ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 8

ก่อนที่เสี่ยวเถาจะพูดจบ นางก็รู้ทุกอย่าง คนรับใช้เห็นว่านางไม่เป็นที่โปรดปราน พวกเขาจึงยกยอนางในที่ขณะที่ทำให้พวกนางอยู่ยากลับหลัง เจ้าของร่างเดิมไม่รู้เรื่องนี้ แม้ว่าจะมีอาหารให้กินเพียงเล็กน้อยทุกวัน แต่ก็เพียงพอแล้ว จะเห็นได้ว่าเสี่ยวเถาต้องทนทุกข์กับความคับข้องใจทั้งหมดนี้

“เหตุใดก่อนหน้านี้ไม่บอกข้า?” หรงลี่ถอนหายใจ นางช่วยเสี่ยวเถาลุกขึ้นและเช็ดน้ำตาของนาง

เสี่ยวเถาสะอึกสะอื้น “นายหญิง เพียงใช้ชีวิตในจวนนี้ท่านก็ลำบากมากแล้ว ข้ามิอยากให้ท่านเศร้า ข้าจึงไม่บอกท่าน”

“แล้วเจ้ากินอะไรหรือยัง?” หรงลี่มองไปที่เสี่ยวเถา นางยังต้องจ่ายค่าอาหารของนาง นับประสาอะไรกับคนรับใช้ อาหารเหล่านั้นเพียงพอสำหรับหนึ่งคนเท่านั้น

เสี่ยวเถาก้มศีรษะลงและกระซิบว่า "ข้าไม่อยากกินมากเกินไป ตราบใดที่นายหญิงไม่อด"

หรงลี่แตะศีรษะเล็ก ๆ ของนาง ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมานมาก

หรงลี่จำได้ว่าบิดามารดาให้สิยเดิมกับนางมากมายเมื่อพวกเขาแต่งงานกัน เป็นไปได้ไหมว่านางจะถูกรังแก?

“สินเดิมข้าอยู่ที่ใด?”

"ในห้องปีกตะวันตก ท่าน..."

"พาข้าไปดูหน่อย" หรงลี่รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินว่าสินเดิมนางยังอยู่ในบ้านของเขา

"เจ้าค่ะ"

หรงลี่ไม่รู้ว่าตัวเองมีเงินมากเท่าใด ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ยากที่จะโยกย้ายหากไม่มีเงิน ทุกคนรู้ดี

นางขอให้เสี่ยวเถานำทางไปยังห้องปีกตะวันตก เมื่อเสี่ยวเถาเปิดประตูและมองดูกล่องมากมายที่พื้น หรงลี่คิดว่ามันอาจจะเพียงพอให้นางกินใช้ไปตลอดชีวิต

เสี่ยวเถาอึ้งไปพักหนึ่งแล้วยิ้มอย่างสดใส "ตกลง ข้าทราบแล้ว"

เป็นเรื่องดีที่เจ้านายของนางมีพฤติกรรมเช่นนี้

หลังจากสำรวจร่างกายแล้วนางก็เริ่มออกกำลังกาย

มีเพียงการฟื้นฟูสมรรถภาพให้เทียบเท่าเมื่อก่อนได้เท่านั้นที่จะมำให้นางวางใจได้ โชคดีที่เจ้าของร่างเดิมฝึกฝนวรยุทธ์และมีร่างกายที่ดี ดังนั้นมันจะไม่สายเกินไปสำหรับนางที่จะออกกำลังกายเพื่อการฟื้นฟูกำลัง

นางยื่นเสื้อผ้าธรรมดาในมือให้เสี่ยวเถาและย้อมสีด้วยตัวเอง จากนั้นนางขอให้เสี่ยวเถาช่วยทำเสื้อผ้าที่เหลือที่นางจะสวมใส่ เสื้อผ้าในกล่องก่อนหน้านี้ไม่สามารถนำไปได้อีกต่อไป ล้วนเป็นเสื้อผ้าที่นางสวมใส่ไม่ได้

เสี่ยวเถาตัวน้อยนั้นเก่งมากในการทำเสื้อผ้าและมันก็เสร็จในไม่กี่วัน