีเขียวเหมือนเดิม แต่กลับเป็นกระทะกลุ่มดาวเต่าดำที่โผล่ขึ้นมาแทน ปู้ฟางกำมันเอาไว้แน่นพลางยกขึ้นเหนือศีรษะต้วนอวิ๋น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD