ทะลุมิติมาป่วนหัวใจ ท่านอ๋องจอมหึง นิยาย บท 6

เมื่อแม่เฒ่าทั้งหลายเห็นซูหนิงซีเดินเข้ามา สีหน้าพลันถอดสี รีบลุกขึ้นคำนับในทันที

แม่เฒ่าหลี่รีบกล่าวคนแรก“คุณหนูใหญ่มาได้อย่างไรเจ้าคะ? ห้องครัวเป็นสถานที่สกปรก เกรงว่าอาภรณ์ของคุณหนูจะเปื้อนเอาได้นะเจ้าคะ

“ห้องครัวเป็นสถานที่สกปรกหรือ？แล้วส้วมเล่าเป็นสถานที่เช่นใด？”

ซูหนิงซีเหลือบมองแม่เฒ่าหลี่ด้วยสายตาเย็นชา “เดิมทีข้าไม่อยากจะพูดจาไร้สาระกับพวกเจ้า แต่นินทาเจ้านายลับหลัง คนหนึ่งสมควรโดนตบยี่สิบที ข้ากำลังนับอยู่ ”

ขณะพูดอยู่นั้น ซูหนิงซีก็นั่งลงบนเก้าอี้

“คุณหนูใหญ่ไว้ชีวิตข้าด้วย……”

ทันใดที่ได้ยินว่าตบปากยี่สิบที แม่เฒ่าทั้งหลายรีบคุกเข่าร้องขอความเมตตาด้วยความตกใจ

ซูหนิงซีเมินพวกนางพร้อมรับชามข้าวต้มลูกเดือยที่หลิ่วเอ๋อร์ส่งให้ พร้อมตักเข้าปากที่ละนิดๆ“รู้ผิดแล้วรึ？เมื่อครู่ข้ายังได้ยินพวกเจ้าพูดคุยกันสนุกปาก”

ในใจแม่เฒ่าหลี่ไม่ยินยอมนัก แต่นางเองก็ไม่กล้าที่จะท้าทายซูหนิงซี

ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงเหตุผลที่คุณหนูใหญ่จู่ๆก็พลันเปลี่ยนนิสัยเป็นคนละคนเช่นนี้ ได้ยินว่าไม่กี่วันมานี้แม้แต่ฮูหยินนางยังไม่เห็นอยู่ในสายตา แม้กระทั่งองค์รัชทายาทนางยังกล้าท้าทาย

“คุณหนูใหญ่ พวกข้าเพียงแต่ได้ยินข่าวลือมาเท่านั้น ไม่มีผู้ใดกล้านินทาว่าร้ายคุณหนูหรอกเจ้าค่ะ คุณหนูโปรดเมตตาด้วย！”

แม่เฒ่าหลี่ร้องขอความเมตตา

“เจ้าเองรู้ดีว่าเป็นเพียงข่าวลือ แต่ยังกล้าปล่อยข่าวลับหลังข้า แม่เฒ่าหลี่เจ้าคิดอันใดอยู่？！”

ซูหนิงซีพลิกหน้า[1]ทันควัน ทุบชามข้าวต้มอุ่นๆลงที่ไหล่ของแม่เฒ่าหลี่ พร้อมลุกขึ้นตะโกนเสียงดัง

ข้าวต้มกระเด็มเต็มไปทั่วหน้า หัว และไหล่ของแม่เฒ่าหลี่ นางเจ็บแขนจากการโดนทุบ ไม่กล้าแม่กระทั่งหายใจ “คุณหนูโปรดตรวจสอบด้วยเจ้าค่ะ ข้าไม่มิได้เป็นผู้ปล่อยข่าวลือนะเจ้าคะ……”

“นอกจากนี้ ข้าวลือที่แพร่ไปทั่วทั้งเมืองหลวง ไม่ได้เกิดจากข้าเป็นผู้ปล่อยข่าวลือเลยเจ้าค่ะ！”

แม่เฒ่าหลี่ร้องตะโกนขอความเป็นธรรม

“พวกเจ้าจะลงมือตบเองยี่สิบที หรือให้ข้าลงมือ？หรือว่า อยากถูกขายออกไปดี？”

ซูหนิงซีไม่ได้สนใจนาง สีหน้าบึ้งตึง มองแล้วน่าหวาดกลัวยิ่งนัก

มองไม่ออกเลยจริงๆว่าเดิมทีนางขี้ขลาดเพียงไหน คนรับใช้จึงได้กล้าขี่ขึ้นมาบนหัวของนางเช่นนี้！

งานในจวนแม่ทัพนั้นไม่ได้หนักนัก การปฏิบัติต่อคนรับใช้ถือว่าดีมากเมื่อเทียบกับจวนอื่นๆ พวกแม่เฒ่าย่อมกลัวที่จะเสียงานดีๆเช่นนี้ไป จึงได้แต่ก้มหน้ากัดฟันตบปากตัวเอง

แสงอบอุ่นจากดวงอาทิตย์เมื่อสาดส่อง ทำให้รู้สึกสบายยิ่งนัก

เสียงตบหน้าทีละฉาดทีละฉาด ได้ยินแล้วช่างจรรโลงใจเหลือเกิน

ข่าวลือที่แพร่สะพัดอยู่นั้นออกมาจากปากผู้ใด ซูหนิงซีรู้ดีอยู่แก่ใจ

อย่างไรเสีย ในเมื่อวันนี้ยังไม่มีหลักฐานแน่ชัด ก็คงนับได้ว่าเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น

เมื่อนางได้หลักฐานเมื่อใด แน่นอนว่าไม่มีทางปล่อยผ่านไปง่ายๆอย่างแน่นอน

เหตุการณ์ในครัวล่วงรู้ถึงหูนางเฉียวอย่างรวดเร็ว นางโมโหทุบชุดชาลายครามไปหลายชุด “นังเด็กสารเลวนี่นับวันยิ่งอวดดีขึ้นเรื่อยๆ！”

“นางช่างโอหังยิ่งนัก！กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องคนของข้า！”

“ฮูหยินอย่างข้าสิถึงจะเป็นนายหญิงตัวจริง นี่นางคิดว่านางเป็นนายหญิงของจวนแม่ทัพรึอย่างไร！”

เยว่หงขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยว่า “ฮูหญิง ข้าน้อยมีแผนเจ้าค่ะ……”

ถึงแม้ว่าข่าวลือจะสะพัดไปทั่วเมืองหลวง แต่ในวังหลวงกลับไม่มีผู้ใดพูดถึง ก่อนหน้านี้ขนาดการนอกใจของไป๋หลี่เหิงยังไม่มีผู้ใดเอ่ยถึง ดังนั้นข่าวลือนี้ก็เป็นได้แค่เพียงข่าวลือ

ซูหนิงซีไม่สนใจ ฮ่องเต้ไม่สนใจ ข่าวลือนี้จึงไม่ก่อให้เกิดปัญหานัก

แต่หากว่าให้ไป๋หลี่เหิงพบเห็นซูหนิงซีและชายชู้ด้วยตาตัวเองแล้วล่ะก็……

เกรงว่านางคงต้องลำบากเป็นแน่